"De grootste intimiteit is het zwijgen."

Maurice Maeterlinck - Belgisch dichter, toneelauteur en Nobelprijswinaar (1911) 1862-1949

Woensdagavond viel ik toevallig in de eerste aflevering van het nieuwe programma van Olcay Gulsen, over huiselijk geweld. Zo hee, dat hakte er even in. Wat zijn er veel mensen in die ellende! Nu nog steeds!! En wat is het herkenbaar allemaal, hoe dat gaat, hoe dat begint en wat je ernaast nog ervaart. De tranen biggelden over mijn gezicht af en toe. Ik was in mijn uppie, al kwam later mijn toch al volwassen dochter er wel eens tussen om me te beschermen. Als je dan het verhaal hoort van Olcay, met haar 4 zussen en 1 broer, dan is dat wel weer even andere koek. En een vrouw met haar pasgeboren baby, die dan daardoor ook geen kant op kan.

Olcay en haar zussen hebben er nooit over gepraat echt en naar aanleiding van haar nieuwe programma, waar ze eigenlijk met haar billen bloot gaat, ging ze het gesprek met hun aan. Heel emotioneel allemaal en zo begrijpelijk! Wat een mooie meiden trouwens zeg, allemaal! Ik voel me dan heel blij dat ik er geen kleine kinderen aan heb blootgesteld maar ik veroordeel het dan ook weer niet. Dat kán ik niet eens, want ik weet als geen ander hoe raar vast je zit in zo’n situatie. Niemand begrijpt dat en zelfs mijn nicht zei een keer, toen het ter sprake kwam, ja maar zoals jij was, dat pík je toch zeker niet?

Nee, dat had ik ook gedacht inderdaad. Maar zo werkt het blijkbaar niet. Jaren voor het mij overkwam en ik nog getrouwd was, had je veel van die mishandelingsfilms. Een opkomst van blijf-van-mijn-lijf-huizen en meer bewustheid erover was de bedoeling. Ik weet echt nog wel, wat ik er toen over zei; ‘zoiets zou mij nooit gebeuren! Ik snap die vrouwen gewoon niet, 1 tik en je bent toch weg?!’ En ik snapte het dan ook echt niet. En wat ik in het programma van Olcay hoorde, maakte ik ook zelf mee. Want het begint met ene klap, dat zie je zelf nog helemaal niet als mishandeling en dat wil je dan ook nog lang niet zien.

En het heeft altijd een hele goede reden. De partner die me toen zo sloeg, begon dat te doen vlak nadat hij zijn dochter van 12 verloor. Hij dronk altijd al teveel maar toen werd dat nog meer en erna huilde hij dan, want hij miste zijn dochter zo en hij was zo kwaad om dat verlies bla bla bla. Sorry hoor, ik wil dat zeker niet bagatelliseren, zo’n verlies is ook heftig, daar weet ik zelf alles van. Maar het is never nooit een excuus om iemand te slaan en zeker niet zoals hij dat deed. Maar wat ik al zei, het begint maar met die ene klap of pak slaag. Daarna is de dader zo ontzettend zijn excuses aan het aanbieden, soms wel weken lang.

En door die omstandigheden, en bij anderen zullen die er ook zijn al dan niet van totaal andere aard, begrijp jij, het zich nog lang niet zo voelende, slachtoffer, het zo goed, dat het zover kwam. Veel, zo niet alle daders, weten het ook zo te draaien, dat jij de schuldige bent, het is jouw schuld. Maar niet in het begin nee, dan huilen ze zelf dat ze het nooit meer zullen doen. En dat gaat dan ook zo, voor een half jaar, of soms zelfs een jaar. En dan komt de tweede pak slaag en ja, nu hebben ze nog meer excuses en nog meer spijt en overladen ze je met van alles.

Nu duurt het een stuk korter tot het volgende pak slaag en ja, er zijn omstandigheden waardoor ze er niets aan kunnen doen en ja het is ook een beetje jouw schuld. En zo kruipt het erin tot je bijna dagelijks klappen en schoppen krijgt.  Vaak op plekken waar niemand het kan zien. Zo slim en uitgekookt zijn ze ook nog en daar heb jij niet eens erg in, in eerste instantie. En je schaamt je ook zo, want jij bent toch die sterke vrouw, die nooit zoiets zou pikken?! Moet je jezelf nu eens zien. Maar je zit er, totaal geïsoleerd en verstoken van familie en vrienden want heel subtiel zijn die allemaal je leven uitgewerkt en heb je alleen nog maar hem. Je kan geen kant op.

Nu had ik nog mazzel, want ik had geen kleine kinderen en ook niet met hem. Godzijdank! Je zal er nog meer aan vast zitten zeg. Dat zitten heel veel vrouwen dan ook maar op een gegeven moment is genoeg echt genoeg en weet je, in sommige gevallen zeker, dat je het niet lang meer zal overleven. Ik had nog meer mazzel, want hij kreeg een ander want anders had ik er ook niet bij weg gekund. Dat had ik al zo vaak geprobeerd en hij had me vermoord. Hij heeft me een keer zelfs aan willen rijden, terwijl ik mijn kleindochter in de kinderwagen bij me had. Ik weet nog alles uit die tijd, geloof me maar.

En zelfs al had hij een ander, hij heeft nog maanden lang mijn leven tot een hel gemaakt. Stomdronken in het café komen zitten en dan schelden en klanten lastig vallen. Ik belde vaak genoeg de politie voor hem. Maar dan waren de asbakken al langs mijn hoofd gevlogen, ik ben gelukkig vrij snel. Of had hij tegen de toog aan staan te plassen, gewoon naast klanten hoor, om zijn minachting te tonen. Eigenlijk net een dier, maar ja, dat is echt een belediging voor dieren. Die zijn niet zo naar. Sorry dieren! Dierlijk, dat is het woord dat ik zocht! Maar uiteindelijk trok ik dan toch aan het langste eind, al leek dat toen niet zo, ik moest dat pand uit omdat de eigenaar terug wilde. Ik stond dus zonder een cent op straat en oh wat een zegening was dat.

Want omdat er niets te halen viel meer, liet hij me met rust. En zo ben ik van hem afgekomen en daar ben ik nog altijd dolblij om. Al weet ik ondertussen beter waar het vandaan komt of kwam dan. Niet alleen bij mij, maar ook bij anderen. Het is pure oorzaak en gevolg en ooit, in 1 van je vorige levens, heb jij je ook zo misdragen en ik kan het niet vaak genoeg zeggen; je krijgt wat je geeft! En je krijgt het echt, al duurt het soms een paar levens, maar je zal hetzelfde ondervinden. Maar ja, daar hebben die vrouwen nu niets aan natuurlijk. Dat leer je pas als je eraan toe bent en eerlijk, dan begrijp je het ook wel, en ben je blij, dat je het al hebt terugbetaald.

Toch is het goed om dit soort dingen onder de aandacht te brengen want dat ‘je schuldig voelen’, dat moet veranderen! Niet de slachtoffers moeten zich schuldig voelen, nee, die daders! Of de mensen die ervan op de hoogte zijn maar niks durven te doen. Maar goed, er komt ooit een tijd, dat dit soort dingen niet meer gebeuren. Alleen ben ik bang dat dit nog wel een beetje ver in de toekomst ligt. Maar oh wat zou ik blij zijn, als blijkt dat ik ernaast zit en het dichterbij is dan ik denk. Tot die tijd, blijf sterk vrouwen, en kies voor jezelf! Maar ja, ik weet ook, daar heb je niet altijd iets in te zeggen, helaas…

"De goede criticus is hij, die de wederwaardigheden zijner ziel verhaalt te midden van meesterwerken.

Origineel: Le bon critique est celui qui raconte les aventures de son âme au milieu des chefs-d'oeuvre.
Bron: La Vie Littéraire (1888-1892) I"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Vorige week heb ik een pracht van een film gezien. Oh het was, voor mij dan, echt een vreselijke film want ik heb zitten janken zeg! Als een baby zowat! Lion heet de film, over een Idiaas jochie, die zijn grote broer kwijt raakt na een treinreis en die dan totaal verloren loopt tot hij zelfs in een weeshuis terecht komt. Hij wordt geadopteerd door een Australische familie en groeit daar verder op. Lion is een Australisch-Amerikaanse-Britse dramafilm uit 2016 die geregisseerd werd door Garth Davis. Het scenario, dat geschreven werd door Luke Davies, is gebaseerd op Saroo Brierleys memoires A Long Way Home. De hoofdrollen worden vertolkt door Dev Patel, Rooney Mara, Nicole Kidman en David WenhamD

Die Nicole wordt er ook maar niet ouder op zeg! Dat viel me in elk geval gelijk op. Hoe krijgt ze het voor elkaar? En dan Dev Patel als eye candy, ook niet verkeerd! Oh toen hij als dat hele kleine jochie zo alleen rond zwierf, mijn hart brak ervan! En wat heb je toch een nare mensen op de wereld! Ook al oud nieuws maar toch. Als je het zo voor je ziet, dan raakt het je toch weer. Hoe hij geobsedeerd raakt om zijn thuis terug te vinden, zo ontzettend begrijpelijk! En dan het weerzien met zijn biologische moeder. Nou sorry hoor, ik had de echte ugly cry met snottebellen en al! Oké, dat doen we ook niet meer voorlopig, zielige films kijken.

Als ik dan kijk, dan zit ik er ook altijd volledig in. Met een boek heb ik het nog erger hoor, dat beleef ik bijna. Ik heb ooit Misery van Stephen King zitten lezen, en toen zat ik gewoon te stampen met mijn voeten, zo ontzettend spannend was het. Dan kon ik soms mijn adem inhouden, omdat hij, de hoofdpersoon, niet gehoord mocht worden. Als ik dan duizelig werd, dan dacht ik, oh ja! Ademen! Erg hè! Kiepte ik bijna van mijn stoel en zat mijn toenmalige echtgenoot me ietwat bevreemd aan te kijken. Die las zelden een boek, ook al heb ik hem lezen leren waarderen, zoals ik erin kon zitten, nee, dat snapte hij niet. Goh en ik heb wat van die spannende boeken van King gelezen. Zoals de Stand, jaren al voor hij als film of serie uitkwam. En nu hebben ze de dark tower verfilmd maar als is het een aardige film, al die jaren Dark Tower boeken die King schreef, die krijg je daar niet in. Dat lukt niet.

Ik vind boeken altijd beter dan de film met een hele enkele uitzondering, al weet ik die even zo gauw niet eens te noemen. Dat gebeurt zo zelden dat het vast al zo lang geleden is, dat ik het niet eens meer weet. En je hebt van die mooie diep spirituele films, als ‘what dreams may come’ die dan ook nog eens Robin Williams als hoofdrolspeler heeft. Een van mijn favoriete acteurs. Ook zo mooi en daar hou ik het niet droog bij. Al moet ik eerlijk toegeven, ik ben een janker. Ik huil ontzettend bij films maar liefst niet als ik met iemand samen kijk. Dan probeer ik het tegen te houden. Lukt niet altijd maar dat is een ander verhaal.

Als ik dit typ is het schitterend zonnig weer, fris maar zonnig. Skylar is al 80 keer heen en weer geweest naar het balkon. Ach je moet er wat voor over hebben. Normaal laat ik hem zeuren want teveel is teveel maar nu geef ik even aan hem toe met bepaalde dingen. Ik merk wel, dat hij het waardeert, zeg maar. Alleen vannacht, hij kwam kroelen maar ik sliep nog. Hij liep over me heen maar hij is zo zwaar en zijn poten prikken dan erg pijnlijk in je lijf. Dus ik draaide me door de pijn om en dacht dat het Aurora weer was, die op mijn gezicht kwam liggen. Een rare afwijking van haar, alsof ze me zachtjes probeert te smoren. Maar het was Sky en dat vond ik jammer, dat ik hem er zo vanaf had gewerkt. Als ik het gezien had, dan had hij wel een kroel gekregen hoor.

Ik heb ondertussen ook nog eens gezorgd voor real life cat tv! Ik hoor al mensen denken, eh…. Wat is dat nou weer?! Maar ik heb een birdfeeder opgehangen, net buiten het raamkozijn, of tenminste, buiten het kattennet. Geen gemakkelijke klus hoor, kan ik je wel vertellen. Maar goed, dat ding hangt er al dagen. Geen haan of musje dan, dat er naar kraait. Maar vanaf vanmorgen heeft er een moedige vink met een kuifje, leuk beestje, het bakje ontdekt! Leuk!! En ja hoor, de cits zaten met zijn allen voor het raam. Behalve Aurora dan, die lag de diva uit te hangen naast mij. Het was dan ook nog maar net aan het schemeren. Zo schattig zoals dat beestje eerst een aantal verkennende vluchten uitvoerde om te zien of hij kwaad kon.

Hij had namelijk de smekkende en piepende en mekkerende katers al opgemerkt. Hij vertrouwde het niet zo en geef hem eens ongelijk. Als ik in Diergaarde Blijdorp voor het raam bij de tijgers sta en er holt er opeens eentje op me af, dan schrik ik me ook rot hoor! Dus ik begreep kuifmans volledig. Hij schrok een paar keer weg maar toch, na een tijdje, ging hij even zitten eten. De cits wisten niet hoe ze het hadden. Nu weet ik eerlijk gezegd niet of ik hem nou nog meer gefrustreerd maak, of juist dat extra beetje entertainment geef. Want het juiste willen doen, wil niet zeggen dat je het juiste ook doet.

Ik kan helaas niet in die kattenkoppies kijken. Daar zou ik aardig wat voor over hebben anders. Helaas, dat kan pas ná dit leven. En dan hoeft het al niet meer. Ach ja, je kan alleen maar proberen je best te doen en het zo goed mogelijk te doen, met wat binnen je vermogen ligt. En dat geldt echt letterlijk voor alles! En als je dat doet en je weet van jezelf dat je dat doet, dan kunnen ze je met scheve ogen aankijken, of iets totaal anders vinden. Jij weet wel beter.

En is dat niet eigenlijk het allerbelangrijkste? Of jij zelf weet hoe recht je in je schoenen staat? Kijk, zo’n Gökman T, de Utrechtse tram terrorist, die met zo’n grijns die nabestaanden uitlacht en middelvingers opsteekt naar de rechters, die lacht nu wel dan. Maar die komt straks voor de schok van zijn leven te staan. Het is zijn pad zo. Die man is nog totaal onbewust. Die komt ooit ook een keer zover, dat hij het kwaad niet meer zoekt. Die heeft gewoon geen bewustheid voor het goede nog.

Zo zijn er veel meer hoor, hij heeft alleen geen masker meer. Eigenlijk kan je dat beter hebben, omdat je weet wat je hebt, wat je krijg. Beter dan zo’n schijnheilige, die lief en aardig tegen jou doet maar ondertussen totaal iemand anders is. Uiteindelijk ben je je eigen beul, je eigen rechter. En geloof me, jezelf recht in je ogen kunnen kijken, dat is vele malen moeilijker dan welke rechter dan ook. En dat is wat je uiteindelijk zal moeten kunnen. Dan kan je maar beter goed geoefend hebben! Maar iedereen, ook zo’n nare kwade persoonlijkheid, iedereen komt er. Ooit!

"De geboorte van een recht betekent altijd de dood van een vrijheid.

Origineel: Toujours d'un droit qui naît une liberté meurt.
Bron: La Justice IV. Voor de volledige tekst zie: fr.wikisource.org
"

Sully Prudhomme - Frans dichter en 1e winnaar Nobelprijs literatuur (1901) 1839-1907