Ik zit zo bordenvol energie hè, niet normaal! Of wel normaal eigenlijk, maar lang, heel lang niet gevoeld. En sinds Sunshine weer terug is, voel ik gewoon echt het enorme verschil. Als ik normaal vrijdags van mijn 2^e dag stage thuis kwam, was ik best doodmoe. Nu kwam ik thuis, eten maken voor de cits. Snel even achter de pc, blog plaatsen. Normaal op vrijdag geen blog maar nu wel, omdat ik er toch al voor een week voorloop met schrijven. En dan eten maken voor mezelf ook nog. Nog wat dingen opgeruimd, even een stukje gedot op een juwelenkistje. En pas omdat het snoepietijd was, ben ik gaan zitten. Daarna ook even de keuken opgeruimd en de afwas in een soppie gezet.

Lekker vroeg naar bed gegaan, dat wel. Ik was moe maar dat kwam omdat ik zoveel gedaan had en dan mag het. Dan hoort het! Op stage had ik ook veel gedaan en ik elk geval veel gelopen. Saskia heeft 3 examens afgenomen, en ingevuld op Capabel. Allemaal geslaagd natuurlijk. Nu nog een stuk of 8, allemaal klein en kort hoor. Dus dat komt goed. Mijn stage-uren van de 1^e vier blokken zijn getekend, die kan ze uploaden of ik moet dat doen. Dat moet ik nog even uitzoeken. En al mijn stageopdrachten zijn nagekeken en beoordeeld, en die heb ik nu net, de 4^e, ingestuurd. De loopbaan opdrachten heb ik ook al ingestuurd. Alles bij blok 4 is klaar. Alleen het leren nog. Daar ga ik maandag de 5^e mee beginnen.

Net als eerst, mijn samenvattingen lezen en van de samenvattingen een samenvatting maken in een klein schriftje. Daar komen de dingen in die ik echt moet weten. Dan heb ik al de Kahoot vragen ook, die quiz vragen zeg maar, en die kan ik ook leren. Heel fijn want daar zitten zelfs enkele examen vragen tussen. En dan kan ik 2 weekjes doorleren. De vele medicatie voor het oog, de schildklier, anticonceptie en diabetes. Dat is een behoorlijke lap aan medicijnen hoor. Daarvan moet ik weten hoe ze werken, welke interacties er zijn, op welke contra indicaties gelet moet worden, de merknamen en de generieke namen. Geen makkelijk klusje, om het zacht uit te drukken.

Dit is wel het meest volgepropte blok hoor. Maar goed, we komen er wel. Ik moet en zal in november klaar zijn. En het liefst in december al een baan graag. In mijn vakantie die meneer van VanLerenNaarWerken maar eens mailen. Hoe zit dat allemaal met die baangarantie? Ze zouden me begeleiden, nou, ik heb ze geen ene keer gehoord! Maar kan mij niet bommen, als ik mijn diploma maar heb. Dat heb ik dan toch echt helemaal op eigen kracht gedaan! En die baan zal ik ook zelf wel zoeken én vinden. Daar heb ik niemand voor nodig hoor.

Op stage ook nog zo gelachen. Ik heb wel eens verteld dat ik steeds per ongeluk Silvia zeg tegen Saskia. Laat ik nou denken dat ik dat heb afgeleerd. Maar al lachend vertelde Saskia me, dat ze ondertussen maar is gaan reageren op Silvia, als ik er ben. Mijn mond viel open! Serieus?! Zeg ik dat nog steeds??? Oh wat erg! Ze kon er gelukkig om lachen maar ik vind het toch wel een beetje erg. Ik dacht echt, omdat het me niet meer opviel, dat ik het niet meer deed. Blijkbaar wel dus. En de nieuwe stagiair, die kwam heel verlegen met ‘ik zal we de oudste stagiair zijn die jullie ooit gehad hebben hè?’ Saskia kon niet meer bijkomen en vertelde in geuren en kleuren mijn leeftijd.

En ook had ze van de week iemand, die ook belde en zich een beetje schaamde, want ze was ‘al’ 43! Nou ja zeg! Weet je dat dit niet eens bij mij op is gekomen? Ik wilde dit gaan doen, klaar. Ik vind dit leuk, klaar! En of ik nou 20 ben of zoals nu 58, ik ga die gewoon doen dan ook. Ik heb er zelfs geen moment bij stilgestaan om me te verontschuldigen voor mijn leeftijd, ik zou ook bij God niet weten waarom? Ik voel me nog als 20, alleen vele malen wijzer. En ik werk even hard, zo niet harder, dan wie dan ook. Ik haal prachtige cijfers en zet me altijd volledig in bij wat ik doe. Is dat niet vele malen belangrijker dan dat cijfertje? Even een verschil in houding ten opzichte van zulke dingen. Ik ben trots op wie ik ben, hoe oud ik ben, hoort daar ook bij. Daar zouden vele jonkies nog wat van kunnen leren!

Wel gaf Saskia/Silvia me de tip, ga niet bij die grote keten apotheken werken, waar ze je alleen maar bekijken als een nummer en je beoordelen naar hoeveel klanten je per uur helpt of hoeveel recepten je per uur aanschrijft. Ik ben niet de allersnelste maar ik heb hele goeie kwaliteiten waar ze meer aan hebben dan het snelle. Dat komt bij die grote ketens niet tot zijn recht. Er is een prachtig landelijk programma, Nexus, waar het om Medisch Farmaceutische Beslisregels draait, MFB’s in het kort. Dat zou heel erg bij mij passen, zei ze ook en ik ben het met haar eens. Maar ja, dat moet je net vinden.

Dat programma kijkt bij alle patiënten in het systeem, wat er aan de hand is en of er beter zorg kan worden gegeven. Zoals iemand bijvoorbeeld opioïden gebruikt, om pijn te stillen, maar daar kan je verstopping van krijgen. Dan geeft het programma dat aan. Dan kan je met de arts gaan bellen, of met de patiënt en dan kan je zulke dingen regelen. Of een diabetes patiënt die geen statine gebruikt, voor de cholesterol is dat, nee tegen cholesterol beter gezegd. Dat geeft het programma dan aan, en dan kan je gaan overleggen met die huisarts, of hij die niet voor wil schrijven aan de patiënt. En zo kan je levens redden of in elk geval aan iets beters bijdragen. Oh ik vind het een geweldig mooi programma en erg leuk om mee te werken! Wie weet, vind ik wel zoiets. Je weet maar nooit, katten komen ook na 4 jaar terug bij mij. Ik kijk nergens meer van op.

Oh en het mooiste nog, voor mij dan, na mijn vakantie ga ik terug naar 1 dag stage in de week. Heerlijk hoor, de rest online school en studeren én dan kan ik misschien ook eens een dagje vrij hebben. In elk geval, geeft het me wat lucht en die heb ik na al die maanden wel even nodig. En bovendien, vanaf Sunshine weer terug is, en de dagen weer duren zolang ze horen te duren, heb ik al meer lucht. Ik kan dan straks uitgerust aan mijn nieuwe baan beginnen. Dan zo snel mogelijk verhuizen ook, ik bedoel maar. Laat maar komen dat nieuwe leven! Ik zie er erg naar uit.

Ik zie het ook al helemaal voor me. Ik zie alleen niet waar maar ik zie een benedenhuis, groot genoeg voor mij en de cits, alles gelijkvloers. Met een leuk en groot genoeg tuintje, dat helemaal als paradijs is voor de cits. Veilig afgerasterd, ook erboven, zoals op het balkon. Dat moet wel met Sunshine Houdini. Grote boomstammen als krabpalen erbij, met plateaus op diverse hoogtes. Touwtrapjes van de ene naar de andere, oh ik kan zo uren doorgaan. Een vijvertje maar zonder visjes, die anders eruit gehaald zouden worden. Wel met mooie plantjes, en zeker een waterlelie.

En alle vijf hebben ze het reuze naar hun zin. In het huis en met elkaar! Een arthoek in het juiste licht. Een mooie huiskamer, grote slaapkamer, berging voor spullen én de bakken voor de cits. Een mooie ruime badkamer, waar veel kastruimte is en een mooi toilet apart ook, en een hele ruime keuken met veel kastjes. Alles is in de kleuren die ik wil en er is veel kunst die ik zelf gemaakt heb. Het duurt nog eventjes, maar dan komt het. Ik heb er alvast voor bedankt ook! Komt helemaal goed!

"De best opgevoede kinderen zijn zij die hun ouders hebben gezien zoals ze zijn. Hypocrisie is niet de eerste plicht van een ouder.

Origineel:
The best bought-up children are those who have seen their parents as they are. Hypocrisy is not the first duty of a parent."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik heb ze alleen gelaten vandaag, ik schrijf dit op woensdag de 1^e. Toen ik terugkwam zat Sunshine op de kast in de huiskamer en de rest zat ook in de huiskamer. Alleen Aurora kwam van boven en zat op de trap. Hij keek zo triest en pakte mijn kroel heel intens aan. Zou er iets gebeurd zijn? Want morgen ben ik de hele dag naar stage, en dan hoop ik maar dat het allemaal goed gaat. Aan de andere kant, zullen ze het met elkaar weer moeten gaan verdelen. Ieder een eigen plekje krijgen in dit cluster van 5. Een onvrijwillig cluster, dat dan weer wel. De wilde clusters hebben echt voor elkaar gekozen, dat is dan toch wel anders. Maar goed, ik voelde en zag geen plukken haar of wonden, dus dat moet zijn meegevallen, als er überhaupt al iets gebeurt is.

Ik zie al heel veel van de oude Sunshine terug, die toen piepjong was. Wat een contradictie in die zin! Het klopt wel, de oude van toen hij jong was. Sunshine is zoveel speelser dan de rest. Volgens mij begrijpt hij niet, dat die luie wammessen maar de hele dag liggen. Alhoewel, Skylar is ook zoals hij. Ik hoop toch zo, dat ze goeie vriendjes worden een keer. Ik heb ze al wel 2 keer heel intens aan elkaars neus zien staan snuiven. Maar Skylar is jaloers omdat Sun met zijn speeltjes speelt. En hij loert dus wel op hem. Alleen heeft hij het lef nog niet om daar iets mee te doen. Ik hoop ook dat hij die niet krijgt.

Net had Moonlight Sunshine een beetje klem in de badkamer, en dan komt hij ‘helpen’. Je kent het type wel uit de groepen hangjongeren. Als je die alleen tegen komt, dan durft hij niets en is hij als de dood. Als zijn ‘gang’ er is, dan loopt hij iedereen te bedreigen. Zo is Skylar ook een beetje. Maar het is geen slechte jongen verder hoor. Ik hoop maar dat het goed gaat morgen, en ik alles heel en zonder wonden terug vind. Ik ga daar gewoon vanuit. Sunshine is slim genoeg en hij kan dat wel. Het is alleen niet prettig als het mocht gebeuren.

De nacht sliepen we ook met de deuren open en er was even een aanvaring met Skylar. Die is de hele nacht verder buiten gebleven. Arme kerel! Het is nergens voor nodig maar hij is gewoon een ontzettende angsthaas. Verder bleef het vrij rustig alleen in de vroege ochtend, toen Moonlight bij me wilde komen. De slaapkamer is van Sunshine, vindt Sunshine dan toch. En dan is het een aanvaring voor je het weet. Ik loop de hele tijd op mijn tenen de vrede te bewaren. Ik ken beroepen waarin je minder moe wordt hoor, geloof me maar.

In de vroege ochtend, toen ik heen en weer aan het lopen was om alles te regelen wat er te regelen viel voor ik naar stage moest, heb ik weer vreselijk gelachen om Rainbow! Heerlijk beest is dat toch! Het is een geboren pestkop, hij kan het niet helpen. Maar voor Sunshine heeft hij toch wel een groot ontzag, helaas gebaseerd op angst. Sun kwam de trap af rennen en Rainbow, die bij mij op het zijkamertje zat, draaide zich met zijn rug naar de gang toe. Zo hoefde hij die enge Sunshine niet te zien. Zo grappig, dit soort dingen. Struisvogelpolitiek is zelfs bij dieren niet vreemd. Toen Sunshine langs hem heen de zijkamer opliep, kon Rainbow zijn natuur niet tegenhouden en gaf hij hem een pets. Sun schrok zich rot en rende de gang op. Ik kon echt niet meer bijkomen! Echt hoor, mijn clowntje weer!

Ik wilde ze eigenlijk apart doen, die eerste dag de hele dag weg. Alleen die kwikzilver van een Sunshine, bepaalt zelf alles. Ik haalde mijn schouders op en zei tegen boven ‘ik vertrouw er gewoon op, dat jullie het een beetje sturen. Hij is niet voor niets via een wonderlijke weg weer thuis gekomen dus ik vind het goed zo!’ En met die houding ben ik weg gegaan. De apotheek was redelijk rustig, dat is aan de balie hoor, want voor de rest is het hard werken. Maar anders heb je de balie er ook nog bij, dus dat scheelt wel veel. Ik zat wel op hete kolen met de cits in mijn hoofd elke keer. Uiteindelijk wordt het altijd tijd om weg te gaan.

Ik was zo snel ik kon thuis en daar leek alles koek en ei. Wat een welkomst comité zeg, kreeg ik zomaar. De drie van de Tuxedo maffia zaten praktisch voor de deur alle drie. Sunshine kwam de trap af rennen en Aurora lag in het raamkozijn. Zou het dan zo goed gegaan zijn? Wat een opluchting zeg! In de huiskamer lag een plukje haar maar als dat alles was, dan was het boven mijn verwachting goed gegaan. Ik was daar al zo blij om, dat ik in een feeststemming was. Die sloeg zo om toen Sun en Moon, de broers, een aanvaring kregen in de gang. Moonlight gilt altijd sowieso al, dus eerst dacht ik nog laat maar.

Maar de laatste kreet klonk vrij ernstig en daarom ging ik toch kijken. Zo vond ik alles onder het bloed en ik schrok me wezenloos! Moonlight zat met grote angstogen op het kozijn in de zijkamer. Ik deed even een snelle inspectie die hij wonderlijk kalm toe liet. Zeker nog té geschrokken. Ik naar boven waar Sunshine met een droevig koppie, zijn koppie zat te schudden wat een hele sproei van bloedspetters veroorzaakte. Oh lekker dan! Hij ging het bed op, vandaar de plaids, en ik pakte snel een beetje vaseline, die daar nog stond voor het plekje op zijn pootje, en smeerde dat op het plekje waar de bloeddruppel steeds weer groot werd.

Achteraf een miniem wondje maar ja, een kattenoortje zit bordenvol met adertjes en bloed bij het kleinste iets als een rund. Dat heb ik toen al met Sam ondervonden, toen ik hem moest prikken voor zijn diabetes en nu weer op een totaal andere manier. Gelukkig was het bloeden door de vaseline, dat dicht af, direct gestopt. Maar mijn hele dag en mijn hele blijdschap was direct met een rotgang de kop ingedrukt. Een beetje kattig doen, prima, maar tot bloedens toe verwonden, nee, dat gaat me te ver. Ik ben ook de hele avond boos gebleven, op Moonlight. Niets gedaan verder maar hij is erg gevoelig daarvoor. Hij wist het heus wel, dat bleek wel dat hij elke keer als ik hem aankeek, zijn ogen wegdraaide. Hij kijkt normaal altijd vol genegenheid terug namelijk.

Die nacht wilde ik even rustig kunnen slapen. Nog een dag stage voor de boeg en in een apotheek heb je met alles je aandacht erbij nodig. Dus uitgerust zijn is een vereiste daar. Die nacht heb ik heerlijk geslapen en ik was van plan om de scheiding even zo te houden. Waar ik al bang voor was, dat ging me dus niet lukken. Want Aurora rende naar boven, na een akkefietjes. De andere 3 en Sunshine liepen als op eieren. Nou, ze bekijken het maar. Ik ben er helemaal klaar mee nu. Ze zoeken het maar uit. Ik kan me niet voorstellen dat hij voor niets terug is, en dat zal niet zo zijn gebeurd als ze elkaar af gaan maken. Dat weet ik zeker. Dus zoek het maar uit met z’n vijven.

Toen ik vrijdag, na een behoorlijk drukke dag op de apotheek weer thuis kwam, was alles in ruste. Ik had zoiets van, daar trap ik niet meer in, ik ga niet in feeststemming komen. En heel rustig complimenteerde ik ze dan ook met hun relatieve rustig zijn. En gelukkig is het zo gebleven. In de nacht wel wat botsinkjes geweest. En hij houdt iedereen van mijn slaapkamer met een felheid die zo typisch Sunshine is.

Op zaterdagochtend, de 4^e juli, een flinke aanvaring met Aurora. En daarna was het opeens een enorme oase van rust beneden. Net nadat ik boven de boel had gedaan. Dus ik durfde niet te gaan stofzuigen beneden. Of durven, ik vond het zo heerlijk, deze rust, dat ik het stofzuigen naar de zondag heb geschoven. Als het onrustig is, is dat een hele goeie spanningbreker, zo’n stofzuiger. Daar zijn ze alle 5 bang voor, en dan heb je erna weer een soort reset. Misschien heb ik die morgen nodig. Boven is toch al gedaan, dan op zondag beneden stofzuigen. De rest doe ik vandaag wel, alleen dat schuif ik op. Dan is het huis weer heerlijk aan kant, 6 wassen gedaan ook. Daar geniet ik van! En als de cits dan ook nog even vriendelijk willen doen tegen elkaar, kan het voor mij niet meer stuk!

"Chaos is slechts orde om te worden ontcijferd.

Origineel:
Chaos is merely order waiting to be deciphered."

José Saramago - Portugees schrijver en Nobelprijswinnaar Literatuur (1998) 1922-2010

Ik moet zo lachen om hoe Skylar zich gedraagt. Al denk ik wel dat, mocht hij straks over zijn eerste erge angst zijn, dat hij dan in de gaten moet worden gehouden. Door zowel Sunshine als mij. Dat zie ik aan hoe hij doet. Hij sluipt door het huis als een dief in de nacht. Normaal is hij degene die als enige met de speeltjes speelt, hij laat de anderen er niet bij. Nu blijft hij net doen alsof hij niet in de gaten heeft, dat zijn speeltje wel 10 x per dag gebruikt wordt, hij blijft er mooi bij weg. Maar als hij Sunshine ziet, dan duikt hij al in elkaar, klaar om weg te schieten. Alleen als Sunshine hem niet bekijkt, of met zijn rug naar hem toe loopt, dan sluipt hij heel stilletjes richting Sunshine met een blik van een waanzinnige, geobsedeerde stalker.

Ik moest er ook om lachen ja, maar ik hoop dat het daarbij blijft. Ik zie die aanvaring toch al aankomen. En als je kijkt naar omvang en kracht, dan moet Skylar de bovenhand gaan voeren. Sunshine heeft daarentegen behoorlijk wat straatervaring, daar heeft Skylar geen idee van. Een kwestie van afwachten. Ik laat ze ook bij elkaar, als ik donderdag en vrijdag naar stage ga. Die week erna ben ik dan vrij van stage, weer om te studeren voor de toets. Dan nog een keer een weekje naar stage, en dan ben ik 3 weken vrij! Om mijn hemel, wat heb ik daar een zin in! Even niets, helemaal niets. Alleen genieten van mijn poezelewoepsies en een beetje opruimen.

Ik ben nog steeds vol energie en ik wil steeds de raarste rommeltjes opruimen. Het zal wel! Ik slaap ook als een blok. Vannacht werd ik wakker en zag met 1 oog half open, iets wits met een gat erin. Bleek later Moonlight zijn borst te zijn met het zwarte vlekje. Die was stilletjes binnen geslopen en op de krabpaal gaan liggen. De rest slaapt nog steeds niet bij me, als ik boven slaap. Heel apart, zelfs Aruora niet en die ligt toch praktisch elke nacht in mijn armen, normaal gesproken. Het zal wel normaliseren nog allemaal. Dat begint al te komen hoor. In elk geval is het tolereren begonnen.

Net, toen ik Sunshine bij me had zitten, en Moonlight er toevallig aankwam, hebben ze uiterst voorzichtig hun neusjes tegen elkaar aan geduwd om te snuffelen. Geen gegil, geen tikken of petsen, geen gegrom of gegrauw. Heel voorzichtig zag ik die neusjes draaitjes maken. Toen was de magie voorbij en gingen ze allebei een andere kant op. Ik heb en hou goeie hoop dat ze die band alsnog gaan herstellen een keer. Ik vond nu dit al heel wat. En daar was dit een leuk begin in.

Toen ik nog in bed lag, kregen er 2 een aanvaring, ik heb geen idee wie. Want Moonlight is zo chagrijnig dat hij zeikt en jankt tegen alle anderen. Vooral Rainbow moet het ontgelden maar dat is niet van de laatste dagen hoor. Moonlight kan niet tegen het geplaag van Rainbow. Skylar heeft de hele dag boven in de krabpaal op het kattenkamertje gelegen.

Die kwam er zelfs niet af voor de lunch. Sunshine mauwt veel terwijl hij dan rond loopt, die verveelt zich, denk ik toch. Maar ja, het is het ene of het andere. Nu is hij doorvoed en veilig, maar het is een beetje saai in verhouding. En op zijn oude dag wordt straks ook goed voor hem gezorgd. Ik heb al met hem gepraat, dat we straks een tuin krijgen, en dat hij even geduld moet hebben. Hopelijk komt de boodschap aan. Het is morgen juli, ik ben benieuwd hoe ver we zijn, volgend jaar op 1 juli.

Met diploma op zak maar in welk baan? In welk huis, of moet ik nog verhuizen? Hoeveel kilo’s er dan af zijn, tegen die tijd, en zo heb ik nog vele andere vragen. Hopelijk liggen ze dan elke avond lekker gezellig bij elkaar. Liggen Moonlight en Sunshine weer zo innig in elkaars pootjes en is de rest ook heerlijk in balans, net als ik. Ik heb vandaag de hele dag school gehad, online presentatie gedaan, dat is wel makkelijker dan voor de klas. En alle blokopdrachten zijn gemaakt en ingestuurd. Nu alleen nog de stageopdrachten maar ja, dan moet ik wel antwoord krijgen van de apotheker.

Hopelijk kan ik ook afspreken dat ik na mijn vakantie voortaan nog maar ene dag kom. Dan kan ik 2 dagen volledig aan de studie wijden, in plaats van eentje. Dat lijkt me een verademing! En dan is het avond en ga je de cits eten geven. Sunshine kwam om 5 uur al zeuren maar ik heb gewacht tot zes uur. Anders gaat hij de boel straks nog runnen ook. Hij kwam niet toen ik riep, het is een behoorlijke persoonlijkheid hoor! Toch kon hij het eten niet weerstaan en hij vloog de keuken in. Tot mijn opperste verbazing, zag ik Skylar heeeeeel langzaam dichterbij schuifelen, ouwe stalker.

Maar zonder raar te doen, Sunshine lijkt wel wat gewend te zijn en roept alleen als hij zich echt bedreigd voelt, zag ik hun neusjes even aan elkaar snuffelen. Ik hield mijn adem gewoon in zeg! En dat ene snuffeltje was eventjes genoeg voor nu, en ze lieten elkaar weer met rust. Ik ben heel trots op mijn Skylar, die toch zomaar eventjes zijn uiterste angst confronteert en daar ook weer gelijk beter van wordt. Knap hoor ventje, ik ben trots op je! Dat gaat ook goedkomen zelfs! Wat een rijk gevoel zeg! Het zal nog eventjes duren maar dat maakt niet uit.

Toen ik de dag erna wakker werd, lag Sunshine heerlijk bij me te kroelen. Hij wenst me, net als toen hij kitten was, altijd met een kreetje goeiemorgen. Heerlijk om dat te mogen horen weer. Wat me opvalt, is dat de anderen dit als zijn territorium beschouwen en er niet komen. Of ik ze nou roep of niet. Aurora mis ik wel, want die ligt altijd zo lekker en precies goed in mijn armen gevouwen. Rainbow komt vaak even een knuffel halen als ik slaap. Alleen Skylar ligt niet bij me en Moonlight ook niet. Al komt Skylar ook heel af en toe een knuf halen ’s nachts. Daarom vind ik het heel frappant, dat ik nu elke keer Moonlight op de slaapkamer tref. Dat zegt me direct dat hij daar niet is voor mij! Sunshine blijft hem trekken en hij snapt nog niet waarom.

Ik ben steeds wel heel vroeg wakker, ik heb voor achten al veel gedaan. Ik ben al 3 dagen de dokter aan het bellen geweest voor nieuwe recepten. Eindelijk had ik hem dan te pakken. Jeetje zeg, niet normaal! Ik heb alleen voor vanavond nog mijn allergietabletjes dus ik moet ze voor  morgenavond hebben. Ik ben hartstikke allergisch voor katten en ik merk dat ik weer aan de stofjes van Sunshine moet wennen een beetje. Ook iets aparts, raar praatje maar ja het valt me op, ik ruik het op welke bak hij is geweest! Wat wil zeggen dat ik totaal de luchtjes van de anderen niet meer ruik. Die heb ik buitengesloten. Dat zal met die van hem ook nog wel gaan lukken hoor, maar ik was me er niet van bewust namelijk.

Van die reclame dat je ‘geurenblind’ wordt, vind ik altijd irritant, al weet ik dat er wel iets in zit. En nu ondervind ik het aan den lijve. Zo zie je maar, wat je allemaal automatisch doet en zonder dat je het weet. Ik voelde het al beginnen toen Sunshine niet eens thuis was, al kon ik niet thuisbrengen wat ik nou voelde eigenlijk. Iets van spannende verwachting of zo? Toen werd er gebeld dat hij gevonden was. Ik voelde direct, dit is het keerpunt. Hier begint de rest van mijn leven.

Hoe verder we komen, hoe meer ik het (onder)vind en voel. Er is een zwaar gewicht van mijn schouders gevallen en ik voel me zo’n stuk beter dan ik jaren heb kunnen voelen. Want ook dit ‘dragen’ is een gewoonte geworden en nu die weg valt, voel je pas hoe zwaar het was! Toch ook heel bijzonder om dit zo bewust te mogen voelen en meemaken. Alles is een zegening, soms in vermomming waar je doorheen moet kijken of later achter komt. Uiteindelijk is niets voor niets en vallen alle kaarten, ook die je denkt die slecht zijn, altijd in je voordeel!