Ik schrik altijd wel een beetje, als ik soms reacties zie op mijn blogs. Ik lig ook meestal een dagje of 2 voor, niet altijd, want dan heb ik totaal geen tijd gehad en loop ik gelijk. Maar het liefst lig ik wel graag voor, met alles trouwens. Dus als ik hier zit te schrijven, nog helemaal in mijn emotie van dat moment, zoals toen ik dat document kwijt was, dan denk ik er niet over na, dan gooi ik alles er gewoon uit. Het is een beetje mijn uitlaatklep. En ja, zo is mijn leven nou eenmaal ook. Heftig. De katten zijn heerlijk hoor maar het zijn slechte luisteraars en ze geven me nooit goeie raad of zo of zeggen ‘zo zo’ en ‘nou nou’. Enniewee, tegen de tijd dat ik iets plaats, dan ben ik die emotie al lang weer kwijt. Maar dan lezen de mensen het pas en krijg ik soms reacties natuurlijk pas.

Heel af en toe op mijn site zelf. Soms via persoonlijke berichtjes en ook wel op Facebook zelf. En dan denk ik oh jeetje, zo erg was het nou toch ook weer niet? Maar ja, ik schreef het natuurlijk vol emotie. Ik ben heel open en als ik blij en gelukkig ben, laat ik het weten. Maar voel ik me slecht en verdrietig, ja, dan kan ik er ook niks aan doen want huichelen, daar doe ik niet aan mee. Ik ben niet zielig hoor, ik gooi gewoon mijn frustratie of meer van dat soort dingen eruit. En ik vergeet wel eens dat er honderden mensen dat later dan ook lezen. Kijk, ja, ik was echt tot tranen toe gefrustreerd door dat document.

Maar toen ik het geplaatst had, wat ik erover schreef, had ik alweer bijna alles opnieuw gemaakt. Ja, met veel pijn in mijn handen en schouders, want ik probeerde 2 dagen werk in ene dag te proppen. Ja, ik dacht als je 3 jaar opleiding in 1 jaar kunt doen, dan kan je zeker 2 dagen werk in 1 dag stoppen. Dat bleek alleen net even iets teveel gevraagd, dat is toch een ander soort verhouding. Maar komt goed hoor, ik haal het nog wel een keertje in, hoop ik toch. Als ik dan die reacties zo zie, dan hoop ik maar dat niet iedereen mij een ontzettende zielepiet vindt hoor. Dat vind ik zelf namelijk helemaal niet.

Ik ben zo, dat ik me heel verdrietig voel, op mijn verjaardag om goede redenen, en dan mezelf afvraag, hoeveel rotverjaardagen iemand wel niet kan hebben in één leven. Het volgende moment lig ik dan helemaal in de kreukels van het lachen, met de tranen van verdriet nog in mijn ogen, omdat er in mijn hoofd dan heel droog gezegd wordt; ‘ja dat ligt er maar hoe oud je wordt’. Geen idee of ik dat zelf ben of niet, kan me niet schelen ook. Door de licht sarcastische toon en het zo logisch zijn ervan, kan ik niet meer bijkomen. Zielig? Nee! Beetje gek? Nogal ja!

Ik groei juist als een gek! Voor het eerst in mijn leven kom ik voor mezelf op. Kijk, ik weet dat egoïsme menselijk is en niets menselijks is mij vreemd hoor, ook een beetje egoïsme niet. Iedereen wil toch graag dat het gaat zoals zij dat zelf zouden willen of leuk zouden vinden? Daar is toch niets geks of gemeens aan? Dat is toch niet hetzelfde als egoïsme dat ten koste gaat van anderen? Daar begon ik zelf vorige keer ergens over en ik moest er zelf van nadenken. Want dat ik nu voor mezelf zo ben opgekomen, hoeveel verdriet me dat ook deed, dat was juist goed gewoon!

Dat had ik jaren en jaren eerder moeten doen. Dan had ik er veel en veel minder onder geleden. Dan hadden mensen dat ook al van me verwacht. Ik mag best dingen opeisen die bij mij horen of van mij zijn. Ik hoef niet meer een ander voor te laten gaan, ten koste van mezelf. Egoïstisch zijn heeft namelijk helemaal niets te maken met iemand anders tekort doen! Juist niet, het heeft anders juist te maken met jezelf tekort doen. Dat heb ik 57 jaar lang gedaan, en nu, mijn 58^e (mijn jaar 13) doe ik het niet meer. Daar ben ik klaar mee. Ik ben ook belangrijk en dat mag iedereen weten.

Ja kijk, oké, ik blijf een dombo en een blonTje natuurlijk. Zoals ik iedereen altijd van alles geef en uitdeel en als ik zelf wat vraag, dat ik dan niets terug krijg. Maar ik geef het dan ook niet om er iets voor terug te krijgen. Alleen het verbaast me gewoon altijd nog, dat anderen niet zo zijn en daar loop ik dan weer even met mijn bakkes tegenaan. Dat zal ik denk ik nooit leren. Ik doe mijn best hoor maar ik ga af als een gieter af en toe. De keren dat ik wel voor mezelf op kom, zoals op school een aantal keer, of toen op stage, dan ben ik achteraf zo trots als een pauw op mij! Ik blijf het eng vinden en af en toe vergeet ik het en val ik in mijn oude patroon maar toch, af en toe doe ik het wel gelijk. En daar wil ik alleen maar beter in worden.

Want egoïsme is een deugd en geen lelijk iets. Want echt juist egoïsme zal nooit ten koste van iemand anders gaan maar al helemaal niet ten koste van jezelf. Daar gaat het nou juist om. Dus nee, ik ben niet zielig en lig niet kwijlend en cat-atonisch op de bank van een beetje tegenslag. Ja, ik word er wel eens heel erg moe van, als dat dagen achter elkaar zo doorgaat maar oké, so be it en er zijn duizenden dingen in het leven vele malen erger. Alleen ik schrijf er toevallig dan over, zodat ik het kwijt ben. Wat dan weer niet wil zeggen dat niemand meer moet reageren hoor, dat vind ik vaak juist zo leuk! Anders denken mensen dat weer. Dus vooral reageren, juist leuk!

In elk geval, ik schrijf gewoon hoe mijn dagen gaan. Ik heb gewoon niemand om mee te praten en dan is dat juist fijn. Zo kan ik ook mijn ei kwijt want anders word ik weer zo eiïg. Maar om even een vergelijk te maken. Ja, het is jammer, ik lag 2 dagen voor en door die in te halen, heb ik én pijn mijn lijf én ik lig weer 2 dagen achter. Heel jammer. Alleen had ik dit misschien het weekend kunnen inhalen, ware het niet, dat ik dan de hele zaterdag, van ’s morgens vroeg, tot in de avond, weg ben. Dat is dus een dag niets doen, of tenminste, niet voor school en niets voor mijn harige huis.

Maar daar hoor je me dan weer niet over. Ja, ik zal er wel over schrijven erna, en waarschijnlijk leest iedereen dat hier pas in de loop van de week erna. Want ik loop als het lukt toch weer een paar dagen voor. En waarschijnlijk dus zaterdag ook geen blog, daar zal ik denk ik wel te moe voor zijn. Zulke lange dagen zijn nog steeds wel moeilijk voor me. Maar daar moet ik niet over zeuren want mijn heerlijke vriendin Miranda, die met me mee gaat, is veel zieker en die hoor je er ook niet over. Wij gaan er een geweldige dag van maken zaterdag. Ten eerste omdat wij samen altijd wel lol hebben en heerlijk kunnen lachen samen. Ten tweede omdat we zelden tijd hebben of nemen of kunnen, zo’n hele dag samen erop uit. En ten derde omdat we naar een symposium gaan met allemaal Jozef Rulof lezers. Oh het is zo prachtig mooi om onder gelijkgestemden te zijn. Over de kosmische wetten kunnen praten, zonder dat ze je bekijken of je ergens nog resten van een dwangbuis op je rug hebt hangen.

Er wordt een film gespeeld, al heb ik geen idee welke, het zal met Jozef Rulof en zijn boeken te maken hebben. Er komen wat sprekers en er is ruimte voor vragen. Ik zie er al erg naar uit maar eigenlijk nog vooral om het dagje met Miranda. Erna, al moeten we ons slepen ondertussen, de blinde en de lamme, gaan we lekker Grieks eten. Dat vind ik heerlijk maar het is al meer dan 10 jaar geleden dat ik Grieks heb gegeten! Goh, dat is toch wel heel erg hoor en daar komt gelukkig het weekend verandering in. Ik weet van een aantal mensen, dat ze niet gaan komen door het Corona virus… Tja, ik kan dat niet veroordelen, alleen omdat ik daar zelf niet aan mee doe. Ik hoop in elk geval, een hoop mensen te ontmoeten, die ik nu alleen van Facebook ken. En ongeacht wat, het wordt een gigantisch leuke dag! En dat mijn schoolwerk dus nog verder achter komt, daar jank en klaag ik de week erna wel weer over! Goed?

"De ergste pijn ... is niet de pijn die je op dat moment voelt, het is de pijn die je later voelt als je er niets aan kunt doen. Ze zeggen dat die tijd alle wonden geneest, maar we leven nooit lang genoeg om dat te testen.

Origineel: The worst pain ... isn't the pain you feel at the time, it's the pain you feel later on when there's nothing you can do about it, They say that time heals all wounds, But we never live long enough to test that theory.
"

José Saramago - Portugees schrijver en Nobelprijswinnaar Literatuur (1998) 1922-2010

Ik heb me dinsdagmorgen enorm geamuseerd met het nieuws op tv. Oh wat zijn wij Nederlanders toch een nuchter volkje. Ik moest er echt om lachen hoor. De geïnterviewde mensen hadden bijna allemaal wel dezelfde antwoorden; “Mondkapje? Waarom? Dat helpt toch niet?” Maar ook steeds; “Nee, ik maak me geen zorgen hoor. Het is maar een griepie hoor!” Ook al vaker gehoord; “als het mijn tijd is, dan ga ik toch, of ik er nou wel of niet om in paniek raak”. Echt hoor! Dat is dus precies zoals we zijn. Wij maken ons niet zo snel druk. Waarom zou je in paniek raken, om iets dat je toch niet kan voorkomen of in de hand hebt. Dát vinden wij Nederlanders pas dom.

Toen ik naar school ging ook dinsdag, ik heb maar 1 mondkapje gezien. En je raadt het misschien al, dat was iemand van duidelijk Aziatische afkomst. Ik keek haar aan en ik schoot spontaan in de lach. Wat mij een boos opgetrokken wenkbrauw opleverde want meer was er bijna niet te zien want ze had ook haar capuchon nog op. Ja sorry hoor, kijk om je heen! Niemand doet het want het is ook totaal overbodig. Ja, als je zo’n wit hazzmed pak hebt, met zuurtstoftank en al, dán ben je echt beschermd. Maar zo’n mondkapje dat niet eens iets afsluit, sorry, dat is grappig. Maar ja, ik ben dan ook Nederlands… Zou dat het zijn? Ik weet het bijna wel zeker!

Dan zijn er ook allemaal van die complot theorieën overal. Ja, ik heb the Stand, van Stephen King gezien en daar heet het vrijgekomen griepvirus Captain Trip. Al zit er weer een duistere kracht natuurlijk achter bij King. Maar dat kan hier ook wel zo zijn, of het is per ongeluk uit een kamertje in het Centre for disease in Wuhan ontsnapt. Maar bijna de hele wereldbevolking uitroeien, zal dit virus niet snel doen. Al zal het uiteindelijk toch een hoop doden ten gevolge hebben. Mocht iemand het met opzet verspreid hebben, dan heeft hij/zij zich een aardig bakkie karma op zijn rug geladen. Daar zal je dan nog wel even mee zoet zijn, een leventje of tig, voor je weer terug bent waar je was. Al is dat dan ook gewoon jouw pad. Ik maak me er toch ook niet echt druk om hoor. Daar ben ik vast te Nederlands voor 😉

Als het goed is, kom ik vanmiddag terug uit Utrecht, en heb ik weer één van de examens achter de rug. Engels lezen en luisteren. Dus als dit geplaatst is, dan is het gelukt mijn weg te vinden. Nou is het gelukkig maar 90 minuten examen maar helaas om 13u30 beginnen en dat wil zeggen dat je dan 15 uur pas klaar bent. Als je dan weggaat zit je midden in de file en aangezien Utrecht in het midden van het land ligt, zit je zowel heen als terug daar altijd in de file in de spitstijden. Dus dan maar met de trein en ik ben zo geen fan van het Openbaar Vervoer. Maar ik zal wel moeten. De woensdag had ik het al zo druk, gelukkig niet met felicitaties! Ik heb het al druk genoeg met school. Want jeetje zeg, want een tempo zit daarin nu. Bovendien gaan er al een aantal examens plaatsvinden aan de vak kant.

Ik moet het nog even uitzoeken hoor maar ik kan zelf een aantal stage examens plannen, die door mijn stagebegeleider, in mijn geval mijn apotheker Saskia, mogen worden afgenomen. Zowel in dit blok als in het volgende blok 4. Daarna hebben we nog een blok ‘keuzedeel’ maar dat moet ik ook nog uitzoeken. Ik heb alleen geen sikkepitje tijd zeg! Ook zo jammer dat ik die 2 dagen werk gewoon kwijt ben geraakt. Dan had ik nu iets meer ruimte gehad. Maar ja, het is nou eenmaal zo en ik heb het ondertussen helemaal opnieuw gemaakt! En eerlijk? Ik weet die stof over het hart en de grote en kleine bloedsomloop nu echt wel heeeeel erg goed. Zo heeft toch echt elk nadeel zeker zijn voordeel!

Ik hoorde dinsdag op school, dat die landelijke examens wel tot meer dan 6 weken op de uitslag laten wachten. Jeetje zeg! Dus ergens in half mei weet je dan de eerste, en elke keer weer weken opschuiven voor de volgende. Poe hee! Ik heb ondertussen behoorlijk wat uit te zoeken. Ik was al blij dat we geen presentatie hadden dit keer, dat had ik er niet tussen zien staan, bij de planning van de lessen. TOOOEEEETTT! Fout! Dat is gelijk een examen voor stage, die als enige op school wordt afgenomen. We moeten allemaal iets actueels kiezen, iets waar beweging in zit in de farmacie wereld. En we moesten dat gelijk doen, en snel ook, want er kon maar per persoon 1 uniek onderwerp zijn.

Mocht je dus iets kiezen dat iemand al had, dan had je pech. Wij als een gek in de pauze door de farmaceutische vakbladen zoeken, die ze voor ons had meegenomen. Ik had er gelukkig eentje uit januari dit jaar, want de meesten waren van vorig jaar en dat is dan niet zo gauw actueel meer. Of niet zo heel erg actueel in elk geval. Ik koos voor de ijzeren voorraad, die de regering wil dat de groothandels en fabrikanten alsook apothekers moeten aanleggen. Dit  omdat er zo ontzettend veel medicijntekorten zijn. Ja, dat had ik al gemerkt. De presentatie moet aan nogal wat eisen voldoen. En ik moet er echt alles van weten want ik moet ook een discussie opwekken erover en noem het maar op allemaal. Ik moet zeggen, ik begin dit soort dingen best leuk te vinden. Jammer dat het zoveel werk is terwijl je het al zo laaiend druk hebt. Maar goed, we gaan weer eens ons best doen. Het is wel een examenonderdeel.

Van die stage examens, die neemt dus je stagebegeleider af. Die moet je en zelf inplannen met hun, en je moet er zelf 3 verantwoording verslagen over schrijven. En ik heb dus een A4 die aan 2 kanten volstaat, met aan welke regels zo’n verslag moet voldoen. Dit alleen al vergt enige studie. Zucht. Ja, die 3 jaar in 1 jaar, ik heb het een heel klein beetje onderschat. Maar toch, als je 58 bent, heb je de luxe niet meer voor een 3 jarige studie. Best wel jammer want anders denk ik dat ik verder had gegaan voor apotheker. Zo interessant vind ik het allemaal! Nou ja, het is niet anders. Ik ben redelijk laat met van alles voor mezelf.

Maar je bent nooit te oud om te leren, ook niet, dat egoïsme een deugd is, als het niet ten koste van anderen gaat! Wat waarom denkt iedereen dat goed voor jezelf zijn, ten koste moet gaan van anderen? Dan zie je het verkeerd! Je kan pas echt goed voor anderen zorgen, als je goed voor jezelf hebt gezorgd. Ik heb dat altijd andersom gedaan en dat ging ten koste van mij. Dat is al helemaal verkeerd! Gelukkig ben ik het levende bewijs dat je nooit te oud bent om te leren, of dat nou voor een opleiding is, of als levensles. Komt goed, altijd, met mij zeker!

"De enige manier om te voorkomen dat je je beroerd voelt, is ervoor zorgen dat je niet genoeg vrije tijd hebt om je af te vragen of je al dan niet gelukkig bent.

Origineel: The secret of being miserable is to have leisure to bother about whether you are happy or not.
Bron: A Treatise on Parents and Children (1910)"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Als dit geplaatst wordt dan is het mijn verjaardag. Maar je hoeft me niet te feliciteren hoor. Ik voel me toch nooit jarig meer nu, er valt niets te vieren voor mij. Ik had het al bij Facebook weggehaald, zodat niet iedereen er een notificatie van krijgt. Ook dat ze niets op mijn tijdlijn konden plaatsen. Ik dacht, dan heeft niemand het in de gaten. Toch zijn er altijd wel mensen die het dan alsnog weten en dan volgen er meer, op een felicitatie. Zo heb ik er eentje verborgen van mijn tijdlijn. Het is allemaal heel lief natuurlijk en zeker goed bedoeld. 

Alleen voor mij hoeft het niet meer echt en nee, ik bén niet zielig of zo. Van mij moet voortaan deze dag gewoon zo stil mogelijk voorbij gaan.  Dat was me geloof ik aardig gelukt, toen ik dit typte op de vroege ochtend. Mijn nichtje feliciteerde me gisteren, de 3^e maar toen ik haar erop wees dat ik de 4^e pas jarig ben, zei ze dat ze wel gelijk de 1^e was en dat is natuurlijk ook zo. Al deed ze het vandaag wel even over. En ook mijn tante deed een duit in het zakje nog. Zo druppelden er toch wat felicitaties binnen. Alleen, verder ben ik door niemand gefeliciteerd vannacht, net na twaalven.

Dat miste ik juist zo, want dat deed mijn moeder altijd. Die belde altijd 1 minuut na middernacht en dat zei ze altijd, jarenlang; ‘je bent nog niet jarig, dat duurt nog iets meer dan 4 uur maar ik wil je toch alvast als eerste feliciteren. Ik ben 04-03 jarig en ik ben 04u03 geboren. Vandaar. Ik word wel 58, en dat is samen toch ook weer 13 dus dat is dan wel weer leuk. Dan is mijn mams er toch ook nog een beetje bij, met haar 13. Die is toch al, sinds begin september enorm aanwezig. Alsof ze me wil troosten en weet dat ik het wel nodig heb. En dat is ook zo. Wel veel bedrijven die je feliciteren via de mail en hopen dat je met die 2,50 verjaardag korting iets zal kopen van 50 euro. Nou daar trappen wij niet in meneer van Puffelen! Spammers!

Van verre vriendinnen heb ik van iemand een kaartje gekregen, en nog eentje die het wel wist en me vanmorgen feliciteerde, later nog eentje. Dan voel je pas,  dat je het toch wel een klein beetje leuk vindt als iemand aan je denkt. En mijn broer feliciteerde me ook nog. Later kwam daar één van mijn neven nog eens bij en de vriendin van het kaartje stuurde me ook nog eens een mail met een gedicht. En later op de dag nog wat verdere en oudere vriendinnen. Ja, toch wel leuk. Maar er ligt zo’n domper op deze dag, zo'n diep verdriet van al zoveel jaren bij elkaar nu, dat ik het echt voortaan niet meer wil vieren. Al kan ik het niet ontkennen dat het me wel goed deed, dat er een aantal mensen toch aan gedacht hebben. En de hele dag door druppelden er toch nog wel wat felicitaties binnen. Zo tegenstrijdig weer eigenlijk. 

Zelfs een paar mensen waarvan ik het niet eens verwacht had. Vooral ook nog eens via LinkedIn wat felicitaties ook. Heel apart. En dat ik mijn moeder zo miste vannacht, net nadat ik dit net getypt had hierboven, kreeg ik een mailtje binnen en ik zag dat het 9u13 was en daarom keek ik gelijk. En zie foto, een mailtje van Zooplus. Nou eh, hoeveel x 13 wil je hebben in een mail, wel 7 keer, het Goddelijke getal ook nog! Dank je wel mam, ja ja, ik heb je hint gekregen hoor! Ze ging nog even door, dat vertel ik later nog wel. Die mam en haar 13, af en toe heb ik wel eens jahaaaa ik zie het heus wel! 

Dat met Skylar is ook nog bezig, al lijkt het iets beter te gaan nu. Ik ga er toch alles aan doen want ik hou intens veel van al mijn cits en ik kan en ik WIL dit er niet bij hebben. Misschien is Bach bloesems iets? Heeft iemand daar ervaring mee? Ik hoor het graag! Ik heb ze gezien voor ‘agressieve katten’ maar hij is niet agressief van aard verder, alleen tegen Aurora. En voor de rest gewoon een beetje lomp doordat hij te groot en te sterk is en een tikkie dominant omdat niemand hem aankan daardoor. Of als er iemand iets anders denkt te weten, dan hoor ik het ook graag! Ik ga hem niet zomaar weg doen, als ik straks een huisje krijg waar hij het helemaal naar zijn zin zou hebben. Dat zou ik niet trekken hoor, als ik hem dan al had weggedaan. Dat zou blijven knagen. Het is geen ding! 

Tot die tijd, kan ik door een kattenluik misschien zijn buitenbehoefte wat bevredigen? Ik kan het allicht proberen! Ik probeer alles wat in mijn macht ligt! Ik hoop ook dat alles met dat verhuizen goed zal gaan. Kijk, ik heb van mijn vergoeding moeten leven al die tijd, omdat ik qua vaste lasten te kort kwam en dat is aardig geslonken. Ik red het niet eens tot ik een andere baan heb! Komende week even zitten met vriend van de familie, die mijn belasting komt bekijken. Misschien kan ik nog wat dingen terugvragen of zo? Maar, mijn verhuizing kan ik er niet meer van betalen. Ik wil sowieso weg maar als ze me daar niet voor zullen vergoeden, dan zal ik er voor moeten lenen of zo? Dan moet ik wel eerst een baan hebben natuurlijk.

Maar dan maakt het me ook niet uit want ik wil hier sowieso weg. Maar het liefst natuurlijk met die ‘oprot-premie’. Dan kan ik daar verhuizers van inhuren, vloeren erin en de rest doe ik zelf wel. Dat ga ik nog wel zien dan. Weg van hier ga ik ongeacht wat. Liefst n 2021, als ik al een baan heb en daar wat vrije dagen heb opgespaard zodat ik alles in die tijd kan regelen! Uiteindelijk moet ik wel eraan denken, dat het waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat ik verhuis. Daarna alleen nog maar ‘tussen 6 planken’ de deur uit. Of, eh, 6 plankjes? Ik wil liever niet in een kist maar in een lijkwade of zo. Hup, zo de grond in. Geen gedoe. Lekker makkelijk, het is mijn jas maar, ik ben al lang waar ik wil zijn dan! Dat weet ik wel zeker.

Helaas heb ik het weekend niet kunnen schilderen, omdat ik dubbel werk voor school moest doen. Dat rare document is nog steeds weg. Een klasgenootje van me, had hetzelfde, zo raar! Dus het mooie Apache gebed, dat op de foto staat hier, is het laatste wat ik voorlopig even gemaakt heeft. Misschien als dat van mijn belasting meevalt, dan koop ik er nog eentje of zo? Maar ja, als ik echt zo’n hele goede wil, dan moet ik toch echt een ander soort gaan kopen. Die met zo’n kastje maar die zijn al gauw rond de 150 tot 200 euro en dat is best veel geld voor als je er nog niet echt de tijd voor kan nemen. Maar ja, je weet nooit of je het ooit later dan nog wel kan betalen? En dat zou dan ook weer zo jammer zijn... 

Het was ook zo fijn omdat ik het even tussendoor kon doen. Schilderen moet je voorbereiden en moet je afmaken en alles weer schoonmaken en dat soort dingen. Houtbranden zet je alleen het apparaatje aan, je kan het geen uren doen want dan wordt dat ding te heet en dus even tussendoor was juist zo lekker. Nou ja, misschien nog 1 keer zo’n goedkope doen? Even volgende week afwachten want het is zo heerlijk ontspannen voor mij! Ik kijk nog wel even. Want fijn om te doen vind ik het wel!

Morgen met de trein naar Utrecht. Reis plannen online en dan willen ze je met een andere bus sturen, nou ik zie het nog wel hoor. Bus 7 stopt er in de straat maar ze rijden niet overal om de 5 minuten zoals hier. Utrecht is toch ook wel een grote stad. Ach ik ga vroeg, ik heb de tijd hoor. Maar in de straat uit en in stappen lijkt mij wel het handigste. Ook even mijn OV chipkaart extra geld opzetten, dan kan ik er zo mee reizen en hoef ik geen kaartjes te kopen ergens. Toch wel handig eigenlijk. Alleen niet vergeten uit te checken en zo. Na het laden van mijn kaart kwam ik erachter, dat ik eerst nog dat saldo bij een laadpunt op mijn kaart moet zetten. Geen idee hoe maar dat zien we dan wel weer. 

Het is alleen voor Engels, het examen dit keer. Om 13u30 lezen en luisteren. Dan 3 april weer voor Nederlands én Engels schrijven. Maar dan is het wel om 9u30 beginnen. Dan moet ik hier wel erg vroeg en in de drukte van de spits weg. Zit je lekker allemaal opgepropt in de trein. Heel fijn! Ik wil absoluut niet te laat zijn, dus bij tijds vertrekken. Je weet alleen ook niet, hoe het nog allemaal gaat lopen met dat Corona virus. Misscien zijn de treinen wel heel leeg ipv heel vol? Het gaat hard hoor, jeetje! Ik hoorde net het nieuws, al 38 nu hier. Poe poe, het lijkt road runner wel. Beep beep!!!  Als je ooit naar ‘The Stand’ hebt gekeken van Stephen King, dan kan het wel eens zijn dat je een beetje bang wordt.

In Wuhan, waar een centrum zit, waar ze virussen maken en dat soort dingen,  hebben ze vast wel iets gedaan met betrekking tot biologische oorlogsvoering en dan is een virusje maken, niet eens zo’n raar idee. En je ziet het, binnen no time is het zo de hele wereld over. Ik ben niet bang, ik raak niet in paniek. Ik ga met alle plezier hoor, mocht het mijn tijd zijn. Die angst niet hebben scheelt best veel. Maar  ik ben niet de enige hoor. Wij Nederlanders zijn eigenlijk best wel hilarisch nuchter. Vertel ik morgen wel verder. Té leuk! En allemaal toch bedankt voor de felicitaties, doet je toch goed dat zelfs zonder facebook het in je gezicht smijt, er mensen zijn die aan je denken. Zelfs al zitten ze in een hele andere dimensie!