"Censuur heeft mogelijk te maken met literatuur; maar literatuur heeft niets te maken met censuur.

Origineel:
Censorship may have to do with literature; but literature has nothing whatever to do with censorship."

Er komen allemaal dingen voorbij, of het nou in de mail is, bij de herinneringen op Facebook, iets wat ik zelf ergens heb opgeschreven, omdat ik dat wel eens doe bij ingevingen. En stuk voor stuk zijn het wondertjes. Stuk voor stuk laten die dingen me zien, hoe ik overtuigd was dat Sunshine terug zou komen. Mijn hele instelling is zo, altijd al geweest. De laatste jaren heb ik er echt voor moeten werken om het vast te houden. Ik heb het al eerder gezegd, er is altijd al zoveel drama in mijn leven geweest, ik weet bijna niet beter. Waar er vroeger dan nog wel eens wat ademtijd tussen zat, was het de laatste jaren ene grote golf die zonder ophouden bleef rollen. Een tsunami eigenlijk wel.

Maar ik hield mijn hoofd boven water! En ik bleef positief en ik bleef in de goede dingen geloven. Want ik wist het gewoon, ooit kom ik hier uit. Eens gaat het over en eens gaat alles omdraaien en de andere kant op. En dat is nu gebeurd. En niet zomaar hoor, daar heb ik heel en heel hard voor gewerkt. Iets dat ik bij alles doe, wat ik aanpak, ik ga er altijd vol voor. Wat het ook mag zijn, en in alle opzichten van het leven. Of ik het nou moeilijk of makkelijk vind, het kan me niet schelen, ik ga aan de slag en ik maak er iets van. Ik kan mezelf af en toe ook verbazen hiermee.

En ik blijf positief denken, ik ga toch altijd van het beste scenario uit. Ik zie bijvoorbeeld opeens ergens een foto voorbij komen, waar Sunshine tussen Moonlight en Aurora is geplakt, fotoshop kan veel. En daarbij zeg ik optimistisch ‘er komt een tijd, dat ik in het echt een foto zo krijg, van hun drietjes’. Niet wetend dat ik er nog 2 van die monstertjes bij zou krijgen op dat moment. Maar foto van de 3, de 4 of de 5. Alles is goed natuurlijk. Zoals ik maanden eraan heb gewerkt om de andere vier allemaal samen op 1 foto te krijgen, zo zal dit ook weer voor elkaar komen hoor. Sneller dan ik denk, liggen ze straks allemaal bij elkaar. Altijd positief zijn, betekent niet dat je altijd gelukkig bent hoor, maar gewoon dat je weet dat er aan je ellende eens een eind komt en dat het je dan wat brengt of zelfs al, ongemerkt, iets gebracht heeft!

Sunshine brengt de balans tussen de 4. Door zijn komst heeft Aurora het al makkelijker. Ze voelen zich nu 1 groep, voor het eerst, want ze zijn allen slachtoffer en zien ze elkaar opeens in een heel ander licht. Skylar valt haar niet meer continu aan, Rainbow plaagt haar niet steeds. Alleen haar moeder wordt ingepikt en daar is ze dan weer niet blij mee. Ze weet alleen nog niet, dat mijn hart en mijn liefde zelfs groot genoeg zou zijn, voor alle aaibare beestjes op de hele wereld! Laat staan voor maar 5 exemplaren. Dat zal ze moeten ondervinden. Ze is alleen wel een klein beetje erg bezitterig.

Skylar heeft al een echte personality change achter de rug, ten goede. Het was voor hem niet verkeerd om zelf te beseffen, dat hij niet heer en meester is van Casa el catos locos. Hij is een toontje lager gaan zingen, en ik moet zeggen, dat klinkt geweldig! Dat hij zo bang buiten zat, vond ik dan wel weer erg zielig. Ook zag je hem hunkeren, als hij zijn speeltjes hoorde gaan en er zelf niet naartoe durfde. Vanmorgen kwam hij uit zijn schulp, toen ik er een aantal aan deed. En doordat hij dat lef had, is hij nu ook weer in huis te vinden. Al loopt hij op zijn tenen rond Sunshine en kijkt af en toe loerend naar hem.

Rainbow komt ook weer in het normale. Hij durfde al snel gewoon te doen of hij gek was. Hij sist ook behoorlijk als Sunshine te dichtbij komt en Sunshine respecteert dat ook als het aangeven van ‘tot hier en niet verder’. Hij houdt zich daar dan ook aan. Hij is echt een kei in het echte katten sociale gedrag. Daar weten mijn andere hummels totaal niets van en die worden nu toch wat dingen bijgebracht. Ook niet verkeerd voor ze. Alleen Aurora is een bi-atch, die zet hem klem als hij op de bak zit bijvoorbeeld. En dan gaat zij keihard zitten gillen. Ze schrok want ze had mij niet gezien en ik zag daardoor juist alles. Ik vertelde haar dat ze zich moest schamen en dat leek ze zelfs ook te doen. Zij zal als poes altijd een beetje solitair blijven. Ik weet niet wat ik meemaak de laatste tijd.

Moonlight heeft nog steeds niet over de pijn van het gescheiden raken heen kunnen kijken helaas. Maar ik weet zeker dat dit nog zal gaan gebeuren. Want ik besefte me ook opeens, ik ken de pijn van Moonlight, en zijn verdriet over het missen van zijn broer. Die jongen heeft jaren in een soort rouw gezeten. De laatste 2 jaar of zo is het weer gaan beteren voor hem. Alleen die dolle buien, die had hij niet meer zo heel vaak. En die heeft hij nu weer wel. Al triggeren ze iets in Sunshine die hem dan even pakt of laat schrikken. Moonlight kan echt heel erg hoog springen! Ik vermaak me hele dagen door nu.

Verdriet is pijnlijk maar verdriet brengt groei, geestelijke groei. En die is heel belangrijk om meer te begrijpen en meer te kunnen zien dan alleen wat voor je neus is. Maar liefde vergaat niet, dus die band tussen de broers, die zo ontzettend hecht was, die komt terug. Skylar krijgt een normaler geproportioneerde ego, ook niet verkeerd. Rainbow krijgt er een maatje bij, waar hij mee kan spelen. Aurora blijft de diva en zal af en toe gillen en dramatisch doen, maar ze gaat hem ook leuk vinden omdat hij, als zij niet gilt, heel erg wijs en lief is. Zou ik er bewust voor gekozen hebben? Dat hij 4 jaar lang vermist zou zijn? Never nooit! Maar is het verkeerd geweest? Totaal niet! Het is zo tegenstrijdig hè. Maar zonder onze levenslessen, zouden we anders nooit wat leren. Dan zijn die levens een beetje voor niets geweest! Zwaar zoveel drama? Best wel, maar oh hoe waardevol!

Als er iets niet uitpakt zoals je dacht dat het zou uitpakken, en oh wat heb ik dat vaak en in grote mate gehad de laatste tijden, in plaats van te denken dat er iets fout is gegaan, moet je het zien als iets dat juist onverwacht goed ging. Dat het zo juist moest gebeuren! Niets gebeurt namelijk zomaar! Het ging juist onverwacht goed om redenen die me op dat moment nog niet duidelijk zijn. Maar alles en dan ook echt alles, valt in mijn voordeel. En dan blijf ik gewoon maar doorgaan met doorgaan. En als ik het eventjes goed bekijk, dan leef ik al praktisch mijn hele leven zo. Ja, natuurlijk is het zwaar om doorheen te gaan, maar toch, ergens zit dan een groot voordeel in, dat je echt iets zal gaan opleveren op het moment dat het ertoe doet!

En omdat ik met alle drama’s die over me heen zijn gespoeld, nog steeds lachend en zingend rond loop, is de ommekeer die heeft plaatsgevonden en die begon met de terugkeer van Sunshine, te zien als een beloning voor al die jaren doorgaan met doorgaan. Al vanaf mijn kleutertijd, ben ik samen met Petra toen achter gekomen. En al vanaf toen zijn er dramatische gebeurtenissen geweest die zich zonder veel pauzes ertussen mijn leven overspoelden. Alleen de jaren met mijn 2^e echtgenoot waren rustig. Ook dit snap ik nu, want het heftigste en het meeste moest nog komen. Ik mocht daarvoor even aansterken, mijn krachten opbouwen.

Er komen zoveel antwoorden nu, er is zoveel dat nu logisch is, wat ik nu pas kan zien! Alsof er weer een hele berg puzzelstukjes op zijn plaats vallen. En heel langzaam kan ik straks zien, wat er eigenlijk bij elkaar gepuzzeld wordt. De randen heb ik al liggen, het gaat langzaam naar het midden toe vol raken, met af en toe een los plekje van een paar stukjes. Ik heb geen voorbeeld, maar dat is niet nodig. Ik zal het straks wel zien als het af is, het zal vast iets prachtigs zijn! Denk daar maar aan, als je denkt, jeetje dit is totaal fout gegaan. Welnee! Het is totaal goed gegaan, alleen dat ga je later pas zien en merken. Voor mij begint dat nu! En eh, zie foto; heb ik het juiste beroep gekozen, of heb ik het juiste beroep gekozen! Die kwam net eventjes voorbij zeilen, niets is voor niets!

"Boeken hebben geen batterijen nodig.

Origineel:
Books dont need batteries."

Nadine Gordimer - Zuid Afrikaans auteur en Nobelprijswinnaar literatuur (1991) 1923-2014

Vaak, als ik iets even van me af heb geschreven, draait de boel opeens om. Die zondag, de 28^e, was ik zo doodmoe van het schipperen, en opeens lag alles in een soort van ‘coma’. Ik zat nog van alles te doen, toen me dat opeens opviel. Wat een rust! Heerlijk! Ik heb gelijk heb nieuwste magazine van de Rulof stichting erbij gepakt en ben op de bank gaan zitten. Dat ging prima. Later kwam Sunshine weer even bij me liggen en werd er weer eventjes vervelend gedaan onderling. Zelfs met het magazine, had ik wat ik op dit moment ook met alle boeken van Rulof heb. Mijn ogen vallen dicht. Voor mij is dat, dat heb ik ondertussen wel geleerd, een teken, dat het nu geen tijd is voor de boeken. Dat had ik toen ik op mijn ziekst was ook. En toen ik met de opleiding begon, had ik het weer.

En deze keer duurt het nog voort, maar ja, ik ben dan ook nog niet klaar met leren. Je moet voor deze boeken echt de tijd nemen, of ervoor gaan zitten. Ik vind het juist zo heerlijk om erin te lezen maar ze slepen me dan ook helemaal mee en dan gaan er hele middagen of avonden voorbij, zonder dat ik kan stoppen met lezen. En op de een of andere manier, als het op dat moment niet voor jou nodig is, of je dat nu wilt of niet, lukt het niet om te lezen. Ook nu, net als met de vorige keer dat dit gebeurde, mis ik het juist om erin te lezen. Daarom kan ik zowat wel stellen, aan mij ligt dat niet. Het mag niet of zo. En als je het dan toch doet, dan overvalt je een diepe slaap. Nu ook weer en dat vind ik heel apart om mee te maken. En zoals ik van ze geleerd heb, alles heeft een reden.

Ik ben dan ook, nadat Sunshine bovenop de eettafel was gaan liggen, in een diepe slaap gevallen. Ik heb wel 2,5 uur echt liggen slapen. Toen werd ik wakker omdat ik naar het toilet moest. Aurora lag naast me, daarnaast, na de hoe van de bank, lag Rainbow te knorren. Rainbow is trouwens echt een klein bolletje held hoor! Die sprong zo op de tafel, toen Sunshine er lag, en deed net alsof hij aan iets wou ruiken. Het is alsof hij zichzelf een soort van uitdaagt of zo. Hij doet het maar wel. Heel anders dan zijn enorm veel grotere en ook veel sterkere broer. Die als een angsthaas al een dag of 3 buiten doorbrengt.

Gelukkig schijnt in de zondagmiddag even het zonnetje want door de straffe wind, is het best fris. En hij ligt op een ‘dom’ plekkie door te waaien. Als hij in het huisje gaat, dat nu op de grond staat, ligt hij heerlijk beschut maar daar voelt hij zich blijkbaar niet beschermd genoeg. Dat slaat helemaal nergens op. Sunshine heeft 9 van de 10 keer geen interesse om de anderen iets te doen. Die wil alleen maar zijn gang kunnen gaan. Al gaat hij een enkel keertje Moonlight opeens wel achterna. Ik weet nog niet waarom. En Aurora ook maar dat vind ik niet zo gek, die daagt hem echt uit. Dat is zo’n sneaky confrontatie zoeker, zoals je die de laatste tijd bij die demonstraties op tv ziet. En dan later de beledigde onschuld uithangen. En dan zeg ik haar ook ‘eigen schuld’!

Toen ik van het toilet af kwam, lag Sunshine nog steeds te slapen op de tafel. Ik moet nu om mezelf lachen, omdat ik bij mezelf denk, oh maar als hij nu zoveel slaapt, en de rest ook, dan heb ik straks weer gedoe als ze moeten slapen. Net zoals toen ik een baby had. Het moet niet gekker worden hier! Ik zag Skylar als een dief in de nacht rondsluipen. Hij hield één oog op de tafel gericht ondertussen. Als die grote, gevaarlijke tijger wakker zou worden, dan was hij weer direct buiten. Dat de tijger bijna de helft van zijn postuur is, dat ziet hij niet. Hij ziet volgens mij een enorm monster. Dit verschil in benadering en acceptatie is mooi om te zien, bij de anderen.

Het is even aanpassen, omdat ik liever een dikke vette lovestory had willen zien, dat de broers elkaar, mauwend van geluk, in de poten hadden gesloten. En dat de andere 3 dat zo mooi vonden, dat je een cluster hug zou krijgen van alle 5. Ja, ik weet het, ik heb teveel positieve energie en dan vallen er wel eens dingen tegen. Maar het hád toch gekund? Ik weet heus wel dat dit niet de realiteit is, en had ik dat niet geweten, dan had ik dat nu meegemaakt en geleerd. Het is alleen een klein beetje lastig en vrij vermoeiend zo af en toe. Daarom mocht ik die zondag de 28^e blijkbaar een heel klein beetje rust. En kreeg ik te zien, het zal even gaan duren, maar die Skylar komt ook nog wel. Alleen voor het hier weer de harmonie zal zijn, die het de afgelopen weken was, dat geef ik een maandje of 3. Ik heb dan ook erg genoten van mijn middagje vredige rust.

En alsof dit een voorbode was, is de rest van de avond rustig gebleven ook. Ik dacht, weet je wat, klaar ermee. Ik ga gewoon boven slapen! Skylar kan buiten blijven slapen als hij dat wil, als hij het echt koud krijgt, komt hij vast binnen. Ik heb Sunshine nog mee geroepen, Aurora kwam. Ik heb zo hier en daar wat gehis en gesis gehoord. Het raam op een mini kiertje, omdat ik dat heerlijk vind. De wind waaide zachtjes over me heen en ik ben in slaap gevallen voor ik me een keer omgedraaid had, denk ik. Om 5 uur werd ik wakker in een doodstil huis met geen kat te zien. Hm, normaal ben ik gedrapeerd in kat. Dit is vreemd én eng. Ik moest toch naar het toilet dus ik ging er maar uit. Beneden gekomen zie ik ook geen kat. Het moet hier niet gekker worden hoor!

‘Hallo? Goedemorgen? Iemand???’ Nadat ik hun namen had geroepen, kwamen ze aan gewandeld en als je me nu vraagt waar ze dan waren, moet ik het antwoord schuldig blijven. Alsof ze zo uit de dunne lucht waren komen vallen. Nou ja, het zal wel, ze waren alleen heel en in 1 stuk en daar was ik al blij mee. Maar schiet mij maar lek als ik snap waar ze geslapen hebben. Zelfs Skylar was binnen. Ik ben even koffie gaan zetten, veel te vroeg voor hun ontbijt en dat vond Sunshine een beetje minder. Skylar zat in de keuken, het is best fris buiten, met een dikke opgezette vacht zat hij Sun in de gaten te houden. Even later zag ik hem weer buiten liggen. Hij heeft pech, ik ga zijn eten niet meer buiten brengen. En Skylar houdt van zijn eten, kijken wat hij dan doet.

Toen het 6 uur was, ben ik ze hun ontbijt gaan geven. Sunshine sprong altijd op het aanrecht vroeger en die gewoonte had Moonlight later overgenomen. En nu sprongen ze er dus allebei op. Een beetje boze blikken en verder niets. Ze wisten dat ze vlakbij elkaar waren, maar ze deden net alsof er niets aan de hand was. Ik gaf Sunshine maar als eerste, Moonlight was er al vandoor gegaan. Ik liep naar de plek waar Rain & Sky altijd eten, en ja hoor, Skylar kwam zowaar mee. Zo konden ze allemaal lekker gaan eten. Nou ja, Moonlight haalde zijn neus weer op, dan eet hij maar brokjes. Met 3 van die bakken-leeg-likkers is de kans klein dat er straks nog iets over is.

Om half zeven ben ik boven gaan opruimen en stofzuigen. Er is namelijk iets raars aan het gebeuren met mij. Daar waar mijn dagen al jaren en jaren een soort van voorbij vliegen, en niet op een positieve manier, is dat nu opeens weg. Het gaat nu in een normaal tempo, zoals het hoort. Ik verbaas me er steeds over, hoe ‘vroeg’ het nog is. Dat heb ik anders altijd met hoe ‘laat’ het al is. En ik stik van de energie ook. Ik had zaterdag al voor negenen gestoft, gestofzuigd en gedweild, de wc gedaan en de badkamer. En daar had ik normaal de hele dag voor nodig, of niet echt maar dan leek de dag alweer voorbij of zo. Nu voelt het alsof het dan pas begint. Ik verzet echt bergen. Ben de raarste dingen aan het opruimen en ik voel me heerlijk!

Natuurlijk heeft het ermee te maken dat Sunshine weer terug is! Maar toch, er zijn nog meer pijnlijke dingen in mijn leven, die zich niet op deze manier als met Sunshine, zullen oplossen. Dat zal dan gewoon zo horen te zijn, want het lijkt op deze verbetering geen invloed te hebben. Dat zegt op zich ook al genoeg. Dat van Sunshine, die hele traumatische gebeurtenis, de jaren erna, het constante gemis en de bal in je maag, als je aan hem dacht, het heeft me toch ook zo doen groeien. Het heeft me zoveel sterker gemaakt. En nu hij terug is, ben ik ook weer terug aan het komen! Dat is het! Kijk, zo gaat dat als ik zit te schrijven, dan kom ik tot bepaalde inzichten. Ik schrijf het op, lees het na en denk dan, ‘goh, ja, zo zit dat inderdaad.’ En daarom schrijf ik zo graag!

"Bewezen waarheid is eigenlijk geen waarheid, maar de som van bewijzen."

Joseph Brodsky - Russisch-Amerikaans dichter, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1987) 1940-1996