Af en toe weet ik het even niet meer. Gisteravond, zaterdag de 27^e juni was dat, was heerlijk voor mij en Sunshine dan. Hij was onrustig en uiteindelijk klopte ik op de bank naast me en hij begreep de hint, kwam eraan rennen en plofte naast me neer. De rest van de avond heeft hij bij me gelegen, zoals hij altijd bij me lag vroeger. Alleen ontbrak er nog iets, en dat was Moonlight met zijn pootjes om hem heen. Ik hoop echt dat dit nog een keer zal gebeuren. Ik heb hiervan zitten genieten. Het was best fris maar Skylar verkiest het om buiten te blijven liggen. En dat breekt mijn hart dan weer.

Ja, het is een enfant terrible voor de rest geweest steeds en hij moet nu een toontje lager zingen. Dat is op zich niet erg. Wel dat hij zo bang is, of ongelukkig genoeg om zijn warme comfortabele plek in huis om te ruilen voor een winderig en nat plekje op het balkon, onder het tafeltje dat niet dicht is en dus de regen ook doorlaat. Ik heb van alles geprobeerd om hem binnen te krijgen maar hij vertikt het. Ik heb zelfs dat hele tafeltje opgepakt en vlak voor de open keukendeur gezet, dat hij in elk geval uit de wind en de regen kon liggen maar wel het voor hem veilige plekje tot zijn beschikking had. Nu ging hij op dat plekje op het balkon zitten, dan maar zonder tafeltje. Ik moest het opgeven, ik wist het ook niet meer verder.

Daarom nam ik het besluit om, net als de dag ervoor, de deur weer dicht te doen toen ze allemaal in de huiskamer waren, en Sunshine op de gang. Nog snel even een extra bak naar binnen en toen ben ik gaan slapen boven, met Sunshine. En om half vier naar beneden, andersom dus. Zo hadden ze even de tijd om bij te komen en niet continu op hun tenen te lopen en/of bang te zijn. En zo kon Skylar naar binnen komen, zodra hij door had dat Sunshine er niet meer was. Ik moet heel eerlijk zeggen, hoe blij ik ook met Sunshine zijn terugkeer ben, dat dit best wel moeilijk is. Zeker voor de andere katten.

Ik voel me dan ook mega schuldig. Wat doe ik ze aan? Bovendien is Sunshine ook erg ongedurig. Hij verveelt zich waarschijnlijk dood. Ja, ik begrijp dat wel, na een spannend leven op de straat en de noodzakelijkheid om voor je eigen eten te zorgen. Dan ben je gedreven en die gedrevenheid had hij al voor hij wegliep en die heeft hij nu alleen nog maar versterkt de afgelopen jaren. Dat zie je in de overgave waarmee hij speelt ook. Hij gaat overal volledig voor. Alleen, nu lijkt er weinig om voor te gaan. En ik weet er even geen raad mee.

Ik voel me alleen maar schuldig, want het lijkt of ik ze nu allemaal ongelukkig maak. Ik voel me dan ook volledig tussen meerdere vuren zitten. Rainbow komt depressief over en ligt alleen maar op die ene plank van de grote krabpaal. Moonlight is zichtbaar aangedaan en in de war. Skylar dan in zijn nu opeens koude buitenverblijf. Toen het zo warm was, vond ik het zo heel erg nog niet. Nu wel. Aurora vindt de indringer ook niet zo prettig en heeft haar eigen dramatische rol in het geheel. Dat kan ze wel, dramatisch doen en gillen, de diva. Wisten ze maar wat ik wist. Ik kán Sunshine toch niet weg doen? Maar ik kán toch ook niet de vier anderen zo ongelukkig maken? Of ben ik nu weer te dramatisch aan het doen? Want dat kan ik wel hebben, weet ik.

Waarschijnlijk omdat bij mij zoveel drama’s voorbij zijn getrokken, kan ik de rest niet meer in een normaal perspectief zien of zoiets. Het is een groot wonder dat hij terug is en dat kan niet zomaar voor niets zijn. Ook die grote liefde tussen hem en Moon lijkt totaal vergeten. Ik geloof eigenlijk niet dat zo’n diepe liefde, die Moonlight voor zijn stoere bad ass broer had, zomaar kan verdwijnen. Ik zie niet alleen drama hoor. Alleen als je al zo’n 20 aanvaring hebt moeten scheidsrechteren op een ochtendje, dan wordt je daar lichtelijk depressief van. En ik ben dat niet zo snel hoor!

Sunshine blijft wel erg bijzonder en hij doet ook bijzondere dingen. Helaas ook dingen als zonder vrees ergens op klimmen, al storten de dingen om hem heen naar beneden. Hij doet wat hem uitkomt. Plantjes sneuvelen, ik heb alweer alles anders moeten zetten om te voorkomen dat ik elke keer aarde loop te ruimen en plantjes onherstelbaar beschadigd raken. Hij roept me, als Aurora hem weer niet erdoor wil laten. Als ik er dan aankom, dan laat ze dat varen en kan hij door. Dat heeft hij in elk geval al in de gaten. Slimmerd hoor, universitair niveau als het een mens zou zijn. Niet dat je daar dan naartoe moet, maar je zou het kunnen. Hij zou zo beurzen krijgen voor de hoogste opleidingen in de wereld, weet ik zeker! Hij zou het alleen niet doen…

Hij roept me als ze lelijk doen al komt iedereen weer een beetje bij het normale, zelfs Skylar was even binnen maar zodra Sun er is, is hij buiten. Toch is dat ook vooruitgang, komt wel goed. Aurora zit veel boven, hij gaat er soms kijken en als t mis gaat roept ie me echt, zo apart… Het is een ander soort mauw dan als hij zich verveelt of zo. Skylar lijkt af en toe toch het lef te krijgen om binnen rond te lopen. Hij lijkt er een radar voor te hebben, als Sunshine even rustig is. Want dat is hij niet zo vaak, hij is erg onrustig, moet nog erg wennen. Logisch maar wel lastig. Al slaapt hij gelukkig wel de gemiddelde 16 uur die een kat slaapt op een dag.

Die andere 8 uur houdt hij mij en de rest ongenadig hard bezig. Rainbow laat hem gaan en gaat hem gewoon zoveel mogelijk uit de weg. Eigenlijk zouden ze dat zo allemaal moeten doen en zou er niets aan de hand zijn. Alleen als hij plots dichtbij is, dan sist Rainbow zo hard dat het me verbaast dat zoiets kan. Het helpt trouwens wel, want ook Sunshine heeft dan zoiets van laat maar. Aurora blijft Aurora en die is al sowieso jaloers als er ook maar 1 van de anderen bij me is. Nu pakt een vreemdeling mij van haar af. She is not amused en dat laat ze merken ook.

Moonlight ligt tegenwoordig liever in het kraaiennest, zoals ik de hoogste plek van zijn favoriete maar kleinere krabpaal noem. Alleen is het ding iets minder stabiel dan de dure grote. Dat prijsverschil is er niet voor niets. En springt hij er dan zomaar opeens op, dan staat die hele paal gevaarlijk te wiebelen en dat duurt dan wel even. Zie ik hem net met zijn voorpoten tegen het kraaiennest staan, ja vergeet ik weer te filmen of nou ja ik was te laat. Je ziet hem denken, als ik spring krijg je dat gewiebel en dat is niet prettig. Hij werkt zijn voorpoten, door zich totaal uit te rekken, toe naar de andere kant van het platformpje. Ik kijk ademloos toe wat hij gaat doen. Heel langzaam en voorzichtig is hij bezig zijn ene achterpoot erop te krijgen.

Dit lukt niet gelijk en die schiet er een paar keer af. Tot hij ook daarmee grip heeft en zo kan hij de andere poot erbij trekken en voorzichtig gaat hij liggen. Ik vermaak me enorm met dit soort dingen. Er waren hier al weinig saaie momenten, eigenlijk helemaal niet. Maar nu is het aan de lopende band. Ik zie opeens dat het balkon leeg is, maar waar Skylar is, geen idee. Oh, die liep binnen, poe poe wat een lef! Hij ligt nu weer buiten, maar het begint te komen. Hij is mij een beetje té bang, en een kat in het nauw… Maar goed, geen beren op de weg zien, ik heb er geen plaats voor, ik heb al veel te veel katten op de weg…

"Behalve tijdens de negen maanden voordat hij zijn eerste adem haalt, beheert niemand zijn zaken even goed zoals een boom doet.

Origineel:
Except during the nine months before he draws his first breath, no man manages his affairs as well as a tree does."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

In een artikel van catster.com, die krijg ik altijd via de mail, ging het, toeval bestaat niet, over het introduceren van een nieuwe kat. Zo werkt dat altijd bij mij, ik krijg wat ik nodig heb. Ik had natuurlijk al de handouts van de dierenarts en Ilse, de kattengedragstherapeute, maar alle extra informatie is welkom. Hier stond weer iets in, wat ik eigenlijk ook wilde weten. Namelijk, wat kan je verwachten eigenlijk? Dat kom je nergens tegen. Er staat boven ‘beperk je verwachtingen’, als kopje. Want in het algemeen, kan het wel van 8 tot 12 maanden duren, voordat katten vrienden worden. Kijk, dat vind ik nou prettige informatie, dát wil ik weten!

Sommige katten zullen hechte vriendschappen vormen, anderen zullen nooit nader tot elkaar komen. Maar ze kunnen ten alle tijden leren om elkaar te tolereren. Wat ik zelf ook al zag als die eerste belangrijke stap. Vrienden hoeft niet gelijk, kán niet gelijk ook, al zijn er altijd wel van die uitzonderingen, zoals bij een vriendin van mij. Volgens mij, als zij er een krokodil tussen haar vijf katten en hondje gooit, doet die ook lief mee. Maar bij mij is het nooit zo smooth sailing, om het zo maar te noemen. Bij mij woeden er altijd stormen en vergaat het schip net niet. Alleen, net zoals ik overtuigd was dat Sunshine ooit thuis zou komen, ben ik het nu ook over het feit dat ze elkaar op zijn minst zullen gaan tolereren. De rest volgt vanzelf. Sunshine is niet voor niets thuis gekomen!

Verder in het artikel geven ze nog wat algemeen bekende adviezen. Al zeggen zij ook dat je ze als eerste ook in een reismand kan laten zien. Dat durfde ik zelf niet aan, omdat ik niet wist of ik daar goed aan zou doen. Ook hebben ze het over, als je ze dan bij elkaar laat gaan, dat het dan normaal is als je wat blazen, rechtopstaande haren en staren kunt verwachten. Iets wat ik in de andere folders niet heb gelezen en iets wat me juist net even die geruststelling geeft van, dit is normaal. Dit gebeurt bijna altijd bij eerste ontmoetingen. Ook dat je ze de ruimte moet geven en ieder hun eigen spullen.

Nou dat kan hier gelukkig wel, en dat heb ik ook zo gedaan, gewoon al uit instinct. Ze moeten ook hun eigen krabpaal en bedje en zo’n beetje alles apart hebben. Ook dit is gebeurd. Het tolereren heeft zijn aanvang genomen. De nachten zal ik nog even gescheiden proberen te houden en ook als ik lang weg ga, zal ik ze scheiden. Dat lijkt me het verstandigst want dan kan ik niet ingrijpen indien nodig. Dan geven ze nog de tip om de omgeving comfortabel en relaxt te houden, zodat er minder agressie wordt opgewekt.

Dat je geduldig moet zijn en dat je ze het nooit zelf uit moet laten vechten, want ze kunnen elkaar serieus verwonden. Het zal langzaam gaan en je kan het niet versnellen. En dat hoeft voor mij ook niet, als ze elkaar maar tolereren. Het is nog niet bij elke kat en voor de volle 100% maar er is een goed begin gemaakt nu. En daar ben ik al heel blij mee. Het artikel, in het Engels, vind je hier 

Ook al loop ik op mijn tandvlees, ik geniet er wel van hoor, dat Sunshine weer terug is. Ik vond hem toen al zo bijzonder, maar ik was echt vergeten hoe bijzonder wel niet. Alles probeert hij uit, alles moet hij ondervinden. Hij laat weten wat hij wil en hij weet dat goed duidelijk te maken ook. Hij is enorm speels en ziet nergens gevaar in. Ik weet ook zeker, en dat heb ik altijd al zo geweten/gevoeld, dat hij helemaal niet zomaar weg wilde lopen van hier! Zijn grote liefde voor mij, na 4 jaar, zegt wel genoeg. Hij kan geen genoeg van me krijgen, en blijft ook steeds naar me kijken. Nee, hij moest en zou gewoon naar buiten. Punt uit, klaar.

Hij is net de eeuwige puber, want zo is hij nu nog. Hij overzag toen niet, dat hij niet meer zomaar thuis zou kunnen komen. Daar had hij nog niet over nagedacht. Dat is de grote reden van zijn vermist raken. En zijn onbekendheid met wat er allemaal op straat te vinden is. Die ene keer dat hij gezien werd, bevroren van angst. Als dat mens me toen direct had gebeld, had ik hem al gelijk thuis gehad. Helaas, zo mocht het niet lopen. Hij wilde gewoon even naar buiten en vond wel hoe eruit maar niet hoe er weer in.

Hij is er namelijk wel slim genoeg voor, en als hij iets in zijn koppie heeft, dan heeft hij het zeker niet in zijn kont. Zo is hij nu nog. Het lijkt er wel op dat hij al die tijd geen speelgoed heeft gehad want hij is er helemaal dol op! Maakt niet uit wat, hij smijt er mee en bijt erin en gaat er gek mee doen. Heel fanatiek en heftig soms en dan kijkt hij me opeens aan, zo van, ‘had je wat?’ Heerlijk om te zien. Maar zijn van alles in zijn hoofd halen, is niet altijd makkelijk om mee om te gaan. Ik weet ook dat ik dat toen ook vond. Je hebt je handen vol met hem alleen al. En hij heeft het hele huishouden op zijn kop gezet, niet alleen toen hij verdween hoor!

Al begint het, nu is het de 27^e tijdens dit schrijven, allemaal een heel klein beetje te normaliseren. We zijn er nog niet. Rainbow begint al meer zijn ‘normale’ routine terug te pakken. Hij ging net zuchtend voor me zitten, en ik gaf hem even een kroel. Met zijn oogjes dicht zat hij tegen me aan. Skylar ligt al voor de 3^e dag buiten en net zelfs in de regen. Als Rainbow zijn koppie tegen mijn schouder legt en we even een momentje hebben, zeg ik tegen hem, dat het wel weer zal gaan wennen. Dat hij er ook aan moet denken, dat er zonder Sunshine geen Rainbow is. Hij kijkt me aan en zucht nog eens. Ik weet niet of de boodschap aankwam, maar het is echt letterlijk zo. Ach, over niet al te lange tijd, zullen ze er vast anders over denken!

Ik ben erg moe en toch zit ik vol met energie. Als ik er even over nadenk, dan is het ook niet gek allemaal. Ik slaap gebroken, omdat ik de boel in de gaten hou. Of zoals vannacht, van plaats wissel. Sunshine vindt het heerlijk om met mij op bed te liggen, poot in hand. Hij komt me er nu ook voor halen, ook zo schattig. Ook ben ik rond half 5 of 5 uur op. Om 6 uur en niet eerder, ga ik voor hun eten zorgen. Anders wordt het echt te vroeg. Dan doe ik wat aan mijn schoolwerk, als ik voor de goede orde nog niet kan stofzuigen. Of ik maak dingen schoon, zodat het geen herrie maakt. Ik loop de bakken na, ik ruim op. En dan is het pas 10 uur of zo, als ik denk dat het al tegen de avond loop. Echt heel apart, maar toch wel lekker.

Dan verveel ik me uiteraard nooit, genoeg te doen. Is het niet in huis, dan is het voor school en anders heb ik een berg artwerk wat ik wil doen of maken. Het is gegaan zoals het moest gaan. Zelfs de mails van de Universe die ik elke werkdag ontvang, hebben het erover. In de mail van de 25^e staat zelfs letterlijk ‘you are my Sunshine’ en dat liedje zing ik al vanaf hij zo’n 6 weken oud was, tegen Sunshine. Leg het maar uit. Synchroniciteit galore hier in huize Niemeijer. In de andere zegt Zij, dat het werkt, dat alles uit gaat komen. Toen ik dat las, dacht ik ‘ja, dat weet ik’. Dat bedoel ik niet arrogant, het is wat ik voel.

Ja, ik vind het even lastig nu, maar jeetje zeg, de oorzaak van al dat gedoe is toch wel een echt wonder! Dan mag ik daar niet over zaniken natuurlijk. Al mag ik best zeggen dat het vermoeiend is, en iedereen weet sowieso al hoe druk ik het had voordat dit op mijn pad kwam. Maar wat een mirakel is er op mijn pad gekomen. Ik kan er nog steeds niet over uit! En oh wat is hij speciaal! Totaal anders dan welke kat dan ook, alhoewel, Casper was zo en daar is hij dan ook de reïncarnatie van. Ik had hem direct herkend en ik kreeg van Petra toen een berichtje, dat ze mocht zeggen dat hij een reïncarnatie was van één van mijn vroegere katten. Ik antwoordde direct dat ik hem al herkend had. En ondanks dat hij me laat rennen en vliegen en outside the box laat denken, net als hij trouwens, ik ben waanzinnig dankbaar dat hij er weer is. De rest zal ook nog wel volgen, daar ben ik van overtuigd, dat moet wel bij deze charmante globetrotter!

"Begrip is het begin van goedkeuring.

Origineel:
Comprendre constitue le début de l'approbation.
Bron: toegeschreven"

André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951

Na het debacle van die eerste nacht met alles open, deed ik het de nacht erna toch maar weer even anders. Hij was, waarschijnlijk door de hitte, al de hele dag aan het slapen boven. Heel af en toe beneden, alleen voor het eten eventjes. Zo grappig is het, dat hij dat precies nog zo doet als vroeger. Tegen het kastje aanspringen en ik wist weer gelijk, goed het bakje vasthouden, hij springt het zo uit je handen. En het was maar goed dat ik dat nog herinnerde, anders had de smurrie van nat kattenvoer door de keuken gelegen.  

Toen ik die avond de slaap voelde opkomen, keek ik even om me heen. Oké, Sunshine was net naar boven gegaan en de andere 4 lagen hier. Of tenminste, Skylar ligt zo vaak als mogelijk op het balkon. Hij is niet meer zo totaal in paniek meer, als hij Sunshine ziet, maar hij is wel bang nog. En hij is daardoor behoorlijk zacht tegen de rest. Dat is een gunstige ontwikkeling, maar dat hele dagen buiten liggen, blijf ik toch stiekem een beetje zielig vinden. Omdat de omstandigheden gunstig waren, nam ik opeens een besluit. Ik pakte telefoon en cola, en deed de deur achter me dicht. Ik ging naar boven.

Toen ik omkeek, zag ik ze allemaal, behalve Skylar, raar kijken. Ze zijn zo gefixeerd op de toestand in het huis, dat ze niet eens in de gaten hadden, dat het aan het onweren was. Iets waar ze normaal allemaal voor wegkruipen. Heel grappig eigenlijk. Het is maar net wat zwaarder weegt blijkbaar. Boven was het heel erg warm. Ik was de ramen in het begin van het onweer al allemaal wat dichter gaan doen. Sunshine vindt het heerlijk als we samen op bed liggen. Hij doet dan zowat pogingen om in me te kruipen. Draaien en tegen me aan, ondertussen moet ik goed het plaid ertussen houden, want hij trapt zich rot! Het doet iets met hem, compleet met een kwijlesikkie.

Wat later ging hij heerlijk slapen naast me, met een diepe zucht. Ja, ik heb wel alles open gezet, maar misschien moet ik toch steeds even tijd voor hem maken boven. Alleen samen met hem, even us-time of zo. Dat verdient hij ook wel. Die vier jaar halen we niet in, maar hij mag wel wat extra aandacht. Jammer dat je dat de anderen niet kunt uitleggen. Ik heb heerlijk geslapen, tot het tegen half 5 opeens keihard ging regenen en er spetters tussen het kiertje van het raam doorkwamen. Ja, daar word je wel wakker van. En toen dacht ik, oké, dan nu ook naar beneden. Het is licht, geen gesluip meer stiekem zodat ik niks zie.

En ik liet gelijk de deur weer open. Hij kwam er trouwens al aangevlogen, zo van, je laat mij daar niet opgesloten zitten hoor! Hij is wel wat onrustig, loopt wat te mauwen soms. Ik weet natuurlijk absoluut niet, wat zijn leven hiervoor was. Hij is op straat opgepakt. Zijn vacht was ruw en vies en met van die plekjes, als op zijn poot. Al was die wel heel erg groot. Ondertussen glanst hij weer en is zacht. Dat ging wel heel erg snel. Dat heeft toen bij Aurora ongeveer een half jaar geduurd. Maar, dat is ook weer zo, zij heeft een dubbele vacht. Helaas. Dat kan ook schelen. Moonlight en Sunshine zijn half Bengaal, en hebben een enkele vacht, zonder ondervacht. Dat is wel zo prettig want dat scheelt een berg haar.

Hoe zou hij zijn dagen hebben doorgebracht? Ik ken mijn verdriet, ik ken Moonlight zijn verdriet, maar wat heeft Sunshine eigenlijk gevoeld en ervaren? Zeker die eerste tijd moet hij doodbang zijn geweest! Heeft hij ons al die jaren gemist? Het lijkt er wel op want hij heeft alles maar dan ook alles onthouden. Hij laat me zo continu zien hoeveel hij van me houdt, dat kan dus alleen maar zo zijn, als hij alles levend heeft gehouden in zijn kattenkoppie. Als hij er steeds en met grote regelmaat aan terug heeft gedacht. Net als Moonlight en ik eigenlijk. Ik zou er wat voor over hebben om dat te mogen weten. Helaas, dat zal voor nu niet gaan.

Ik weet niet of hij al die vier jaar op straat heeft doorgebracht. Hij zag er daarvoor wel heel erg goed uit. Dat zei de dierenarts ook al. Maar hij zag er ook niet uit als een kat die een thuis heeft. Dus misschien heb ik nooit meer iets van hem vernomen, omdat hij door iemand in huis was gehaald en is hij daar ook ontsnapt en zo thuisgekomen. Ik ben die onbekende dame best dankbaar en zou haar best graag willen bedanken. Dat komt ooit wel goed. Zij heeft er goed aan gedaan om te bellen en ze op te laten halen. Ja, hij was zeker weten van iemand! Toch hoop ik niet, dat er iemand door zo’n verdriet gaat als ik. Maar dat hij al een tijdje op straat liep, vond ik toch wel duidelijk te zien.

Dan moest hij toch wel zorgen dat hij te eten had. Bedelen bij oude dametjes zal niet altijd het gewenste effect hebben gehad. Hij is gek op eten, dat was hij al als kleine kitten. Toen terroriseerde hij me gewoon, als ik met het eten bezig was. Gillen! Ik heb er nog filmpjes van, die staan op de site geloof ik. Hilarisch zijn die, net als de foto die ik ervan heb. En opeens valt die zorg nu weg, maar zo lekker veilig en verzorgd zijn, dat is in verhouding natuurlijk best wel saai. ‘Maar ja joh’, zeg ik dan zo tegen hem, jij wordt er ook niet jonger op al gedraag je je nog als een kitten. Wat als je straks kwaaltjes en zo krijgt, dat je niet meer zelf je eten kan vangen? Dan zit je hier toch beter!’

Hij ligt me dan aan te kijken of hij me woordelijk verstaat en dan mauwt hij even. Het is me alleen niet duidelijk of hij het met me eens is. Al gaat het ondertussen hier in huis wel ietsje beter. De te snijden spanning is weg. Ik voel dat altijd behoorlijk goed, en zij zullen dat ook zo ervaren. Aurora blijft het steeds opzoeken en gaat dan gillen als hij alleen maar op 2 meter langs loopt. Ze gaat heel sneaky op plekken liggen, waar hij wel langs moet. Zo lijkt ze het uit te dagen, dat heb ik wel vaker van haar gezien hoor. Ik sta dan op een schuif haar opzij, dan gaat ze meestal een beetje beledigd weg. Rainbow sist niet meer gelijk, als hij hem ziet en Moonlight lijkt er ook een soort van vrede mee te hebben ondertussen.

Hij zoekt hem niet op en hij valt hem niet aan. Zo van, hij doet maar. Van degene waar ik de meeste ellende van had verwacht, Skylar, vind ik het nu juist zielig dat hij zo bang is, dat hij zijn ruimte ervoor op heeft gegeven. Nu, ik schrijf dit exact een week geleden, is het best fris maar hij ligt op balkon. Ik ben hem net gaan aaien, en hij voelt koud aan. Maar naar binnen wil hij niet. Ik moet niet zo aanstellen, hij heeft een dikke bontjas en zal de koelte na de afgelopen dagen waarschijnlijk net zo waarderen als ik. Al zal hij ooit toch de ruimtes hier in huis met Sunshine moeten delen. Dat kán gewoon niet anders.

Door het wegvallen van die spanning, maar het nog geen vriendjes hebben gemaakt, denk ik dat Sunshine zoiets heeft van, ‘is dit alles?’ En als hij een heel spannend leven had hiervoor, wat ik jammer genoeg niet kan weten, dan kan ik me daar iets bij voorstellen. Skylar en Rainbow weten niet beter, die zijn in mijn leven gekomen, toen ik zelf heel ziek aan het worden was. Dus die hebben een gezapig leven geaccepteerd als vliegt Skylar daardoor wel eens uit de bocht. Die heeft ook meer nodig, en juist dat kan hij straks vinden bij Sunshine, als hij die angst los kan laten tenminste. Die angst die hem in een paar dagen tijd stukken zachter en vriendelijker heeft gemaakt.

Ik heb Sun om geduld gevraagd, straks hebben we een huis met een tuin, of een huis met een groot balkon. Dat gaat dan ‘catproof’ gemaakt worden, tuin of balkon, Sunshine proof is waarschijnlijk beter, en dan kunnen ze los. Hopelijk gaat het zo gebeuren, de tijd zal het leren. Ik had het al gezegd, eerst moeten ze hem tolereren, ik heb het gevoel dat we die fase bijna bereikt hebben. Daarna komt het accepteren. Het waarderen zal wat langer gaan duren maar ik heb er alle vertrouwen in, dat ook dit zal gaan komen. Want echt, het is een geweldige kat! Dat zeg ik echt niet omdat ik bevooroordeeld ben, het is echt zo. En daar komen de anderen ook nog wel achter!