"We proberen zo snel mogelijk te bewijzen dat we het fout hebben, want alleen op die manier boeken we vooruitgang.

Origineel:
We are trying to prove ourselves wrong as quickly as possible, because only in that way can we find progress."

Richard P. Feynman - Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar 1918-1988

Gisteren, de woensdag, heb ik lekker niets voor school gedaan. Ik had er geen puf meer voor na die zware dinsdag. Ik had gewoon even een dagje rust nodig. Eigenlijk bizar, nu ik maar alleen de deur uit hoef voor stage en eventuele boodschappen. Ik ben 5 dagen thuis nu, en 2 ben ik echt lange dagen weg. Ik merk dat de cits dat niet fijn vinden maar ja, het zullen alleen nog maar meer dagen worden. En sinds Corona valt de dinsdag school ook af natuurlijk. Nu is gelukkig ook het maandag gebeuren met de online generieke lessen over. Nog steeds geen cijfer Engels schrijven trouwens. Als ik vrijdags naar huis rijd, dan weet ik gewoon, dat ik er 5 dagen niet meer uit hoef.

En 5 is een stuk meer dan 2. Waarom zijn die 5 dagen dan sneller voorbij dan die andere 2? Ik krijg het er af en toe benauwd van, hoe snel de tijd wel niet gaat! Want ik heb pas nog gezegd, zo dan, weer 5 dagen thuis werken. En nu is het morgen al weer stagetijd, ja als ik dit schrijf hè. Ik kom zoveel tijd te kort dat ik eigenlijk geen dagje vrij kan hebben maar ja. Ik moet wel anders lig ik straks weer plat op de bank. En daar wil ik nooit meer op die manier terecht komen. Als ik van te voren had geweten hoeveel druk deze opleiding op me zou leggen, dan had ik het niet eens aangedurfd.

Ik werk me er wel doorheen hoor, ik moet wel. Iemand zei gisteren ‘je moet niks’. Nou, dat ligt er maar aan. Ik moet dit wel, want anders kan ik niet meer voor mezelf en mijn katten zorgen. En ik ben eraan begonnen, dus moet ik het afmaken ook. Alleen is het soms een beetje veel en nu na zo’n 10 maanden, voel ik dat echt wel. En straks zit de vakantie er even tussen, dan is er even tijd voor wat ontspanning. Al moet ik eerlijk zeggen, dat ik het liever direct achter elkaar door had gedaan. Stage blijft natuurlijk, en ik moet een flink aantal examens doen daar.

Maar dan vanaf september t/m oktober is het weer aanpoten op school, in het keuze deel. Ik dacht eerlijk gezegd, dat ik er na die 4 blokken al af zou zijn. Verkeerd gedacht helaas! Alleen heb ik straks iets meer ruimte nog. Na de zomer is het de bedoeling om terug te gaan naar 1 stagedag en dan heb ik dus 6 dagen thuis en 1 dag werken. Ja, niet niets doen hoor want je komt echt dagen per week tekort met deze studie. Ik heb dan weer een lesdag, en wie weet tegen die tijd wel weer op school. Anders online en ook nog een 2^e dag online lessen. Maar als ik dan maar 1 dag nog naar stage moet, dan is dat wel prettig voor deze ouwe bes. Misschien kan ik dan weer even iets ontspannend doen voor mezelf tussendoor.

En als ik eenmaal een baan heb, het liefst voor 3 dagen maar dat ligt er een beetje aan, wat ik ga verdienen. Al red ik het net, ik heb niet veel nodig. Maar dan kan ik mijn schilderen oppikken weer, en ook het branden en het dotten. Ik heb zoveel leuke ideeën maar geen tijd. En ik kan niet wachten om weer te gaan beginnen met schrijven. Dat brandt maar ik heb al zo weinig tijd. Mijn schoolwerk is enorm veel typen, mijn mails naar John zit ook wel aardig wat typwerk in en mijn blogs, nou, dat lijkt me duidelijk. Ik heb een mazzel dat ik zo snel kan typen. Het enige is, dat je schouders er zo’n zeer van gaan doen op een gegeven moment. Als dat niet zo was, had ik ook nog lekker met mijn boeken door kunnen gaan. Nu moet ik keuzes maken. Helaas, het is even niet anders.

Maar oh wat zou ik graag weer heerlijk een hele dag willen werken aan mijn boeken. Eerst de eerste afmaken, die is al halverwege. Voor de 2^e maak ik allang aantekeningen en het begin is ook al gemaakt. Maar ik wil ze er wel uit hebben. Of ze nou wel of niet uitgegeven zullen worden, dat boeit me niet. Het verhaal moet ik kwijt, het hele verhaal. En alles zal naar mijn achterkleindochter gaan, als de tijd daar is. En daarom zou het fijn zijn als ik geen schulden achter zal laten maar een leuk cadeautje waar ze wat aan heeft. Er zullen wat voorwaarden aanhangen en wordt het niet gewenst, ook goed, dan weet ik goede doelen te over. Bovendien, gaan mijn grootste schatten weer terug naar de Rulof stichting, mijn boeken. Tenzij zij ze wel zou willen natuurlijk.

Daarom heb ik iets om naartoe te werken. Ook wel leuk en dat ga ik ook zeker doen. Wie weet ga ik ooit nog een keer in het buitenland wonen zelfs? Ik heb geen idee maar dat zit in mijn hoofd. Nee, geen flauw idee waar, maar het zal sowieso leuk zijn. Ik zal toch ooit een keer alle rust krijgen die ik verdien. Dat gaat ook gebeuren, zeker als ik hier van deze aarde af ben Het zou alleen ook fijn zijn, als het toch hier op aarde ook al mag. Lijkt me heerlijk! Komt vast goed, dat weet ik wel zeker. Ik moet alleen even een klein beetje geduld hebben nog. En dat is niet mijn sterkste kant maar ik kan verder ook weinig. Ik moet echt wel.

Corona heeft in elk geval zo zijn voordelen ook wel hoor. Wat die 5 dagen thuis betreft. Al mis ik het wel, het rechtstreekse contact met mijn klasgenootjes. Toch is het een stuk rustiger om je niet te hoeven haasten ’s morgens vroeg. Al is het nu weer dat het niet erg is om met het OV te gaan, zie ik het reizen zo met een mondmasker nou ook niet echt zitten. Mocht de school toch weer beginnen in september in Rotterdam, dan moet ik wel. Als het op vrijdag in Utrecht zal zijn, dan ga ik met de auto hoor. Dat is volgens mij stukken goedkoper dan met het OV. Vooral als je zo’n zuinig autootje hebt als ik. Alleen hebben we daar nog steeds niets van gehoord. Ik ga denk ik even mailen naar het stagebureau. Want op stage moeten ze het ook weten, als ze andere stagiaires aan willen nemen. Straks ben ik de pineut en kan ik nog voor dat laatste deel een stageplek gaan zoeken. Niet zo prettig natuurlijk!

Corona zou ook nog eens het Sinterklaas gedoe op kunnen lossen. Of nou ja, Sinterklaas gedoe, meer zwarte Piet gedoe! Zelfs de minister president is nu aan het draaien en dan zal het niet lang meer duren of dat hele kinderfeest ziet er anders uit dan het al eeuwen is geweest. Dus dan maar gelijk radicaal zeggen dat Sinterklaas, die uiteraard zoals elk Hollands kind wel weet in Spanje woont, corona niet heeft overleefd. Zo. Dan zijn we er gelijk maar helemaal vanaf. Vinden jullie ook niet? Dan ergert de ene groep zich niet aan de zwarte pieten. En de andere groep hoeft zich niet te ergeren aan regenboogpieten of roetveeg pieten. Is dat niet even goed opgelost zo? Sinterklaas is gewoon corona slachtoffer. Hij is niet de enige.

"We moeten alle tedere gevoelens die we kenden wel liefde noemen, maar we zullen nooit weten of zij het was.

Origineel:
Il faut bien donner le nom de l'amour à tous les sentiments tendres que nous eûmes. Mais nous ne saurons jamais si c'était lui.
Bron: Journal d'un homme de trente ans"

Francois Mauriac - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1952) 1885-1970

Bij de herinneringen kwam er van de week iets voorbij en dat wist ik nog als de dag van gisteren! Want buiten dat ik nog volop in het trauma zat dat Sunshine weg was, was ik erg bezorgd om Moonlight omdat die leek weg te kwijnen. Aurora was er nog niet, die zat nog in Athene, Griekenland. Het enige dat Moonlight uit zijn bijna kat-atonische houding kon krijgen, was een grote bromvlieg, en die vangt hij nog steeds alsof hij een Ninja is! Met sprongen van wel 1,5 meter hoog plukt hij ze zo uit de lucht. Wat hij ook deed, was zijn buit aan mij geven, maar dan door ze in mijn schoenen te gooien, nadat hij ze dood had gespeeld.

Menig keer heb ik walgend mijn  tenen gestoten aan een aantal vliegen-lijken! Bah! Op de een of andere manier, weten de vliegen dit, want er zijn nog meer Ninja’s bijgekomen. Ik had van de tijd dat Sunshine nog thuis was, ook al foto’s geplaatst, want soms, als ik thuis kwam, dan lag hier de hele vloer bezaaid met dooie vliegen. Echt niet normaal. Nu komt er nog wel eens heel af en toe eentje binnen maar die lijken zich als een dolle hier weer buiten te werken. Zijn ze daar niet snel genoeg in, dan eindigen ze toch echt hier het kleine en korte leventje voor ze. Alsof ze het weten, echt!

De herinnering die ik voorbij zag komen, was eigenlijk best hilarisch! Want ik had van mijn broer zo’n camera mogen lenen. Deze hing in avond altijd boven het trapgat, want ik zette eten in de gang. Soms stond dat er ’s morgens nog onaangeroerd, soms was het opgegeten. Zo kon ik er misschien wel achter komen, of het echt Sunshine was, die dit op at. Uiteindelijk heb ik niet veel anders gezien dan de gympen van mijn buurjongen en zijn vrienden, want die zag ik in de nacht in en uit lopen. Ja, raar zooitje daar maar goed, ik heb er geen last van verder. Maar Sunshine heb ik nooit gezien.

In de vroege ochtend, haalde ik de camera weer binnen. Dit keer had ik hem nog niet afgesloten, en ik had hem even op het kastje in de gang neer gezet. Zo ongeveer tegenover mijn kledingkamer. En toen kwam er opeens een hele grote bij binnen en helaas, die willen ze ook vangen! En Moonlight toen ook. Ik wilde 2 dingen doen, én Moonlight behoeden voor een steek, en vooral eentje in zijn bekkie, waardoor hij zou kunnen stikken. Ook wilde ik de bij redden. Moonlight had prioriteit, dat dan weer wel. De bij hing opeens aan zijn wang met de angel erin en ik sloeg die eraf, redelijk in paniek.

Daardoor raakte Moonlight ook in paniek en die ging er vandoor. Ik wist niet of hij ooit al gestoken was, of allergisch of wat dan ook. Ik wilde hem gewoon even in een reismandje doen, om te zien of er niets ernstigs zou gaan gebeuren en zo ja, dan kon hij direct door naar de dierenarts. Die heb ik nog even gebeld voor advies en hoe te handelen later ook. Nu moest ik alleen nog Moonlight zien te vangen, nadat ik het reismandje tevoorschijn had gehaald. Moonlight laat zich alleen niet zo snel vangen. Zodra hij een reismand ziet, is hij op zijn hoede en Moonlight is razendsnel en enorm intelligent. En dan begrijp je het wel, dan start je operatie Moonlight.

Op een gegeven moment ben ik hem maar gewoon achterna gaan rennen, in de hoop hem een keer klem te kunnen zetten ergens. Wat een dollemans run was dat zeg! En die rare camera, die foto’s neemt, via een bewegingsdetector, had alles geregistreerd. Toen ik dat later zag, die foto’s kwamen rechtstreeks op mijn gsm, kon ik niet meer bijkomen. Moonlight is uiteindelijk toch in het reismandje gekomen. Je moet me alleen niet vragen hoe, ik heb géén idee! Er blijk later ook helemaal niets met hem te zijn, gelukkig. Later heeft hij nog een keer een steek in zijn pootje gehad, die toen echt 3 x zo dik werd.

Ik wist eerst niet wat het was. Alles op het balkon was omgegooid, dus ik denk dat hij naarstig jacht heeft gemaakt op een bij of wesp. Maar ook de stoelen lagen om. Daarom dacht ik eerst, dat hij die misschien op zijn pootje had gekregen. Weer dierenarts bellen om raad, ik moest hem in de gaten houden. Als die enorme zwelling kwam, van een kneuzing, moest ik hem direct brengen, als zijn pootje koud werd. En Moonlight stelde het nou niet echt op prijs, dat ik elke keer aan zijn pijnlijke poot kwam voelen. Die ging er steeds hupsend op 3 poten vandoor.

Gelukkig kreeg hij geen koude poot, en bleek het later ook niet van een kneuzing te zijn. De volgende ochtend was zijn poot namelijk weer normaal. Echt hoor, katten, je moet er iets voor over hebben en vooral een sterk hart hebben ook. Niet te doen! Maar na dit incident is Moonlight wel iets voorzichtiger geworden. Apart genoeg, lijkt hij door te hebben met een bij, wesp of vlieg te maken te hebben. Met die eerste twee is hij absoluut een heel stuk voorzichtiger. Alsof hij weet, hee, die pakken me terug.

Als ik thuis ben, hoor ik het verschil in gezoem en herken ik bij of wesp, dan vlieg ik naar mijn hulpstok voor hoge dingen! En zodra ze dat zien, gaan ze er alle vier vandoor. Alsof ik ze regelmatig mep met dat ding. Misschien pikken ze mijn paniek wel op. Ik rust ook niet voordat de met een angel uitgeruste vijand het huis uit is. Bijen spaar ik altijd, als dat kan. Wespen moeten echt maken dat ze wegkomen. Alleen soms, weet ik niet zeker wie wat is, vooral niet als je naar van die foto’s van verschillende bijen zit te kijken. Als ze braaf stil zouden gaan zitten, vooral naast elkaar, zou ik er nog wel uitkomen. Nu niet, hoe vaak ik het ook bestudeer. Alleen die lekkere dikke bijtjes, die herken ik wel, en de hommels natuurlijk.

Nou ja, hopelijk blijven ze allemaal buiten dit jaar. Het zal wel niet, vliegen komen toch regelmatig even binnen, al redden ze het meestal niet lang. En sinds Rainbow die hele plank met boodschappen en van alles naar beneden heeft gesprongen, zijn ze in de keuken gelukkig ook een stuk voorzichtiger. Dat was wel nodig want elke keer lagen mijn orchideeën over de vloer. Zodra die zijn uitgebloeid gaan ze altijd voor het keukenraam. Het lijkt daar een geweldige plek te zijn voor ze, om weer tot bloei te komen. Sommige heb ik al jaren! En nu heb ik bij de Action weer echt leuke bloempotjes meegenomen, echt iets voor mij! Al staan de meesten nu in de kamer, vol bloemen of vol met knoppen! Ik zeg dan ook elke keer, hoe mooi ik ze vind, en dat is het geheim van de smid denk ik zo!

"We leven in een atmosfeer van schaamte. We schamen ons voor alles wat echt is aan ons; beschaamd over onszelf, onze familieleden, onze accenten, onze meningen, onze ervaring, net zoals we ons schamen voor onze blote huid.

Origineel:
We live in an atmosphere of shame. We are ashamed of everything that is real about us; ashamed of ourselves, of our relatives, of our incomes, of our accents, of our opinions, of our experience, just as we are ashamed of our naked skins."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950