Ook al is je koorts weg, wil het nog niet zeggen dat je overal vanaf bent blijkbaar. Gisteren was het de 1^e april en pas laat in de middag, besefte ik dat mijn 2 jongsten jarig waren! En die zijn dus nu 3 jaar oud! Bijna vergeten! En als je dan zo een beetje wezenloos op de bank ligt, dan kan je niet anders dan bedenken hoe anders je leven er toen uit zag, 3 jaar geleden. Volop in het verdriet over Sunshine, die toen bijna een jaar vermist zou gaan zijn. Aan het werk bij het bedrijf waar je al vanaf 2005 aan het werk was. Ook nog ‘normaal’ contact met mijn kind. En die stuurde me toen opeens een foto van een net geboren kitten met een zwart kinnetje. Omdat mijn band met Moonlight zo sterk was en die ook zo’n zwart kinnetje heeft, wist ik het gelijk, DIE moet ik hebben want dát is Rainbow.

En Rainbow had een broertje, al had Dré, degene die ze vond, toen al snel gezegd dat hij had gezien dat het vrouwtjes waren. Aangezien ik heel graag katers heb, was ik later erg blij dat het broers waren en geen zusjes. Ze hebben extra snoepjes gehad gisteren, dat hebben ze wel verdiend. Mijn jongsten al weer niet eens (katten)pubers meer. Time flies when you are having corona. Met kinderen gaat het hard maar met dieren nog veel harder. Ik had voor het avondeten al 3 crackertjes gepakt maar ik had tartaartjes uit de vriezer gehaald en ik had nog komkommer in de ijskast. Oh ja! Nou, ik had wel trek in wat normaals te eten.

Wiebelig op mijn benen heb ik de tartaartjes gebakken en de komkommer bereid. Een hele klus voor hoe ik me nu voel hoor. Ik ben er nog lang niet, dat heb ik wel in de gaten (dit was op 1 april hoor niet vandaag en nee geen grapje). Ik heb ervan zitten genieten! Al vroeg ging mijn licht uit, want ik ben gewoon in slaap gevallen, toen Jinek nog maar net begonnen was. Geen idee wat er allemaal gezegd is dus, ik was weg. Om een tijd later, de tv was al vanzelf uitgegaan, weer wakker te worden van mijn eigen gekerm! Huh? Wat nou weer?! Ik had aanvallen van buikkramp en lag dan te kermen als ik weet niet wat. Ik hoop dat de buren er doorheen geslapen hebben. Ik werd echt zelf wakker van de herrie! Maar de pijn was dan ook bijna ondragelijk, alsof iemand met grote klauwen in mijn darmen aan het graaien was, mét nagels!

Uiteindelijk ben ik op het toilet geëindigd met mijn hoofd tegen de koele tegels. En na een uurtje of zo, totaal versteend van de koude, kon ik weer voorzichtig richting bank schuifelen. Zou dit nou van die komkommer met tartaartje komen? Ik kan moeilijk op crackers blijven leven toch zeker? Maar goed, als t moet dan moet t. Want dit wil ik niet nog een nacht meemaken. Daar was het echt veel te pijnlijk voor. Aangezien ik nog een komkommer heb liggen, ga ik die vanavond maar eens opeten. Alleen heb ik geen tartaartjes meer. Dus kijken of ik dan hetzelfde effect ga krijgen. Want ik wil wel weten waar het aan lag hoor. Ik heb al wel gemerkt, dat ik eten niet zo goed weg krijg. Broodjes, heerlijk maar die branden de rest van de dag in mijn maag. Alleen geen last bij crackertjes met een heel dun laagje tonijnsalade. Ook weer raar. Voor ik zo ziek werd met mijn somatisch symptoom stoornis, kon ik ook al niet goed eten. Het bleef in mijn keel steken en kreeg ik wel wat binnen, dan was het maagbranden. Mijn moeder, met haar kapotte alvleesklier, had hetzelfde. Wie weet, krijg ik dat ook ooit. Ik doe nu al zo gek, wat eten betreft. Ondertussen is het donderdag de 3^e en ik had me heel wat voorgenomen voor vandaag.

Ik heb mijn haar gedaan en ik heb me, voor het eerst weer, aangekleed. En toen ik daarvan was uitgerust, dat is echt erg want van de lulligste dingen moet ik bijkomen, ben ik boodschapjes gaan halen. Mijn broer had me verteld over de soort van post apocalyptische toestanden, op je beurt wachten tot je binnen mag en weet ik veel wat meer voor rare dingen. Maar eh, toch maar eens vragen waar zij heengaan dan. Ik heb er niks van gemerkt. Ja, het enige wat ik ervan zag was dat er strepen zijn geplakt waar mensen moeten wachten bij de kassa. Want ze razen gewoon vlak langs je heen hoor, stelletje gekken. En opeens bedacht ik me, dat ik niet meer angstig hoef te zijn om het te krijgen. Nou was ik dat al niet hoor, daar niet van. Maar nu ik het gehad heb en weet hoe zwaar het is om doorheen te komen, zou ik daar toch wel angstig van geworden zijn. Maar dat hoeft gelukkig niet. Ik heb een lijf dat afgeladen is van de afweerstoffen!

Nu had ik op tv gehoord, dat ze hier bij het Erasmus MC van corona herstelde mensen oproepen om hun plasma te doneren, zodat ze dit kunnen gebruiken voor de antistoffen die erin zitten. Dus had ik me aangemeld bij Sanquin, waar ze donoren bloed en plasma afnemen. Mijn B positief is toch al een van de meer zeldzamen bloedgroepen, maar het ging nu dus om plasma met antistoffen. Maar omdat ik niet officieel getest ben, kunnen ze me niet gebruiken. Nou ja! Dat vind ik pas echt dom. Al voor ik ziek werd, dacht ik al dat die cijfers helemaal niet echt kloppen omdat ze nooit iedereen testen.

Ja, als je uit zo’n risicogebied komt, of als je opgenomen wordt. En inderdaad, ik werd ook niet getest. Die arts zei ook al, ja ik heb geen test nodig om te merken wat je hebt. Dat had ik zelf ook, zeker in de rest van het verloop van deze ziekte. Dat was mij wel duidelijk. Maar omdat het niet getest is, kunnen mijn afweerstoffen niet gebruikt worden. Nou sorry, dat is pas dom. Maar goed, ik heb het aangeboden, dan niet. Ik ben nou ook niet echt gek op naalden in mijn arm hoor. Ik vind het prima.

In elk geval, bij de AH hier op de winkelboulevard, merkte je nergens iets van. Er stonden spuitflessen en keukenrollen bij de karretjes. Als je het niet vertrouwde kon je je eigen karretje even afdoen. Tja, zou het helpen? Ze lopen bijna dwars door jou heen en kijken jou dan vuil aan. Ook zoiets grappigs, als het niet zo triest zou zijn. Bij het beleg wel 10 minuten rondgelopen, voor ik er eindelijk bij kwam. En dan zie je mensen 10 verpakkingen pakken, om de achterste en verste in het vak te pakken en de rest terug te duwen. Tja. Handig? Hm. Voor mij maakt het niet meer zo uit maar voor veel mensen wel. Ieder voor zich, zo blijken er toch meer te zijn dan me lief is.

Toen ik bij twee uur weer thuis kwam, heb ik nog wel even heel voorzichtig en langzaam, de met pijn en moeite boven gekregen boodschappen uitgepakt. Daarna ben ik op de bank ineen gezakt en viel ik in slaap tot half zes. Ik was totaal uitgeput. Nu hebben de cits gegeten, ik heb gegeten en ik ga zo een ander blog plaatsen. Want ik loop nog steeds voor. Ja logisch ook, want ik heb echt nog nooit zolang niet geschreven, als bij deze ziekte. En geloof me, ik ben nu ook nog duizelig van de vermoeidheid. Je bent echt even totaal niks meer waard. Maar dat komt wel goed hoor, het zal alleen even tijd nodig hebben. Meer dan ik kan, kan ik niet. Toch?

Op de foto onder andere mijn kersenbloesem lentenagels, zie je wel, ik knap goed op. Mijn stokstaartje Rainbow als hij iets op de gang hoort. Maar ook dat mijn gouden ring is aangetast, door het rare zweten denk ik, tijdens het ziek zien. Daaraan kan je zien dat het geen normaal griepje was. Op de foto zie je trouwens ook mijn mooie cadeau voor mijn verjaardag, de sleutelhanger met SUNSHINE  erop! Die is een beetje onder de corona terecht gekomen maar ik ben er niet minder blij mee hoor! Hij is prachtig!

"Een nihilist is niet iemand die in niets gelooft, maar iemand die niet in het al bestaande gelooft.

Origineel: Le nihiliste n'est pas celui qui ne croit à rien, mais celui qui ne croit pas à ce qui est.
Bron: L'homme révolté (1951) II"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Na die woeste en erg zware nacht, zette ik dat een beetje beknopt nog op Facebook. Mijn hemel! Iedereen wilde me het ziekenhuis in hebben. Ik had niet goed de puf om me ertegen te verdedigen en ik liet het maar gaan. Niet dat ik het niet lief vond hoor! Maar serieus, wat hadden ze daar dan voor me kunnen doen? En ik had me nog tig keer rotter gevoeld, met mijn cits onbeschermd en niet wetend wat er aan de hand is. Kijk, als ik dood neer val, dan is het wat anders maar ze zomaar aan hun lot over laten, echt niet! Als ik had gedacht, dat ik báát zou hebben met een opname, dan had ik heus wel gegaan. En waarom? Omdat je dan getest wordt? Nou geloof me, ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken, dit is niet zomaar een griep virusje. Maar zolang ik niet aan de beademing moet, heb ik in een ziekenhuis niets te zoeken.

Het enige is wel, je ligt daar alleen en niemand kan of mag je helpen. En dat is best eng maar ook, je zal toch wat drinken moeten en de cits moeten eten en eigenlijk kan je niet op je voeten staan, zo zwak ben je. Toch heb ik me daar doorheen gesleept. Ik moest wel. De bakken doen, duurde heel lang maar ik deed ze. Om de dag dan nu maar dat moest dan maar. En ze kregen 2 x per dag hun eten en hun snoepjes. Voor hen was er weinig anders, behalve dan, dat ik continu op de bank lag. Ik had gelukkig wat te eten nu en maakte crackertjes met tonijnsalade en broodjes met cervelaat, lekker zout. Maar de salades, die ik juist dacht te gaan eten, heb ik weg kunnen gooien ondertussen. Ik kreeg het niet weg. Een bakje met lasagne ook weggekiept. Ik krijg nog steeds niet veel weg eigenlijk. Ik lust ook opeens geen koffie meer en ook geen cola light, wat ik altijd drink, al jaren. Ik zit nu aan de thee, iets wat ik al jaren niet meer gedronken heb. Met citroen én honing… Tja…

Maar echt goed ging het niet. Geloof me, in het ziekenhuis hadden ze weinig voor me kunnen doen, dan wat er nu al niet gebeurde. Veel slapen en proberen de koorts onder de 38 te houden. Als ik hoger had dan 38 nam ik de paracetamol erbij. 38 of lager dan was het niet nodig. Ja, niet fijn, zo continu koorts maar een teken dat je lichaam ergens tegen vecht en dan moet je dat gevecht niet al teveel willen remmen. Dus koorts, hoe vervelend het ook voelt, moet je beter maar zijn werk laten doen. Mijn schoonzus had perssinaasappelen meegebracht en ik kon niks persen. Toch had ik behoefte aan een sinaasappel. Ik dacht, dan doe ik het zoals we vroeger deden. Je vinger erin, en dan het vruchtvlees fijnknijpen en dan kan je zo de sap eruit drinken. Petra uit den Haag vroeg me, of ze me de keelspray moest komen brengen, want ik had nu ook vreselijk keelpijn gekregen opeens.

Nou het moet niet hoor maar heel lief! Ik had ook al die tijd niet achter de pc gezeten of zo, te ziek en dat wil wat zeggen bij mij. Iedereen bleef me maar naar het ziekenhuis willen sturen maar ik was niet van plan te gaan. Dan zeg ik voortaan alleen nog maar, dat ik er nog ben. Geen details want ik wil ook anderen niet nodeloos bezorgd maken. Ik ben gewoon niet bang om dood te gaan, ik heb ook geen angst om zo in mijn uppie te liggen en enorm ziek te zijn. Kijk, er zijn leukere dingen maar eh, ik heb nou eenmaal geen angst, voor niets eigenlijk. Het zal gaan zoals het zal moeten gaan, klaar. En ik neem het zoals het komt.

Een tijdje nadat ik mijn sinaasappel had genomen, voelde ik me toch beroerd worden! En oh wat gebeurden er weer gekke dingen! Ik heb ooit kantje boord gelegen met een voedselvergiftiging en dat gebeurde nu weer! Alleen nu had ik niet gegeten of zo, alleen dat beetje sap. Maar de verschijnselen, waren zoals toen en alles voelde exact zo aan. Ik heb op het toilet gezeten, met het prullenbakje in mijn arme geklemd en zo ben ik weg gevallen. En nee, dat heb ik maar niet op Facebook gezet. Ik weet niet hoe lang het geduurd heeft maar ik werd op de vloer wakker. IJskoud en kletsnat, net zoals toen met de echte voedselvergiftiging. Wat is dit voor een achterlijk virus?! Toen ik net een beetje bij de mensen kwam, werd er gebeld. Petra met het keelspul en met 2 citroenen. We hebben even door de deur heen gekletst. Ik vertelde haar van de rare aanval van daarvoor.

Maar ja, die was nu al over en wat moet je er verder mee. Het virus doet gewoon rare dingen. Elke keer als je maar even denkt; ‘goh, ik voel me iets beter’, dan krijg je weer iets raars. En de koorts blijft maar loeien. Toch, dit waren wel de meest rare aanvallen. Verder ben ik nog een paar keer weg gevallen, en werd Moonlight weer actief. Die houdt me nog steeds in de gaten geloof ik. Ik raas even de dagen verder door, want ik ben wel een beetje klaar met deze ziekte. Ik kreeg nog een survival pakket binnen van Karina, met honing spullen snoepjes, keelspray en hoestdranken. Aangezien ik verder nooit ziek ben, zal ik ermee toekomen voor de rest van mijn leven, denk ik zo! Sandra bracht nog wat boodschapjes tussendoor met narcissen van bij mijn moeders graf. Die hadden ze me voor mijn verjaardag willen geven, maar toen bloeide de grote narcissenplant nog niet. Nu wel, ja nu had ik ze harder nodig misschien wel.

De maandag de 30^e maart, ben ik heel even echt op geweest. Maar in de avond had ik weer koorts, alleen niet zo laaiend hoog. Dinsdag de 31^e heb ik de ochtend toch ingelogd met school maar ik hield het niet helemaal vol. Ik ben rond half 11 afgehaakt, toch 1,5 uur mee gedaan. Ik loop zwaar achter maar ja, het gaat nog niet helemaal goed. We gaan het wel zien, ik moet dit kunnen, ziek geweest of niet. De woensdag heb ik hier dus even zitten schrijven maar ook nog veel gaan liggen op de bank. Ik had hoofdpijn en voelde me moe. Maar de nachten zijn niet meer zo heel erg rillend en koude koortsig vanaf de dinsdag. En vandaag is het de 1^e april, woensdag dus. Ik heb weer veel geslapen vandaag. Ik ben er nog niet hoor. Ik ben wel door het ergste heen en kan gaan proberen aan te sterken.

Morgen ga ik eens proberen een poging te wagen hier in huis voorzichtig schoon te maken en daarna te gaan douchen. Hoop ik toch. Ik heb geleerd dat je met dit virus niets kunt zeggen. Het lijkt een soort van mee te luisteren en met je te spelen. Het straft het gelijk af. Maar ik denk niet dat het me nog de baas gaat zijn. Ik hoorde op tv dat ze graag plasma gebruiken voor de zieke mensen om ze de antistoffen van het virus te laten helpen met bestrijden. Ik heb me ervoor aangemeld maar omdat ik niet officieel getest ben, gaan ze me niet kunnen gebruiken. Dom zeg! Ik weet zeker, dat mijn bloed vol antistoffen zit. Maar goed, ik héb het aangeboden. Dan niet. Ik hoef geen test hoor, om te weten wat ik gehad heb. Ik ben in mijn leven nog nooit zo ziek geweest en ik hoop het ook nooit meer zo te worden.

Maar ik heb het overleefd. Mijn haar is totaal verwoest, afgebroken ook van het zweten en het draaien en het niet kammen. Maar ja, daar had ik geen oog voor of erg in. Zo gaat dat. Dus dan maar geen lang haar meer, het is er gewoon afgebroken. Gekookt door de koorts denk ik. Nou ja, het is maar zo. Ik zal het maar heel goed gaan verzorgen met wat ik heb, tot ik weer boodschapjes kan gaan halen zelf. Bestellen online lukt niet, ze zitten wel 3 weken lang vol, overal en allemaal. Dus laat maar. Ik eet nog wel crackers en broodjes. En ik zal langzaam aan wel herstellen, in alles. Maar voor nu nog even, zonder gekke dingen te doen. School, stage, het huis. Op mijn tergend langzame tempo voor nu nog, maar ik kom er wel! Ik ben wel klaar met corona, al is het wel een kroontje dat ik heb verdiend!

"Een mens ter dood brengen, dat is zijn kans op volmaking tenietdoen.

Origineel: Mettre à mort un être, c'est supprimer sa chance de perfection.
Bron: De mythe van Sisyphus (1942)"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Nou, het ging niet zo heel goed. Ook zij vroegen om mijn temperatuur maar snapten dan ook wel direct dat ik daar weinig mee kon zo. Ik werd verwacht om 14u40, om 15 uur gingen ze dicht. Ik keek hoe laat het was, 14 uur. Snel afspoelen en aankleden dan maar, geen idee wat als t maar los zat en me niet benauwde. Ik waggelde naar de auto, koortsdronken zal ik het maar noemen. Mijn bijenkorfhoofd met natte haren, wiebelde met me mee. Ik vond de rit erheen vrij gevaarlijk want je bent er door die koorts niet helemaal bij. Voordeel was dan wel weer, dat het erg rustig was voor de tijd van de dag. Zo heeft elk nadeel echt zijn voordeel.

Eenmaal bij het Franciscus was het nog even zoeken naar het HAP. Helemaal achterin bij de EHBO was me gezegd. Maar het hele parkeerterrein was zowat vol. Van waar ik stond was het natuurlijk weer het verst van waar ik moest zijn. Ik liep ook helemaal te zweven en ik moet eruit hebben gezien als een dronkenlap. Mijn haren wapperden half nat om mijn hoofd en ik had moeite met de zon. Eindelijk, na voor mijn gevoel een soort van marathon, kwam de ingang in zicht. Ook wel raar want er waren daar mannen aan het werk en er stond een portocabin. Als een soort misdadiger sloop ik langs ze heen. Ik zou me daar niet prettig hebben gevoeld, qua werkplek. Al die corona-gangers! Ja, dat is toch eng dan?!

Ik werd bij het aanmeldhokje totaal geïnstrueerd, wat wel wat niet en hoe doe je je mondkapje goed aan. Ik moest blijven staan, dan kwam ze me halen en dan moest ik op 1,5 meter afstand volgen. Ja, die snapte ik wel hoor. Ze bracht me naar het corona wachthok, tot ik aan de beurt zou zijn Door die hele wandeling voelde ik me langzaam instorten. Ik was heel kortademig natuurlijk en dat lopen had me nou niet echt van verse zuurstof voorzien. Dat had de arts ook in de gaten, 2 jonge dames die me lief en vrolijk behandelden. Fijn dat ik zelf al mijn doses puffers had verhoogd tot het maximum! Ja, niet voor niets apothekersassistente geworden natuurlijk. Ze vroeg of ik van het rietje af wilde. Huh? Van het rietje af wilde? Ze was ondertussen mijn longen aan het luisteren. Ja, het rietje waar je door ademhaalt, zei ze met een grote glimlach. Ja, daar wil ik wel van af ja, het is namelijk best lastig!

Na mijn paar longen er bijna uitgehoest te hebben, door de diepe ademteugen waar ze om vroeg, mocht ik weer even bijkomen. Koorts was 38.8 Celsius. Saturatie was wel te laag maar nog niet alarmerend met nog het juiste aantal ademhalingen per minuut, zij het net. Beginnende longontsteking dus een zware penicilline kuur was wel nodig en voor het rietje kreeg ik prednisolon. Fijn, niet de prednison, daar heb ik hele rare bijwerkingen van. Of het met de prednisolon ook zo zou zijn, dat wist ik niet, nog nooit gehad. Dat kon ik gelijk mooi uitproberen. Ik vroeg hoe ik dat moest doen, als ik nergens heen mocht. Maar ik mocht wel naar de dienstapotheek hier, want ik moest mét medicijnen naar huis. (ondertussen weet ik wel dat ik niet van die rare bijwerkingen had maar het kan ook zijn dat ik gewoon te ziek was om dat te merken, dus weet ik nog niks!)

Als het allemaal niet zou verbeteren moest ik naar het ziekenhuis, IC opname. Brrrrr! Dat wil je toch zeker niet?! Duizenden die daar niet meer uit komen! Ik moest over 24 uur de dokter weer bellen. Hoe het gaat en dan mocht ik niet meer dan 22 ademhalingen per minuut hebben en de koorts moest wel iets gezakt zijn. De dienstapotheek zat weer totaal richting voorkant, en ja, het is daar erg groot. Zachtjes in mezelf huilend van moeheid en algehele ellende, liep ik er heen. Met mondkapje waar ik het nog benauwder van kreeg. Ik bleef zo ver mogelijk uit de buurt van mensen. Ik mocht er op het bankje blijven wachten en kreeg een sms-je toen ik ze kon halen.

Echt als in een koortsdroom of meer nachtmerrie, ben ik weer naar de auto gelopen. Waarom stond dat ding nou weer zo ver?! Gelukkig nog wel de tegenwoordigheid van geest hebbend, het parkeren te betalen. Maar wel aan een apparaat waar straks anderen ook aan moesten betalen. Kan toch eigenlijk niet hè, maar dat bedenk ik me nu hoor, toen heb ik er echt niet bij stilgestaan. Met gevaar voor eigen leven weer naar huis gereden. Echt hoor, wat nou als ik niet had kunnen rijden of geen auto had gehad? Maar goed, ik weer thuis en ik voelde me zo erg ziek, niet te doen! Veel te veel gedaan en gelopen natuurlijk. Dat zou vast afgestraft worden. En dat werd het ook. Ik had nog steeds geen thermometer maar de koorts gloeide als hete kolen in mijn lijf. Toch heb ik braaf de prednisolon en de penicilline 3 x ingenomen. Dat nog wel, verder was ik van de wereld.

Na een nacht van weer de meest vreselijke koude koortsen, werd ik om half 5 wakker of zo. Ik heb stilletjes voor me uit liggen staren tot het rond zessen was, zodat ik de cits eten kon geven. Ik zou echt mijn broer vandaag om boodschappen sturen of zo, want ik had nu al vanaf zaterdag niet meer gegeten. De pan niet meer zo verse soep stond er nog steeds maar ik had er geen trek in en geen puf voor. In de loop van de dag leek het ietsje beter te gaan. Overmoedig en blij plaatste ik dat op Facebook! Iedereen blij, ik blij!

Er werd gebeld, PostNL met een grote enveloppe, ik vroeg of ze die boven voor de deur konden leggen omdat ik ziek was en niet naar beneden mocht. Dat deden ze netjes. Een pakket van Karina voor mij, met mijn verjaardagscadeautje er in maar ook, goud waard hier, een thermometer! Gelijk meten, 38.5, lager dan gisteren joehoe! Sandra had ook nog boodschappen gebracht, salades, crackers, dat soort dingen. Ik weet nog dat ik een broodje heb gegeten of zo. En ik kreeg een prachtige bos bloemen van de apotheek en mijn collega’s daar! Zo mooi en zo lief!!

Rond half 3 belde ik de dokter, om te zeggen dat het wel iets beter ging en ik dus niet opgenomen hoefde te worden. Was ik toch niet van plan met de cits maar goed, dat was een ander verhaal. Werd de jongedame weer boos dat ik zo laat belde. Pardon??? Ja, HAP gaat om 3 uur dicht en de dokter is nu al weg en kan je dan ook niet meer doorverwijzen. Zeg, moet je luisteren, als iemand tegen mij zegt  ‘over 24 uur naar je dokter bellen’ dan doe ik dat, dan had ze moeten zeggen, bel in de ochtend je dokter of zo. Ik doe gewoon wat me gezegd is, daar moet jij niet zo lelijk over doen! Ik hoefde toch niet naar het ziekenhuis! Zonder negatief te willen zijn, denk ik niet dat zij daar op de juiste plek zit. Als het slechter ging, moest ik weer bellen. Ik dacht al gelijk; ‘ik kijk wel uit want aan jou heb ik sowieso niks!’

Na het telefoontje, leek het virus te denken; ‘zo, nou heb ik iedereen in de maling genomen, nu ga ik pas echt los!’ Binnen een kwartier begon mijn koorts op te lopen en ging mijn hart weer op hele rare ritmes kloppen. Dat was nog het engste en daar krijg je het ook weer nog meer benauwd van. Ik voelde me steeds wegzakken, niet op een goeie manier. Moonlight leek het in de gaten te krijgen en die sprong steeds bovenop mijn been. Alsof ik van bovenaf keek, zag ik dat gebeuren en ik vond het zo bijzonder wat hij deed, dat ik er een foto van maakte.

Als ik dat nog kon, dan viel het toch nog wel mee? Maar ik voelde dat het niet echt goed ging. Ik nam nog eens koorts op en ik had toen 40.1 C en toen begreep ik waarom ik steeds weg zakte en waarom Moonlight me bij de les probeerde te houden. Ik ben een soort van naar de keuken gezweefd ik was er wel en ik was er niet. Heel raar. En heb daar ijs om mijn polsen gebonden met doekjes. Terug gezweefd naar de bank en daar heb ik een hele zware nacht beleefd. Bijna mijn laatste maar ik ben blijkbaar niet zomaar weg te krijgen!