Toen ik vrijdag thuis kwam, stond de lantarenpaal er gewoon nog. Toen ik zaterdag naar buiten ging, zag ik hem helemaal plat op de grond liggen. En ik heb echt niets gehoord of zo! Nou ja zeg. Ik moest wel gelijk denken aan die keer, toen ik nog zo ziek was. Dat ik mezelf van de bank af had gesleept, en wat gaan eten met een aantal. Ik was al weken de deur niet uit geweest en mijn autootje had al die tijd dus op dezelfde plek gestaan. Het was in de november of zo, nadat mijn moeder was over gegaan. Toen ik terugkwam, was mijn plekje bezet en ik was nog aan het mopperen. En toen hoorde ik later enorm remmen en een keiharde knal! Het autootje dat op ‘mijn’ plekkie stond, was total loss omdat ze er tegenaan geknald waren.

Ik weet nog dat ik minstens 5 minuten met open mond stond te staren, hierboven achter het raam. Staren naar dat autootje waar praktisch de hele voorkant van in puin lag. Op het plekje waar ik al een paar weken stond. Ik had niet eens de puf gehad om weg te gaan maar ik had het toch gedaan en dat scheelde me een auto! Al is mijn leven zwaar, dat moet zo zijn. Dat is pure oorzaak en gevolg die ik, misschien een beetje te snel, aan het wegwerken ben. Maar je kan niet zeggen dat ik niet geholpen wordt met wat wel mogelijk is! Ik had heerlijk gegeten en met lieve mensen om me heen, al was ik echt gelijk weer een week uit de running van de inspanning. Bovendien was mijn auto van dat plekje gekomen! Dat vergeet ik nooit meer!

Als die lantarenpaal de andere kant op eruit was gereden, dan had hij zo op mijn Lilaatje gevallen! Dus wederom een beetje mazzel! Alleen dat ik helemaal niets gehoord heb?! Of het moet gebeurd zijn terwijl ik er niet was? Ik durf het even niet te zeggen en het maakt gelukkig ook niet uit! Lila blijft voorlopig bij mij, want ik ben dol op mijn kleine toetje! Dat heb ik afgesproken met haar. Ja, ik heb nooit gezegd dat ik normaal ben toch? Moet kunnen hoor! Ik heb nog geen trui nodig met veel te lange mouwen die ze op je rug vastmaken. Dat eet ook zo onhandig.

Ik zit tussendoor maar steeds stukjes blog te schrijven. Ik heb nu zelfs zo weinig tijd, dat ik echt op het moment moet schrijven. Ik schrijf zo mijn mails naar John ook, in gedeeltes. Alleen soms, als ik ze terug lees, dan lijken ze nogal eens een beetje chaotisch. Maar goed, dat kan ik dus van deze blogs ook vinden. Het is alleen niet anders. Met de mails is het anders. Want we bespreken de Rulof boeken met elkaar. En ik heb iets met die boeken, ik ken de stof gewoon van binnen. En dat merk ik aan de vragen erover, waar ik dan direct antwoord op heb. Ik heb alleen het probleem, dat ik nooit weet waar het precies staat.

Dat is voor John niet zo erg, want hij leest en stelt naar aanleiding daarvan zijn vragen. Daarom weet ik dan ook gelijk waar dat staat. En dat hoeft niet eens, ik hoef dat boek niet te lezen om hem te kunnen uitleggen hoe of wat. Dat zit al in mijn hoofd. Maar zoals gisteren, vroeg iemand me iets, en ze vroeg ook gelijk waar dat dan wel niet stond. Ja, en dan sta ik met een mond vol tanden. Ik onthoud ook juist die dingen die overal in de boeken ‘tussen neus en lippen’ gezegd worden. Mijn hoofd telt ze automatisch op alleen ja, waar staat dat precies dan? Nou, gecombineerd in een aantal boeken, in mijn hoofd zit het dan aan elkaar gebreid. Ik doe dat niet bewust maar het gebeurt gewoon. Daardoor kan ik ook meestal nooit zeggen waar het precies staat. Helaas, er zijn ergere dingen.

Ik zal nooit lopen roepen dat iets uit de boeken komt, als ik dat niet zeker weet natuurlijk. En bovendien weet ik echt niet alles. Maar wat ik wel weet, dat weet ik ook gewoon. Misschien dat ik het ooit wel weet waar het precies staat. Want deze boeken, die blijf ik lezen natuurlijk. Gewoon omdat het toch elke keer weer nieuw lijkt. Het zijn geen Harry Potter boeken maar je krijgt te lezen wat je aan kunt, en hoe meer je groeit geestelijk, hoe meer je ook verandert. En dan lees je zelfs wat je al gelezen hebt, toch weer anders. Daar ligt het aan.

Gisteren liet ik Skylar weer zo schrikken. Nou ja, dat kwam door hemzelf hoor. Hij is een beetje lomp en sprong op mijn voet. Alleen wel met zijn nagels in mijn tenen! En best wel diep, als ik zeggen mag. Dus er vloog, totaal onwillekeurig, een gil uit mijn mond waardoor hij er als een gek vandoor ging en de hele avond een beetje bang voor me bleef. Nou is dat echt een beetje overdreven hoor! Ik heb hem nog nooit pijn gedaan maar ja, ik heb wel streng moeten optreden steeds toen hij aan het opgroeien was. En daar blijft hij aan vasthouden, al probeer ik met alles wat in me is, dit eruit te krijgen.

Hij is ook zo groot en lomp, ik moest toen wel optreden. Vorige keer, toen Petra B opeens op bezoek kwam, zag zij het ook direct. Ze zei; ‘ik weet wel niets van katten maar eh, is die niet een beetje heel erg groot?’ En ja, dat is hij ook natuurlijk! En vooral als hij zijn nagels in je lijf zet, nooit expres hoor, dan betreur je dat weer een klein beetje. Hij is echt schitterend hoor, ik zou hem niet anders willen! Al mijn cits zijn eigenlijk wel een klein beetje perfect, maar dat komt gewoon doordat ik er onvoorwaardelijk van hou. Ik pik niet alles van ze, dat moet ook niet, maar mijn liefde blijft even groot, wat ze ook doen.

Ik zat nog wel even na te jammeren hoor, en ik bloedde ook als een rund. En Skylar kwam af en toe even om de hoek van de bank kijken. De reden ook dat ik door bleef jammeren. Zo kon hij zien, dat het los van hem stond namelijk. En niet veel later kwam hij weer een kroel halen. Zo had ik dat toch mooi even opgelost. En het jammeren was ook wel ff lekker want mijn hemel, wat deed dat zeer zeg! Ik heb toch al gevoelige tenen op het moment, nagels te kort geknipt. Dus dit was echt zo’n scherpe pijn, waar je van kan flauw vallen. Alleen ik ben niet zo kleinzerig. Als ik spontaan gil, geloof me dan maar, dan is het erg. Maar die arme, grote, lompe lieverd kon er ook niets aan doen.

Doordat hij zo groot is, heeft het ook het monopolie over de speeltjes die er gekocht zijn. Want hij laat niemand anders toe. Gisteren had ik hem toch even te pakken hoor. Wat heb ik gelachen. Moonlight wilde ook spelen en ik zette 2 speeltjes aan. Oh je zag het dilemma over zijn koppie flitsen! Want zodra hij met die ene ging spelen, ging Moontje met die andere spelen. Ging hij dat speeltje dan weer voor zich opeisen, dan ging Moontje naar die andere. Oh maar dat vond hij toch vreselijk! Ik moest er om lachen hoor, ja sorry! Moet hij maar leren delen! Daar heb ik nu de juiste methode voor ontdekt!

"Wat zou een mensheid zijn die geen bloemen kende?"

Maurice Maeterlinck - Belgisch dichter, toneelauteur en Nobelprijswinaar (1911) 1862-1949

Ik heb weer veel te doen voor school. Af en toe wel vermoeiend hoor, nooit eens echt rust. Maar afgelopen zaterdag, kwam er gewoon niets uit mijn handen. En daar word ik dan erg onrustig van, en ga ik me er schuldig over voelen. Maar opeens dacht ik, weet je wat, ik ga gewoon niets met of voor school doen. Ik had nog genoeg te doen! Ik heb eerst gekeken hoe ik die Rat terug kon sturen, die is gewoon binnen een halve minuut al stil en dus geen zak aan voor de cits. Ik moest een retour formulier op de site insturen en zou ik een mail ontvangen, met iets dat ik kon uitprinten en zo dat ding terug sturen. Nou wacht ik maandag nog even af, misschien door kantoortijden dat ik nog niets gehoord heb?

Toen ben ik boodschappen gaan halen. Ik had een pakketje gemist, met een blowertje, om de rook weg te blazen als ik met mijn brander werk. Die had ik netjes ingepakt weer, om retour te sturen. Want die had die kapotte bodem, ook al werkt het ding prima! Ik dus even goed nadenken, welke route ik nemen moest om zo efficiënt mogelijk te rijden. Er zit blijkbaar nog een stukje verkeersplanner in me. Ik eerst maar naar het DHL service point, waar ik volgens Amazon mijn pakje retour moest geven. Dat zit hier vlakbij. Ja, maar door corona nemen ze daar voorlopig geen pakjes aan, werd er gezegd.

Heel irritant dat DHL dat niet ergens aangeeft maar goed. Ik vroeg haar of ze dan even wilde kijken voor me, waar dan de volgende dichtstbijzijnde zit. Ja, eentje op het Marconiplein maar die was pas maandagochtend weer open. Volgens het meisje zat er nog eentje op de Abraham van Stolkweg 102, oké, dat zit richting de winkels waar ik zijn moet. Ik dus op weg naar dat adres. Maar er zat daar helemaal geen DHL pick up point! Wel een carwash, weet ik dat ook weer. Vlak naast de Kwik-Fit waar ik mijn auto gebracht had. Er was nog een DHL punt in de buurt en ook daar namen ze geen pakjes aan. En toen had ik het gehad!

Ik HOU het ding wel joh! Als het zo moeilijk is om het terug te sturen, dan zal dat wel een reden hebben! Dus nu heb ik hem weer thuis. Nog wel ingepakt maar ik vind het wel goed zo. Het ding is niet al te duur, en bovendien werkt het prima! Mocht hij ooit de geest geven, dan koop ik zo weer een nieuwe. Hij zit al in mijn lijst op de Nederlandse Amazon! Het pakje had ook nog 2 boekjes met technieken voor pyrografie dus ik kan me straks heerlijk uitleven met mijn dubbele branders. Wat heel fijn is, want dan kan je werken met de ene en als je een andere tip wilt gebruiken, dan kan je die op de ‘koude’ zetten. Want het wordt letterlijk roodgloeiend!

Heb je er maar eentje, dan moet het ding eerst helemaal afkoelen, dan de draadjes losschroeven en dan de nieuwe erop. Wil je dan weer wisselen, dan herhaalt dat hele proces zich. Als ik aan iets een hekel heb dan is het wel wachten. Dit ding, met 2 van die branders op 1 station, is echt handig alleen al om die reden! Ook in het ene boekje, ze zijn wel in het Engels, staat welk soort draad ik moet hebben, als ik zelf van die tips wil maken. Maar dat moet ik nog even zoeken of ik dat hier onder die naam kan vinden en zo niet, hoe het hier dan wel heet. Dat zijn van die dingen die ik dan niet automatisch zo even weet. Ja letterlijk vertaald is het nikkel chroom draad en 26 SWG is het fijnste en 23 SWG is het dikste. Tja, hoe zoek ik dat nou op?

Nou ja, kom er vast wel achter! Eventjes gezocht op Google, SWG staat voor standard wire gauge. Oh, aha. Hoe dik het is dus. Maar er moet ook stroom door kunnen, het moet tot hoge temperaturen verhit kunnen worden. Het is niet zo duur, heb ik net gezien. Terwijl een zooitje van die dingen, die nibs, al gemaakt gekocht, behoorlijk aan de prijs zijn. Behalve bij Wish maar daar vertrouw ik ze niet zo. Gek genoeg heb ik daar bij Ali Express minder last van. Al gaat het daar ook wel eens mis hoor. Liever zou ik zulke prijzen hier gewoon hebben, want waarom kan het in Azië dan wel zo goedkoop zijn?

Maar goed, ik kan eens bij een bouwmarkt binnen stappen en vragen of ze nikkel chroomdraad hebben, oftewel weerstandsdraad. Ik heb ook al van die kant en klare gezien bij Amazon en die zijn zo verschrikkelijk duur niet. Komt vast goed! Oh en het ergste nog wat ik zag, zo’n nieuw apparaat, ook met 2 branders, voor zo’n 18 euro goedkoper. Zoiets heb ik nou ook altijd hè. Nou ja, ik vind het goed hoor, ik laat het zoals het is. In elk geval, was door al dat rondrijden op zoek naar een DHL punt waar ze wel pakjes aan namen, de dag alweer voorbij. Dus ik was al blij dat ik op voorhand had besloten om niets voor school te doen een keer. Dat scheelt mezelf schuldig voelen. Ik weet het, mijn plichtsgevoel is veel te groot. Mijn valkuil.

Op zondag heb ik wel iets gedaan maar ook veel minder dan ik had gewild. Wel heb ik gebeld met klasgenootjes Zippora en José weer. We hebben de presentatie nu klaar, volgende week oefenen, maar dan op zaterdag. En we hebben een oogdruppelproject afgemaakt, een blokopdracht. Die ga ik zo meteen even insturen! Toch goed dat ik over dingen schrijf, anders zou ik het glad zijn vergeten! Vandaag heb ik weer een flinke samenvatting zitten maken en een aantal lesopdrachten. Morgenochtend vroeg eruit en dan kan ik nog de casussen maken, die bij les 5 horen. We zijn dus alweer halverwege dit blok. Ik heb 1 stageopdracht bijna af, maar daar heb ik de apotheker zelf voor nodig. En laat Saskia nou net op vakantie zijn.

Maar goed, over 2 weken gelijk aanpakken en tegen die tijd moet ik ook al die examens ingepland hebben. Morgen maar even vragen aan de docente, over de andere opdracht. Want dat gaat over het bijwonen van een werkoverleg en daar dan ook notuleren. Punt 1, ze doen dat maar 2 x per jaar normaal. Dan moet je er maar net bij kunnen zijn. Punt 2, willen ze niet dat iemand zomaar notuleert. Maar punt 3, het is op de lange baan geschoven door Corona. Dat lijkt me niet meer dan logisch. Alleen, hoe doen we dat dan met de stageopdrachten. Voor de 3^e heb ik ook de apotheker nodig.

Want het gaat over de farmaceutische beslisregels en de assistenten waar ik het aan vroeg, of ze wisten wat dat precies was, keken me aan alsof ze water zagen branden. Dan maar even wachten tot Saskia weer terug is. Er komt nog een grote blokopdracht aan, over zelfzorg weer, over de morning-afterpil. Nou, en dan al die opdrachtjes met recepten nog afmaken, ook nog wel een aantal maar dan zit dit blok er ook weer op. Mensenlief wat gaat dat hard! Ik weet één ding wel heel erg zeker, ik zal blij zijn als het achter de rug is want nooit echt rust hebben, dat is zwaar vermoeiend! Nog heel even doorbijten. Meer dan de helft is al achter de rug!

"Wat krijgen we er tenslotte voor terug als we altijd maar terugkijken en onszelf de schuld geven als onze levens niet helemaal zijn geëindigd zoals we eigenlijk gewenst hadden?

Origineel:
After all, what can we ever gain in forever looking back and blaming ourselves if our lives have not turned out quite as we might have wished?
Bron: The Remains of the Day (2009) 244"

Kazuo Ishiguro - Japans-Engels auteur en Nobelprijswinnaar Literatuur (2017) 1954-

Vorige week, 31 mei, kwam er een oproepje in mijn Rulof groep, en daar stond het volgende in: Mijn J.R. vriend nu 86 jaar gaat ineens hard achteruit en gaat langzaam zijn kaarsje uit… Nog heel helder van geest is hij , opmerkelijk zelfs. Jl. woensdag is hij in een verpleegtehuis opgenomen en door het corona virus erg alleen, …"maar Jozef Rulof en de "De Universiteit van Christus” beheersen nu alleen nog zijn huidige periode en zijn volledige ‘ overgave’ nu… tot zijn eindje komt… … Dit héél in het kort vertelt.

Gabriel, ik vertel even heel summier wat over zijn leven, want heeft hij een bijzondere bijdrage geleverd voor de Stichting en De Boeken. Zo kwam hij na de dood van Jozef veel bij Anna en kocht hij bij haar zijn boeken, de 1e vertelde hij was: "Jeus van Moeder Chrisje” en hielp hij haar wel met zijn auto pakketten boeken weg te brengen die verstuurd moesten worden, in de Esdoornstraat in Den Haag. Na zijn pensionering werkte hij vrijwillig voor de Stichting GWG en heeft er zich voor ingezet, o.a. ‘dat de originele teksten in de boeken bleven, tevens dat hele hoofdstukken die men wilde verwijderen wél in de hernieuwde drukken kwamen’!

Wij discussieerden veel over de boeken maar gaat het kaarsje nu toch wel heel langzaam uit nu....!... en zetten wij het toch voort tot.....??? Mijn vraag is nu: Wie wil hem een kaartje sturen en hij de verbondenheid kan 'voelen’ met zijn Jozef Rulof vrienden, want had hij het vaak over de boeken-lezers. Hij had geen computer, niets van dat alles, kwam niet op Facebook en sociaal media., hij leefde de laatste jaren van zijn leven nogal teruggetrokken....'alleen met ZIJN BOEKEN‘! Het zal hem heel zeker veel steun geven…! Mijn hartelijke dank!

En daarna kwamen zijn adresgegevens, tenminste, van het verpleegtehuis. En iets raakte me en maakte dat ik direct ging inloggen in Greetz en daar speciaal voor deze Gabriel een kaartje te maken. Omdat ik zoiets had van, ik moet opschieten, anders is het te laat. Nou is zoiets nooit te laat, want ook erna kan hij dat zien en voelen maar goed, toch is het leuker om er wel op tijd mee te zijn. Dus fabriekte ik een hele Rulof kaart, zoals je op de foto kan zien. Het schilderij dat “het Christuslicht’ genoemd is, op de voorkant en in de binnenkant een foto van Jozef, met één van de mooie gedichten uit 1 van de boeken en een groet, gewoon van mij.

Ik schreef hem; Hallo Gabriel, je kent me niet maar ik ben ook een Rulof lezer en ik wilde je even laten weten, dat er aan je wordt gedacht! Straks op reis naar een pracht bestemming! En tot die tijd, zijn we door de boeken verbonden omdat ik, en anderen ook, aan je zullen denken. Veel sterkte en een goede reis gewenst. Veel liefs en tot een ontmoeting boven, bij Meester André Dectar! Ik verstuurde het direct. Het gedicht Liefde is het hoogste goed, dat kent praktisch iedere Rulof lezer wel, dat stond op de linker bladzijde. Ik stuurde hem direct op, en kwam er pas later achter, dat het Pinksteren was. Dat was ik even vergeten!

Ik hoopte dan maar dat mijn kaart direct dinsdag de 2^e juni dan maar zou aankomen. Ik wist gewoon dat het niet lang meer zou duren. En daar zat ik met mijn moeder toen ook gigantisch naast maar toch, zo voelde het gewoon. En inderdaad kwam er donderdag een berichtje op de site te staan met: Mag ik jullie die een kaart naar Gabriel gestuurd hebben heel hartelijk bedanken. Het was een groot succes ! Hij was zo ontroerd en verrast zoveel kaarten te ontvangen en kwam het áán hoor, vooral zijn versterkte gevoel dat het teweeg bracht, zijn verbondenheid met jullie Jozef Rulof boeken-lezers. Ook de afdeling waar hij was werd erdoor verrast en las hij wel hardop teksten voor, die jullie schreven, waardoor er zelfs patiënten waren die ook geraakt werden door de geest en de boodschappen van de meesters en Jozef Rulof. Echt een succes hoor!

En die nacht, de 4^e juni, is hij dus over gegaan, naar de andere kant. Achter de sluier, of zoals Jozef het noemt, ‘achter de kist’. Daar hij zoveel moois voor de stichting en de boeken gedaan heeft, weet ik al zeker dat hij in het licht komt. En ik weet ook, dat ik hem een keer zal ontmoeten. Ik heb geen idee waarom of zo, maar ik voelde me echt geraakt door de oproep en een soort van verbonden met iemand die zijn laatste dagen op aarde aan het doorbrengen was. Ik weet wat eenzaamheid is, en ik wilde gewoon iets doen. En geloof me, ik doe zoiets nooit snel. Daarvoor ben ik toch teveel op mezelf. Alleen dit wilde ik echt wel doen en ik werd weer net zo hard geraakt door het berichtje dat hij er zo door was geraakt. Want ik was maar 1 van de velen hoor!

Zo mooi vond ik het. Verdrietig dat de man is overgegaan, nou echt niet! Die zit goed hoor, daar. Of, stel dat hij terug moet komen hier, en hij zou direct door gaan, dan zit hij nog goed. Dan vertoeft hij heerlijk in de wereld van de wedergeboorte. En daar zit je wel een tijdje. Maar ook daar kan je dit leven beschouwen en overdenken, tot het tijd wordt om weer naar de aarde getrokken te worden, voor het moment van incarnatie in een nieuw stoflichaam, voor een nieuw leven. Daarvoor zak je dan weg en weet je even van niets meer. Dan moet je even totaal tot rust komen want op het moment dat je geboren wordt, dan vergeet je alles wat je ervoor al beleefd hebt.

Ik vond dat eerst erg jammer maar nu weet ik wel beter! We gaan van het donker naar het licht, letterlijk én figuurlijk. En in een aardig aantal levens, zijn we niet van die lieverdjes geweest. En ik heb het nu al zwaar met dingen van dit leven. Vooral de dingen die ik zelf fout deed, maar ook het leed geleden komt nog wel eens boven. En stel je voor, dat je dat voor al die levens dan ook nog eens in je rugzakje moet proppen. Nou geloof me, er is geen rugzak in het hele universum, die daar groot genoeg voor is. Bovendien, geen rug zo sterk om dat te kunnen dragen. Dus het niets meer weten, is een genade.

Toch blijven er dingen hangen. Denk maar eens aan Mozart, die al voor hij kon lopen en praten muziek maakte. Dat komt, omdat hij zich dat in vorige levens heeft eigen gemaakt, en die eigenschap, dat gevoel voor muziek, is een soort van bewust gebleven. Is meegekomen, meegelift naar het nieuwe leven. Net zoals ik al Engels sprak toen ik nog heel klein was en ook eerder verder kon tellen in het Engels dan in het Nederlands. Dat begreep niemand want mijn moeder had geen talenknobbel maar een talendeuk. Dus tja. Al riep ik ook al vanaf mijn 6^e dat reïncarnatie bestaat en dat vond mijn moeder maar raar. Ze zei dan ook dat ik daar mijn mond maar over moest houden. Wat zouden de mensen wel niet denken…

Nou ja, misschien is daar mijn weerzin begonnen om op die manier te leven. Het  ‘wat zullen de anderen denken?’, iets dat bij mijn moeder erg meespeelde. Nou bij mij niet hoor! Moet je me niet, ook goed, even goede vrienden, of eh, juist niet. Nee, zelfs om mijn moeder geen verdriet, want ze zit geweldig! Geen pijn meer, niet oud meer, heerlijk! Dat verdriet is puur egoïsme van mij, omdat ik haar zo mis. Niet om waar ze is, daar wil ik zelf graag heen namelijk. Nou ja, ik zal vragen of ze Gabriel de groetjes wil doen van me, mocht ze hem tegen het astrale lijf lopen! En anders kom ik hem vast wel een keertje tegen. Toch apart, nooit gezien, nooit van gehoord en toch een soort van band. Leg het maar uit!