"Een idee is een halte van de gedachte.

Origineel: L'idée est un arrêt de la pensée.
Bron: L'Energie Spirituelle (1919)"

Henri-Louis Bergson - Frans filosoof en Nobelprijswinnaar Literatuur (1927) 1859-1941

Jullie zullen er ook wel om moeten lachen, net als ik, maar eigenlijk was leuk wel anders. Ik hoorde dat er een kat ging kotsen maar ik zag niet wie en ik zag niet waar. Het bleek Moonlight te zijn. Alleen zat hij bovenop de wandkast. Tja. Ik ben echt nog doodziek, het lijkt niet echt beter te gaan dan een paar dagen geleden. Heel gek want normaal knap je na een paar dagen meestal wel op, tenminste, ik wel. Dit keer niet. Ik schrijf dit nu al rillend van de koorts, en ik ga zo weer liggen, op maandag de 23^e rond 18 uur. Vandaag ziek gemeld op school maar kon eerst niemand te pakken krijgen. Daarna in slaap gevallen en nu sta ik op ‘spijbelen’. Ik heb ze wel te pakken gehad maar goed, het interesseert me heel even niet.

Mijn borst doet zeer, al hoest ik niet continue, het is nog steeds scherp en droog. Zolang ik een uurtje of 20 slaap, lijkt het mee te vallen. Tot ik iets probeer te doen en dan krijg ik ook hele rare ritmestoornissen van mijn hart. Zoals elke dag, de bakken moeten verschoond worden. Daar zie ik momenteel als een berg tegenop want het is voor nu een hele zware klus. Ik moet er een uurtje of 2 door slapen. Bizar toch zeker?! Maar vandaag vlogen de vlokken kattenhaar over de vloer. Ik kon niet anders dan proberen te stofzuigen. Er zijn genoeg mensen die me hulp aanbieden maar eh, ik zit hier opgesloten! Ik kan niet zomaar iemand besmetten door te vragen om even te stofzuigen.

Ik ben niet zielig hoor, geloof me, er zijn mensen veel en veel erger aan toe dan ik. Ik wil alleen even een reëel beeld scheppen van hoe het er hier aan toe gaat. Ik slik ook 4 paracetamol 1000 per dag, anders is de koorts en de hoofdpijn niet te verdragen. Ik heb nog een berg in huis, van toen mijn moeder overleed, hebben we die doosjes verdeeld en ze zijn nog niet over de datum. Mazzeltje. Ik heb, nadat ik de bakken doen eruit had geslapen, de stofzuiger klaargezet. Dat alleen al, vergde veel van me. Later heb ik huilend lopen stofzuigen, zo slecht voelde ik me. En je kan wel denken, laat het, maar ik krijg het er benauwder van als ik het niet doe. Kiezen uit 2 kwaden heet dat.

De vuilniszak staat voor de deur, met een grote lege doos. Morgen, als het nog doorgaat, komen ze het trappenhuis schoonmaken. Ik zal proberen te vragen of ze het in de container willen gooien omdat ik ziek ben? Wie weet heb ik mazzel. Ik zie mezelf namelijk niet in de nacht die zak en doos weggooien en dan al die trappen weer opkomen. Achter de pc zitten en huiswerk maken, het gaat niet. Ik kiep na 10 minuten al om. Dit is echt niet leuk meer zo. Het voelt eigenlijk alsof ik er rotter aan toe ben dan afgelopen vrijdag. Hoe lang gaat dit nog duren zeg? En hoe moet ik straks dan alles weer inhalen? Ik weet het even niet meer hoor, en daar word ik ook niet vrolijk van. Volgens mij pikt Skylar mijn humeur over want hij viel Aurora weer heftig aan vanmiddag. Ook daar moest ik om huilen omdat ik geen puf heb om boos te worden…

En tot zover kwam ik die week. Daarna heb ik niet meer achter de pc gekund of gewild of puf voor gehad. Dit schrijf ik nadat ik begin op te krabbelen, einde van de middag op de 31^e maart. Vanmorgen heb ik zowaar ingelogd op school maar dat hield ik vol tot half 11. Daarna heb ik het er de hele middag bij moeten slapen. Het was net even teveel. Wel lief dat ze allemaal blij waren om van me te horen, dat het weer een beetje ging. Maar nadat we pauze kregen, voelde ik dat ik beter uit kon gaan loggen en dat heb ik dan ook gedaan. Ik weet wel dat ik moet luisteren naar hoe ik me voel. En zo stom hè, dan voel ik me toch schuldig en lui. Precies waarom ik ooit heb kunnen doorwerken met een burn out, wat bijna nooit kan. Ik wel, ik duw wel door, ten koste van mezelf. En juist dat wil ik nooit meer doen.

Alleen ben ik nou eenmaal zo. Ik heb mezelf echt even op mijn kop moeten geven. Ik ben niet lui als ik probeer te genezen! Dombo! Zo moet ik mij dan maar aanpakken. Maar goed, tijd om verder te vertellen wat er vanaf die maandagavond gebeurde. Ik had heb heel zwaar al, toen die maandag, vooral omdat de koorts je een soort van uitput. En koorts totaal proberen te onderdrukken is ook niet goed, want het is een teken dat je lichaam ergens tegen vecht en dat gevecht is nodig en dat moet je dus niet proberen weg te krijgen. De nachten, alle nachten, werden doorgebracht met een enorme koude natte koorts. Die dinsdagochtend vroeg, dreef ik echt mijn bed al uit. Liters water lijken er dan langs je heen te lopen.

Als je dan ’s nachts ook nog moet plassen, dan is dat echt zo vreselijk vies gevoel. Als je loopt, voelt het alsof er een ijzige koude wind over je heen waait. Helemaal duizelig en klappertandend zit je daar dan. En dan moet je weer terug ook op je wiebelige zwakke beentjes. Het voelt alsof je jezelf bijna niet dragen kan. Eenmaal wakker trekt het dan langzaam weg. Maar daarna begon die dinsdag weer een zware koorts. Nu zo zwaar, dat ik dacht, nu moet ik de dokter wel bellen. Dit gaat geloof ik niet goed anders. Ik was ook heel erg kortademig en lopen naar het toilet leek wel een marathon.

Nou, echt meedenken doen ze daar niet bij de dokter. Volgens mij had ze wel in de gaten dat ik enorm geïrriteerd raakte door haar rare opdrachten en vragen. Ja, dan willen wij toch wel even uw temperatuur weten. Tja, lastig, want ik heb geen thermometer, nergens te krijgen in heel Rotterdam. Kunt u er niet even eentje bij de buren gaan lenen? Eh… Je wilt dus dat ik met hoge koorts hier bij 5 gezinnen ga aanbellen? Buiten het feit dat ze geen van allen goed Nederlands verstaan op 1 buurman na? Dus ik moet ze even gaan besmetten van je? Eh. Ik ga even met de dokter overleggen. Lijkt me verstandig ja.

U kunt hier bij de apotheek thermometers kopen, komt ze bij me terug. Oh ja? Wat fijn? Maar volgens mij mag ik nu niet naar buiten toch? Kan u niet iemand even sturen dan? Nee, dat kan ik niet, ik ben alleen. Ondertussen wordt mijn koorts alsmaar hoger, van de corona of door haar? Ik weet het niet. Is het heel erge koorts, want we zouden graag weten hoe hoog. Geloof mij maar, als vrouw van 58 met ervaring en eentje die zich nooit aanstelt, ik kom nooit bij jullie tenzij echt noodzakelijk, het is hoog. Ik ga even overleggen met de dokter. Doe jij dat maar ja.

Wij gaan de HAP Franciscus bellen, en die gaan dan overleggen en ze zullen u voor half 3 terug bellen. Ze zijn daar namelijk tot 3 uur open. Dan overleggen ze met u of u naar hen toe moet komen. Hè hè, was dat nou zo moeilijk? Blijkbaar wel en wat een enorm domme voorstellen zeg, denk even mee als ik zeg alleen te zijn! Gaat iemand u brengen, vraagt ze me dan nog. Eh… wat denk je zelf?, vraag ik nu toch echt geïrriteerd. Ja, dat bedoel ik, dat mag dus niet. Nou, schiet mij maar lek wat ik had moeten doen als ik geen auto en/of rijbewijs had gehad. Ik denk er maar niet aan, ik laat het maar los. Ondertussen sleep ik me naar de douche want ik heb daar al vanaf vrijdag niet meer onder gestaan. Ik zal vast stinken maar ik had er echt geen puf voor. Ik ben gelukkig niet te blond om mijn telefoon mee te nemen. Als ik uiteraard net mijn hoofd heb ingezeept, dat gonst als een bijenkorf ondertussen, gaat de telefoon. Het is het HAP, hoe het met me gaat.

"Dichters helpen ons lief te hebben.

Origineel: Les poètes nous aident à aimer.
Bron: Le jardin d'Épicure"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Na de 4e nacht, op zondag moest ik hier toch echt stofzuigen. De dagelijkse bakverschoning is al een hele onderneming en daar moet ik minstens 2 uur diep van slapen, ben ik al achter. Ik denk ook dat ik niet zo moet stofzuigen als anders maar gewoon lichtjes. Als het losse haar maar weg is, anders stort ik zo van mijn voegen, ben ik bang. Dat dacht ik eerst nog ja. Maar zowel dat stofzuigen als proberen huiswerk te maken, moest ik laten. Die bakken die moeten wel, maar anders had ik dat ook niet gedaan hoor. Gisteravond ging ik rond 21 uur slapen, om 6 uur wakker voor de cits en daarna weer verder geslapen tot 11u15.

En ik zat alweer te suffen, ware het niet dat er een NL alarm ging, waar je je een beroerte van schrikt, om te zeggen dat je 1,5 meter afstand moet houden. Tja, er zijn nog steeds Nederlanders die denken dat ze overal boven staan. Nou als je weet hoe je je voelt, dan kijk je wel uit! Geloof me, ik heb nu al de 5^e dag koorts en dat put je behoorlijk uit. Na de kattenbakken leegscheppen, wat al 3 dagen duurt voor je gevoel, moet je echt weer even bijslapen. Bizar gewoon. En wat veel mensen zich nu afvragen, is dit dan ons noodlot? Nou nee hoor, de dingen gaan zoals ze gaan moeten en virussen zwerven al bijna net zo lang over deze aarde als wij. En of je eraan doodgaat of niet, dat is toch echt een kosmische wet en zeker geen toeval.

Net zoals het dus bijna zo’n 100 jaar geleden al in de boeken van Jozef stond, is het nu nog steeds zo hoor. Aan kosmische wetten verandert namelijk nooit iets. Dat kan je bekijken als zoiets als zwaartekracht. Dat is niet opeens anders dan, pak hem beet, 1000 jaar geleden. Want ook zwaartekracht is een kosmische wet, als het ware. Net als de middelpuntvliedende krachten, waar het mee te maken heeft. Maar dat is iets, dat ga ik hier en nu niet uitleggen en bovendien ben ik ook geen natuurkundige. Dat laat ik aan Nassim Haramein over, die kan dat beter dan ik.

Is er iemand die twijfelt aan het feit dat ‘zwaartekracht’ bestaat? Ik denk het niet. Laat maar iets vallen, of het nou een veertje is, of een blok staal, het valt allemaal naar beneden. Maar echt bewijzen, fysiek bewijzen, dat die zwaartekracht echt bestaat, dat is niemand nog gelukt. Je kan hem niet zien of aanraken. Toch weet iedereen dat het er is. En zo is het dus ook met ‘gene zijde’, ik kan het niet bewijzen maar het is er toch echt, want ik voel het van binnen. Ik ‘weet’ het van binnen, net als ik weet, dat als ik mijn pen loslaat, het ding naar beneden zal vallen. Je hoeft mij niet te geloven hoor, ooit kom je er toch vanzelf achter.

Dat is het wat nu veel mensen lelijk laat doen, hun angst voor de dood. Die je eigenlijk alleen maar kan hebben, door een beperkt aantal redenen. Of je weet dat je in het duister terecht komt en nee, dat is daar niet zo leuk en gezellig. Koud, stank, demonen die sterker zijn dan jij en die je pijn doen. Je kan niet dood maar wel bezwijken dus wordt je elke keer weer wakker en begint het gelazer opnieuw. Geen leuk vooruitzicht nee en dan word je wel bang ja. En dat mag ook, maar je hebt zelf in de hand of je daar lang of kort moet blijven. Of je denkt dat dit het is, dat je maar 1 leven hebt en daarna is er niks meer. Hoe oneerlijk zou dat zijn zeg.

Dan zouden er mensen zijn die alle goeds mee maken, maar ook mensen die alleen maar ellende meemaken. En dat allemaal zonder reden. Nou, dat lijkt mij sowieso onmogelijk. Het leven mag dan niet eerlijk lijken, maar de kosmos is het wel zeker. En als je bewust zou weten waarom de dingen gaan zoals ze gaan, zou je beseffen dat ook die pure rechtvaardigheid zijn. Die eerste reden, het bang zijn, die kan terecht zijn, maar dan heb je dat altijd in eigen hand gehad. Dan had je maar liever en liefdevoller moeten zijn. En het is nooit te laat om daarmee te beginnen. Die 2^e reden, maar 1 leven hebben, is gewoon onterecht en ook erg onlogisch, maar voor dat gevoel moeten ook die mensen nog ontwaken, en kan je er niets mee doen. Zo’n mailtje van mijn universum, die ik elke dag krijg, vertelde dit dan ook weer heel duidelijk en logisch. Angst is zo onnodig!

Heb je het gemerkt, dat angst veel lijkt op van die hele grote billboards langs de snelweg? Hoe sneller je gaat, des te sneller lijken ze dichterbij te komen, des te groter ze worden en hoe meer ze je zicht op wat echt en leeft blokkeren. Tot het punt dat ze hoog boven je uit steken, groter dan het leven zelf. Ze remmen je af en geven je meer redenen dan ooit om maar om te keren en je terug te trekken in alle veiligheid, waar je vandaan kwam. Maar als je de moed op kunt brengen, om op koers te blijven, dan zijn ze met het knipperen van je ogen zo snel, achter je en worden ze weer in het juiste perspectief gezet. Hoe verder je komt, hoe kleiner ze worden. En zo snel als ze verschenen, verdwijnen ze ook weer totaal uit het zicht. Als je gewoon op koers wilt blijven, blijf dan ook alsjeblieft op koers. Die angsten, die gaan vanzelf weer weg. En als je terug kijkt dan zijn ze zo klein, dat je je bijna niet kan voorstellen dat je er ooit bang voor was. Kwestie van gewoon doorgaan!

Ik moet ook wel. Ik zou het liefste de hele dag liggen en slapen maar de cits hebben me nodig. Een aantal keren om te eten, of als Skylar zit te gillen om het balkon op te mogen. En minstens 1 x per dag om de bakken te doen. Maar dat is toch echt wel mijn nokkie. Ik heb er een was in gedaan die zondag, en die heb ik ook nog in de droger gestopt erna en ik voelde me alsof ik 2 weken lang, zonder pauze 9 uur per dag op mijn voeten had gestaan. Totaal gesloopt. Dat viel wel tegen ja. Zolang ik lig te slapen lijkt het mee te vallen. Logisch, want dan ‘ben’ je er even niet. Maar zodra ik wakker word, of van het hoesten of om naar het toilet te gaan, voelt mijn lijf erg pijnlijk. Dan moet ik even bewegen en dat doe ik dan ook. Maar je voelt dan gelijk dat je eventjes totaal niets waard bent en ook erg kortademig.

Als dit de ‘lichte’ verschijnselen zijn, dan wil ik niet weten hoe die zware moeten voelen. Dit is al bijna niet vol te houden. Ik zal wel moeten hoor, als die koorts er maar eerst eens mee op houdt, dat zou al fijn zijn. Ik denk dat ik me dan al snel iets beter zal voelen. Bijna iets van 20 uur geslapen van de zaterdag op de zondag en nog voelt het niet veel beter, eerder slechter. Geluid doet nog steeds pijn aan mijn oren. Ook dat getik hier op het toetsenbord. Maar aangezien ik regelmatig even rondloop, tik ik dan even een paar zinnetjes, tot mijn oren het kunnen verdragen.

Ik heb mazzel aan de ene kant, dat de lessen online zijn, anders had ik nog meer achter gaan lopen dan ik nu al doe. Al moet ik nog even afwachten of ik die hele dag achter de pc wel ga redden. Ben bang van niet. Misschien met de laptop op de bank gaan liggen? Hm. Ideetje. En na een aantal dagen niet gegeten te hebben, te ziek om iets te maken, heb ik nu een pan water opgezet, mergpijpje en rundvlees erbij en balletjes. Vanavond eet ik soep! Misschien voel ik me daarna dan ook een beetje beter.

"De ware rijkdom van een natie bestaat niet uit het opgeslagen goud maar in de intellectuele en fysieke kracht van de mensen.

Origineel: The true wealth of a nation consists not in the stored-up gold but in the intellectual and physical strength of its people."

C. Venkata Raman - Indiaas natuurkundige en Nobelprijswinnaar 1888-1970