"Het geluk vaarwel te zeggen is het begin der wijsheid en het zekerste middel om het geluk te vinden."

Maurice Maeterlinck - Belgisch dichter, toneelauteur en Nobelprijswinaar (1911) 1862-1949

Het is voor mij weer eens een zware dag vandaag. Maar de dingen gaan zoals de dingen gaan. En ook door zware dagen moet je heen. Uiteindelijk zal alles wel weer wat dragelijker worden maar als je rouwt om iets, dan zijn er zeer vele eerste keren. Dat weet ik nog wel van bij mijn moeders overgaan. Het hoeft ook niet altijd te maken te hebben met iemand die sterft hoor. Dat is eigenlijk niet anders, rouwen doe je, als je iets kwijtraakt in je leven. Dat hoeft niet door dood te zijn. Maar als mensen uit je leven verdwijnen, waar je heel erg veel van houdt, dan rouw je. En ik zit daar nog in.

Soms ben je blij, als er mensen verdwijnen. Net zoals we een spreekwoord hebben voor logees en dat soort dingen; bezoek moet, net als vis, niet langer blijven liggen dan 5 dagen. Anders gaat het stinken. En die snap ik heel goed. Nou vind ik vis al stinken als het net gevangen is, dus voor mij een beetje kromme vergelijking, ik lust geen vis. Brrrr! Maar dat is weer een ander verhaal. Als ik het zo eens bekijk, ben ik ook bezig met een ‘nooit eindigend verhaal’! Want ik kan met bijna elke zin, weer een andere kant op, als ik mijn verhalen niet zou willen afmaken. Zie je wel, want dat is wéér een ander verhaal.

Waar was ik, oh ja, sommigen mensen blijven langer dan ze welkom zijn. En dat is heel vervelend. Vroeger durfde ik daar nooit wat van te zeggen. Dan zat ik me echt af te vragen, goh hebben ze nou echt niet in de gaten dat het nu niet leuk meer is? Tegenwoordig zeg ik het gewoon. Dat begon een aantal jaren al op een verjaardag van mij, en zelfs al zeg je het voluit, dan nog hebben sommige mensen zo’n ontzettende plaat voor hun hoofd, dat ze dan nog de niet meer zo subtiele hint niet snappen. Maar eigenlijk doe je zulke dingen nooit zelf of expres, omdat de dingen gaan zoals ze horen te gaan.

Mensen en relaties, die gaan over goedmaken, oorzaak en gevolg. Vooral degenen waar je een liefdesrelatie mee hebt, maar ook wel andere relaties. Met je kinderen, broers of zussen, vrienden en vriendinnen, collega’s. Noem het allemaal maar op. We hebben ondertussen al zovele levens geleid, dat iedereen die je maar tegenkomt in je leven, al is het voor 1 dag, ooit al een rol heeft gespeeld in 1 van je levens. Maar aan degenen waaraan jij moet goedmaken, of zij aan jou natuurlijk, heb je een wat langere relatie. Of je wordt in hetzelfde gezin geboren, nou ja, noem alles maar op aan mogelijkheden.

Is alles goedgemaakt, dan verdwijnt iemand uit je leven, op wat voor manier dan ook. Dat kan zijn door een scheiding, een ruzie, of gewoon verwateren van de relatie. Zo zijn er nog legio van andere manieren. En als het iemand is, waar je heel veel van houdt, dan doet zoiets pijn. Dan ben je in de rouw omdat het je leven ingrijpend verandert. En daar moet je je aan aanpassen. Je kan die persoon niet zomaar meer even bellen, of er naartoe gaan. Nee, het is gewoon klaar. Bij verwateren is het niet zo erg, dat gaat zo geleidelijk dat het wel goed is uiteindelijk. Maar als iemand, op wat voor manier dan opeens uit je leven wordt gerukt, of besluit om eruit te stappen, of zelfs als jij daar zelf voor kiest, dan wil dat niet zeggen dat het makkelijk is om verder te gaan.

Alleen moet je dan wel. En dan rouw je, en daar is geen doodskist of begrafenis voor nodig. Hoe dieper de liefde, hoe dieper de rouw. Ik zit er nogal diep in omdat er heel veel liefde in mij is. Maar rouw, pijn van gemis, dat is als een zware rugzak die je mee moet slepen. In het begin doen je schouders zeer, en alles gaat je pijn doen en je trekt het soms bijna niet. Maar geleidelijk aan, wen je aan die zware last op je schouders. En uiteindelijk kan je er bijna net zo soepel mee lopen dan zonder. Alleen, je blijft hem altijd voelen, die rugzak, die gaat niet weg. Het zal nooit zo zijn dat hij opeens weg lijkt te zijn. Er zit altijd wel ergens een riempje te schuren of ben je het gewicht opeens weer even aan het voelen. Pijn en verdriet, het komt in golven. Het wordt makkelijker maar weg gaat het nooit.

Zo dat wilde ik even kwijt. Ondanks dat, of ergens misschien wel juist daarom, dat ik zo ontzettend veel in de rouw moet in mijn leven, en ook heel vaak zonder die begrafenis erbij, hou ik mijn humor. Aristoteles zei het al, humor draagt de mens over diepe dalen. Hij kon het weten maar ik weet het ook, uit ervaring. Want, en zelfs daar moet ik dan ook weer zelf erg om lachen, ik kan van verdriet eventjes instorten, stilletjes en in mijn uppie. Dan lopen de tranen zachtjes over mijn wangen en denk ik aan alles waar het door komt. Maar dan opeens, gebeurt er iets, waar ik vreselijk om moet lachen! En dan schiet ik, ondanks de tranen, ontzettend in de lach. Soms krijg je dan een heel raar lach en huil wisselwerking en ja, daar krijg ik dan ook weer de slappe lach van. Ik ben daar dan ook wel heel erg dankbaar voor, voor dat gevoel voor humor van mij. Ik kan soms totaal dubbel liggen van het lachen om iets, soms ook mezelf want ik ben mij er eentje hoor! En zo kan je dus je diepe pijn weg sturen, door iets geks te doen. Het is niet lang weg maar je hebt even lucht.

Maar mijn grootste uitlaatklep is het van me afschrijven. En dan wel gewoon zo op mijn eigen website. Want ook dan ben ik het kwijt, het moet er gewoon uit. Bovendien heb ik echt totaal niets om me voor of over te schamen. Natuurlijk heb ik fouten, oh absoluut, maar ik ben toch zeker mens? Daar hoef ik toch niet moeilijk over te doen? Dat mag ook iedereen weten van me hoor, wat kan mij dat schelen? De dingen zijn zoals ze zijn. Al dat gehuichel, die maskers, gatverdarrie! Echt, ik moet er gewoon niet aan denken om zo zelf nog rond te lopen! Heb je een nare eigenschap? DOE er dan wat mee! Of tegen, kan ook. Word je ermee geconfronteerd, buig dan je hoofd en zeg sorry! Ik begrijp het lied van Elton John wel hoor, want maar weinig mensen kunnen dat zeggen. Ze krijgen het hun bek niet uit want dat vinden ze gezichtsverlies.

Nou ik vind andere verliezen veel erger maar ja, wie ben ik? Ik zeg direct sorry en buig me tot ik op de grond lig indien nodig, omdat ik dan gewoon iets fout heb gedaan. Kan gebeuren en als dat niet je bedoeling was, of je stond er niet bij stil dat je er iemand mee kwetste, dat kan, maar zeg gewoon sorry. Waarom doen alsof je perfect en zonder fouten bent? Als dat zo was, dan leefde je hier niet meer op aarde, laat dat je duidelijk zijn. Zo en nu ben ik er wel weer klaar mee, want nu heb ik het van me af geschreven en dat voelt als een opluchting. Dat moet wel, in mijn leven, anders wordt het teveel. En zo doe ik dat, zo kom ik door die dagen heen…

"Het eten van woorden heeft mij nooit indigestie gegeven.

Origineel: Eating words has never given me indigestion."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Van de week vroeg iemand me, hoe maak je toch van die gekke foto’s en filmpjes? Nou dat is heel simpel. Je moet er wel voor liegen over je leeftijd maar wie kan dat wat schelen. Dat doen de meeste vrouwen toch wel. Ik heb dat nooit helemaal begrepen want ik vind dat nergens voor nodig. Maar dat zal wel weer aan mij liggen, ik hoor hier ook gewoon niet. Dat is mij al lang duidelijk, of laat ik het logischer zeggen, ik voel me hier op deze aarde, hoe ouder ik word, helemaal niet thuis. Dat is beter uitgelegd, al zal dan nog bijna niemand het begrijpen. Dat maakt niet uit, het is zoals het is.

Er is namelijk een jongeren app, Snap Chat. Ik vond dat eerst helemaal niets, want als we bij elkaar waren, toen nog met mijn dochter erbij, en broer en schoonzus, zaten ze allemaal met die gsm in hun handen continu. En dat vind ik nogal vervelend. Dat doe je maar als je alleen bent, of in elk geval zonder dat je of zelf op visite bent, of visite hebt. Dan leg je dat ding weg. En dan maakt het niet uit met wat voor grappigs ze bezig zijn, dan ben je gewoon geïrriteerd door het gebrek aan belangstelling.

Als je ze niet kunt verslaan, dan moet je je erbij aansluiten. En toen kwam de tijd dat mijn moeder terminaal was. Ik ben van ellende maar zelf een account aan gaan maken, want iedereen zat met zijn smoelwerk in die telefoon. En maar lachen en maar foto’s en filmpjes laten zien. Terwijl ik me bij de app aan het inschrijven was, werd ik elke keer afgewezen. Ik was te oud. Oh ja joh? Nou dat maak ik toch zeker wel zelf uit! Ik pikte er 10 jaar af, maar ik was nog steeds te oud. Ik bleef maar zakken maar pas toen ik rond de 17 zat, werd ik geaccepteerd. Bizar zeg! Dat slaat toch helemaal nergens op?

Ik zat erop, klaar. Dus dat stomme gedoe is helemaal nergens voor nodig als je het niet eens controleert. Toch? En ja, ik ben zo’n kniesoor die daarop let. Ik kon eindelijk zelf ook gekke filmpjes maken. Mijn moeder had toen erg wisselende dagen, ook qua gemoedstoestand en humeur, soms met meer ups en downs nog dan de pijn. Die werd redelijk onder controle gehouden. Omdat mijn overgrootmoeder op mijn verjaardag overleed en mijn overgrootmoeder op mijn verjaardag was begraven, dacht mijn moeder toen nog, dat ze ook rond die tijd zou gaan. Ik had het haar wel strikt verboden maar ik was er zelf ook wel bang voor toen.

Die filmpjes zijn soms echt hilarisch en je hebt ook veel filmpjes die je met een vriend(in) moet doen of met je huisdieren. Soms waren de gemaakte filmpjes echt om te gieren en dat deden we dan ook. Soms hoorde je mijn moeder dan boos roepen; ‘Hee stelletje herriemakers! Ik lig hier wel lekker dood te gaan hoor!’ Met als gevolg dat wij helemaal dubbel lagen. Soms vond ze het echt niet leuk en dan dimden we de boel wel natuurlijk. Wij hebben in de familie nou eenmaal een erg zwarte humor en kunnen daar dan zelf het hardst om lachen.

Een heel enkel keertje, kwam ze er dan bij zitten in de keuken, en dan deed ze mee met de filmpjes of foto’s. Dat was dan ook wel weer erg grappig en daar hebben we nu nog plezier van bij het terugkijken ervan. Nadat ma er niet meer was, is er veel gebeurd en uiteindelijk zie ik alleen mijn broer en San nog. Verder niemand meer, buiten mijn verre vriendinnen dan die af en toe eens langs komen. Ik heb hele goeie vrienden, dat weet ik, maar ze zitten allemaal net even te ver weg voor het leuke ervan. Helaas is het niet anders. Dat ik niemand meer zag, maakte ook dat ik die app niet meer gebruikte. En de laatste tijd heb ik de app weer een beetje herontdekt, een beetje.

Dat kwam eigenlijk omdat het herstellen zo langzaam gaat. Als je dan op de bank ligt, maar je kunt niet slapen en Facebook of een spelletje komen je je neus uit, dan gebeuren zulke dingen. En af en toe heb ik dan liggen schateren! Hoe vaker je de app gebruikt, hoe leuker de mogelijkheden worden maar het is helaas niet in de hand te houden. Zo had ik van de week een mogelijkheid om iets met je dieren te doen, en heb ik ze allemaal met een brilletje op de foto gezet. Ik heb me echt reuze vermaakt! Hilarisch vind ik dat, vooral de filmpjes met die gekke gezichten en de stemvervormer kan ik soms niet meer van bij komen. Ik zet natuurlijk niet alles op Facebook omdat niet altijd alles helemaal koosjer is wat ik zeg.

De volgende dag wilde ik weer al die katten mogelijkheden gaan gebruiken, maar helaas. Ze waren alweer weg en hoe vaak ik nog apart inlogde, ze bleven weg. Ik vond het echt jammer maar goed, wat ik al zei, je kan het niet sturen. En soms vergeet ik het gewoon, anders zou ik gewoon vaker moeten inloggen. Als straks het ‘uitgeziekte’ normale leven weer begint, heb ik toch geen tijd meer. Daarom heb ik ook maar geen Videoland genomen, dat zat ik namelijk te overwegen omdat ik dan de serie Handsmaid’s tale eindelijk het laatste seizoen kon bekijken en eentje die me wel leuk lijkt, why women kill. Maar ja, beet je zonde van mijn geld want ik heb straks voorlopig geen tijd meer. Pas als ik alles weer op de rit heb, met baan en zo, dan kan ik wel weer kijken zo af en toe.  Ik ben meer een lezer met mooie muziek op de achtergrond. Heerlijk!

Achteraf gezien wel heel erg mazzel dat ik niet even een abonnementje heb afgesloten. Want in plaats van dat ik een paar duizend euro nog van de belasting terug zou krijgen, moet ik er een paar honderd betalen. Het huilen stond me nader dan het lachen. Want vorig jaar werd me dat gezegd, door degene die mijn belasting toen ook deed, ja je krijgt minstens 6000 euro terug. Dan had ik dus makkelijk tot december er doorheen kunnen komen en bovendien een klein beetje centjes gehad nog, voor een verhuizing. Een paar maanden geleden, toen mijn spaarcentjes wel heel erg leken te zijn geslonken, heb ik het nog eens gevraagd, zo van joh, weet je het wel zeker want anders kom ik in de problemen.

Toch maar even komen kijken en uitrekenen. Het bedrag werd gehalveerd, ik had blijkbaar nog maar recht op zo’n 3000 euro maar goed, dan ging ik het ook nog wel redden en moest ik voor het verhuizen maar even sparen nog. Oh had ik toen maar wakker geworden, want blijkbaar had hij het de eerste keer ook gewoon maar gezegd, niet gebaseerd op 'weten'. Toen hij van de week de belastingen in kwam vullen, bleek dat er een aantal dingen mis waren gegaan en moet ik een behoorlijk bedrag ophoesten. En nu zit ik dus in de problemen. Ik ben ook zo stom dat ik mensen altijd maar op hun woord vertrouw. Als hij dat toen niet zomaar uit zichzelf gezegd had, dan had ik heel anders en veel zuiniger gaan leven. Nu dacht ik, ik krijg nog zo'n groot bedrag en heb ik gewoon normaal door geleefd en heb ik een paar grote uitgaven gedaan, die ik anders never nooit zou hebben gedaan. Dat had ik dan echt wel totaal anders gedaan maar ja, ik vertrouw op mensen. Ik blijf zo stom. Dat was dus de klap van woensdag weer. Ach ja, je gaat er bijna aan wennen, bijna hè…

Dus dat wordt een beetje afzien  vanaf nu. Nu moet ik zo erg zuinig gaan leven, dat ik het heel misschien ga redden tot november. Het dieet dat ik wilde gaan doen, zodra ik helemaal opgeknapt was, kan niet meer doorgaan, dat is allemaal te duur. Heel veel kan niet doorgaan en bovendien, mijn vakantiegeld ben ik ook kwijt, aan de belasting en dat had ik voor de katten willen reserveren. Ooit nog luisteren naar mensen die het zo goed weten allemaal? Ik denk het niet of beter ik wil het niet maar ik tuin er vast weer in, terwijl ik niet naïef ben. Had hij maar gewoon niks gezegd, zeker niet als hij het niet eens echt op kennis gebaseerd had, dan had ik het totaal anders gedaan. Daarom ben ik ook boos op mezelf, dat ik het zomaar geloofd heb. Het vervelende is, dat had ik ondertussen al lang geleerd moeten hebben. Ik neem me voor de duizendste keer in mijn leven voor, luister voortaan alleen naar jezelf en je eigen gevoel!

"Het eerste principe is dat je jezelf niet voor de gek moet houden en je bent de makkelijkste persoon om voor de gek te houden.

Origineel: The first principle is that you must not fool yourself and you are the easiest person to fool."

Richard P. Feynman - Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar 1918-1988