"De camera kan zo prachtig de huid weergeven dat ik, als ik durfde, nooit iemand zou fotograferen zonder die te vragen zijn kleren uit te trekken.

Origineel:
The camera can represent flesh so superbly that, if I dared, I would never photograph a figure without asking that figure to take its clothes off.
"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Vlak voor Sunshine weer thuis kwam, die maandag, was ik begonnen met een dieet. Ondanks al het gedoe, heb ik het volgehouden, al 3 weken lang en is er op een ons na 6 kilo af (op de 6^e schrijf ik dit). Zo, dat was de bedoeling dan ook. Liever had ik er nog meer af willen hebben maar zo’n 2 kilo in de week is niet verkeerd. Ik hoop wel dat ik, als ik zo doorga als nu, dat dit ook zo elke week gaat. Al weet ik uit ervaring dat dit vaak niet zo is. Soms sta je dan opeens een week of zelfs langer stil, al doe je alles precies hetzelfde. Dan is het juist zaak om vol te houden. Ik voel me alleen zoveel beter, met de kilo’s eraf, en daar gaat het nu juist om. Voor de eerste keer in mijn leven, doe ik het echt voor mezelf. Voor mijn gezondheid ook.

Al die kilo’s teveel, hoe ouder je wordt, hoe zwaarder het is om die mee te dragen. Bovendien krijg je toch al kwaaltjes op latere leeftijd en als je veel te zwaar bent, dan is het zowat dubbelop. Om nog maar te zwijgen over diabetes, dat zit toch in de familie. Ik vind het niet gek hoor, want in mijn familie worden we helaas niet dun van ellende maar juist dik. Ik had het liever ook andersom gehad. Ik had het liever helemaal niet gehad. Dat lijkt me een verstandigere opmerking. Ik was al begonnen, omdat het ook heel intens voelde dat ik mijn leven moest gaan veranderen. Al blijkt het achteraf te komen doordat ik die verandering aan voelde komen, ik wist alleen nog niet door wat.

Ik zal elke maandag even melden hoeveel eraf is. Dan heb ik een beetje een stok achter de deur. De laatste weken lezen er zo’n 9.500 mensen mee dus eh, dan wil ik niet op mijn bakkes gaan! Dat gaat ook niet gebeuren maar een stok achter de deur, heeft me nooit kwaad gedaan. Als je dan eens een keer iets verkeerds wilt eten, dan heb je dat toch in je achterhoofd. In eerste instantie wil ik er 27 kilo af. Als ik daar ben, zal ik kijken of er nog meer af moet. De 55 kilo van mijn vroege volwassenheid zou me nu niet eens meer staan! Daar hoef ik echt niet meer naar terug, dat scheelt in elk geval. Het gaat er om waar ik me prettig bij voel, niet iemand anders.

Was het zondag zo lekker rustig in Casa el Catos Locos, zo begon de maandag met een gevecht tussen Sun en Moon. Of nou ja, gevecht is een zwaar woord. Meer een fixe aanvaring, op de slaapkamer. Hij laat Moonlight nu wel op de slaapkamer. Maar toch, als Moontje loopt te geheimschrijven, oftewel sluipen, dan kan Sun opeens als een pijl in de boog op hem afschieten. Zit Moonlight dan klem dan wordt er gegild en als er gegild wordt dan wordt er gemept. Ik gil dan altijd HEEEEEEEEE en dat is meestal wel afdoende. Ook nu, ze vlogen allebei de trap af.

Waar Moonlight dan de afgelopen weken een paar uur onder de bank kroop, komt hij er nu direct onderuit. Ik spreek de heren toe dat ik wat meer vriendelijkheid van beiden verwacht. De rest van de ochtend blijft er spanning hangen. Die wil ik doorbreken door met 2 hengels tegelijk te gaan spelen. En ze spelen heel leuk met elkaar, zelfs Aurora huppelt vrolijk achter het plukje veren aan dat woest door mij heen en weer wordt geslingerd. Na een half uurtje heb ik er wel genoeg van, de cits helaas nog niet. Maar ik vind het wel genoeg, voor mij is er dan echt geen gein meer aan. Dan sproei ik even alle speeltjes met valeriaanspray. Iedereen is dan weer even 5 minuten aan het kroelen met de speeltjes maar het is allemaal niet genoeg.

Skylar is nu wel zover, dat hij zijn speeltje met het doekje weer opeist. Al vliegt hij nog weg hoor, als Sunshine eraan komt. Hij pikte gisteren zelfs het ontbijt van Sunshine af. Ik heb hem direct weer even gecorrigeerd en hij keek me aan van ‘oh ja, vergeten, dat mag niet!’. Dus de scherpste angst is er wel vanaf, al blijft hij respect houden voor de nieuwkomer. Later loopt hij alleen maar langs Aurora en zij blaast alsof hij haar anders vermoordt. Rainbow doet lelijk en dan rent Sun, ik denk uit pure frustratie, op Skylar af, die zich rot schrikt. Jeetje zeg, wat een ochtend is dit. Het knettert van de rare energie. Ik had ook al raar gedroomd waardoor ik huilend wakker werd. Het zal in de lucht zitten, denk ik.

Ze zijn al bezig vanaf half 7 en het is nu na tienen. Ik heb al opgeruimd, een kunstwerkje gemaakt en ze zijn nog bezig. Net nog even opgestaan, jawel, zoveel overwicht heb ik wel, om een aanvarinkje in de kiem te smoren. Nee ik zei overwicht, niet overgéwicht. Moonlight kan grommen alsof hij een leeuw op de prairie is, echt creepy. Niet dat Sunshine ervan onder de indruk is hoor. Juist daardoor moet ik even opstaan. En als dat niet helpt, loop ik er even heen. Dat is meestal wel voldoende. Gelukkig. Toch ben ik me er even in gaan verdiepen, in dat knokken. Want het is niet zo, dat de rest al die jaren ervoor in perfecte harmonie hun kattenleventjes aan het leiden waren hoor. Daar was ook vaak genoeg gedoe, maar dat was toch net even anders.

Dat katten vechten is voor hen gewoon natuurlijk gedrag. Als je een gevecht wilt stoppen, zegt mijn bron op Catster.com, dan moet je eerst weten waarom ze eigenlijk vechten. Kattengedrag is nou eenmaal complex dus je zult geduld moeten hebben en je zult moeten proberen om diverse oplossingen te gebruiken om het vechten te laten stoppen, voordat je de juiste hebt gevonden. Zo is mijn staan, dat heb ik ook moeten ‘ontdekken’ een hulpmiddel om escaleren te voorkomen. Anderen gooien een bos sleutels of gebruiken de plantenspuit. Ik noem maar even wat, ik zeg niet dat het goed is.

Nu zijn er vele redenen voor katten om te gaan vechten. Ik zal straks de link geven, voor als je het in het Engels allemaal wilt doorlezen. Zo kunnen ze vechten door ‘hormonen’, dat is hier niet het geval. Territoriaal gedrag kan ook tot gevechten leiden. Jaloezie, ook een reden en hier soms ook de aanleiding, meestal ben ik de reden, of liever, ik niet maar het plekje naast me of op schoot. Maar ook, zoals nu, dat ik natuurlijk Sunshine veel meer aandacht geef. Ik probeer het niet te doen maar ja, ik ben zo ontzettend gelukkig dat hij er weer is! Ik kan het bijna niet helpen. Ik probeer ze wel extra te knuffelen en dat soort dingen, maar toch, net als het slapen, ze kunnen niet meer bij me slapen en dat vinden ze ook niet leuk. Hopelijk komt dat wel weer terug, want ik mis hen ook.

De nieuwe kattenlucht, is ook aanleiding tot vechten. De lucht van de nieuwe kat schreeuwt voor de anderen zoiets als ‘vijandige vreemdeling’ en daar worden ze niet vrolijk van. De ene zal er anders op reageren dan de andere. Ik moet nog eens gaan proberen met een handdoek over Sun te wrijven, en dan over 1 van de anderen. Dit per kat herhalen zodat ze een mix krijgen van elkaars luchten. Dat moet ik, volgens dit artikel, enkele weken lang doen, een paar keer per week. Hm. Dat ga ik zo direct eens even proberen. Je weet maar nooit.

Als niets helpt om het gevecht te stoppen voor het begint, zal je ze op moeten sluiten. Niet dat ze gevangenis straf krijgen, maar je wilt natuurlijk niet dat ze elkaar verwonden. Je moet hier niet een klein reismandje voor gebruiken. Wel bijvoorbeeld een grote hondenkennel. Eentje in die kennel, uiteraard met bak en mandje en eten en drinken. En de andere kat buiten de kennel. Dan laat je ze alleen in die kamer. Dit moet je elke dag doen, voor op zijn minst een week, afwisselend welke kat er in de kennel zit. Zo kunnen ze wennen aan elkaar en zodra alles minder explosief lijkt tussen ze, laat ze dan samen in de kamer zonder de kennel. Als er eentje begint, gaat die terug in de kennel. Net zolang doorgaan tot ze zonder te vechten in 1 kamer kunnen zijn. Allemaal niet zo makkelijk hoor, zeker niet als je erg klein behuisd bent. Maar goed, het zijn maar tips.

Als ze toch vechten, wat helaas wel eens voor zal komen, moet je wel proberen het gevecht te stoppen. Probeer nooit je hand ertussen te stoppen, als je hand je lief is tenminste. Spuit liever met een waterpistool of plantenspuit van een afstandje, voor je eigen  veiligheid en dat ze niet beseffen dat jij de bron van het water bent. Het is dus handig om een volle plantenspuit of een ‘geladen’ waterpistool te hebben klaar liggen. Ook kunnen harde geluiden helpen, en kan met munten schudden, een luchtpistool, met een lepel op een pan slaan, een bos sleutels gooien, niet om ze te raken natuurlijk, maar dat alles kan helpen.

Sla ze nooit, dat maakt ze alleen maar agressiever en kan hun vertrouwen in jou levenslang schaden. Met geduld en begrip van kattengedrag, kan je het voor elkaar krijgen om een huis vol harmonie te krijgen en echte gevechten in de toekomst te vermijden. Dus eh, komt hier ook zeker weer goed, je moet alleen even geduld hebben. Oh en even een waterpistooltje op mijn lijstje zetten. Kan nooit kwaad! Plantenspuiten, ik weet het niet, voor planten oké, om ze niet aan je bank te laten krabben, ook goed. Om gevechten te stoppen toch iets minder. Wil je het allemaal lezen, klik  hier... maar het is wel in het Engels.

"De beste plaats om God te vinden is een tuin. Je kunt daar naar hem graven.

Origineel:
The best place to find God is in a garden. You can dig for him there."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Goede vrienden willen je nog al eens vertellen wat je moet doen. Wijze vrienden kijken wel uit, die weten dat je alleen maar vooruit gaat, als je allerlei dingen doormaakt. Dat begrijpen ze gewoon. Ik heb zo’n wijze vriendin gelukkig. Die is er altijd wel met een luisterend oor en daar ben ik heel blij mee. Ik heb nogal wat dingen meegemaakt en ik ben er natuurlijk flink wijzer van geworden. Gedesillusioneerd soms ook. Daar heb ik de boeken dan weer voor gevonden. Die leren je waardoor het allemaal komt, hoe het ontstaan is en ook waar het toe leidt. En als je die kosmische waarheden voelt, als je daar klaar voor bent. Dan kan niets of niemand je ooit nog raken. Dat is een enorm cadeau en het geeft me een rust van binnen, waar ik altijd naar gezocht heb. En die heb ik nu.

Dat wil niet zeggen dat ik niets meer meemaak of ga maken. Ik kan het alleen plaatsen en dat scheelt alles. Ik vraag me niet meer af ‘waarom’, ik wéét het antwoord. En daar komt die rust vandaan en met die rust, komt een leven zonder angst. Ook al zouden er nu nog hele erg dingen gebeuren, het gaat allemaal zoals het gaan moet. Ik ben zelfs bevoorrecht, dat ik af en toe mag weten hoe het zal gaan. Net zoals ik altijd wist dat Sunshine terug zou komen.

Mensen verklaren je dan voor gek, of voor zielig. Maar ik wist het. Ik ben al eerder 2 katten verloren, Mickey en Dizzy. Voor Dizzy had ik zelfs grote stapels flyers laten maken. Die stapels lagen er weken later nog. Niet eentje ben ik op gaan plakken buiten. Ik wist dat het geen zin had. Dizzy zou ik niet meer zien in dit leven dan. Niet als Dizzy in elk geval. Net als met Mickey. En beide katten waren heel bijzondere katten waar ik bijzondere dingen mee heb meegemaakt. Enorm verdriet van gehad maar ik wist al meteen, het heeft geen zin.

En bij Sunshine wist ik gewoon, die komt terug. En daarom dacht ik eerst een paar dagen, toen een paar weken. En weken werden maanden en maanden werden jaren. Nooit verloor ik ooit ook maar ene seconde de hoop! Omdat ik het wist! Ik vraag me allang niet meer af hoe het kan, vroeger kon ik niet op dat soort gevoel vertrouwen en tegenwoordig doe ik niet anders. Natuurlijk wel pas nadat ik de laatste jaren continu met bewijs om mijn oren ben geslagen dat ik er wel naar moet luisteren omdat het klopt. En nu ik alleen nog maar op mijn gevoel af probeer te gaan, ja het mislukt nog af en toe, merk ik dat dit veel beter werkt voor mij. Ik krijg er veel voor terug, laat ik het zo maar stellen. Het slechte wordt geweerd, en het juiste komt ervoor in de plaats. Het zal vast een reden hebben.

De rest van de zaterdag is in redelijke rust verlopen. Ik ben even boodschappen gaan halen, en ik ben even langs mijn nicht gegaan. Dat was wel even gezellig bijkletsen. Daarna naar huis en toen heb ik even zitten bellen met Ilse, de kattengedragstherapeute. Kijken wat ik nog meer kan doen om de vrede in huis te bewaren! Je kan de link naar haar website trouwens vinden, hier op mijn site, op de pagina ‘links’. Gewoon naar ‘menu’ gaan, dan ‘meer’ en dan zie je nog meer pagina’s op deze site. Ik heb veel goede tips van haar gehad, die gaan we komende dagen uit proberen. Grappig genoeg lijken ze ons gehoord te hebben.

Sunshine jaagt namelijk de anderen steeds uit de slaapkamer, en daar had Ilse tips voor. Laat hij nou vannacht en vanmorgen vroeg, Moonlight gewoon in de kamer hebben gelaten. Wat een boeven zijn het toch, ze nemen je in de maling waar je bij staat! Skylar is ook zo’n boef. Ik heb me weer stiekem rot gelachen. Skylar, ik hou van hem met al zijn gebreken. Eén daarvan is dat het een klein lafaardje is. Het is echt zo, niet dat het me uitmaakt hoor, ik hou sowieso van hem, juist door die imperfecties. Hij flikt dat bij Aurora ook wel eens, en van mij mag hij dat niet. Nu sluipt hij al dagen achter zijn grote angst aan, Sunshine. En hij probeert een beetje te slijmen door semi lief tegen hem te doen.

Gisteren lag Sunshine dus zo dicht mogelijk bij me, voor hem het makkelijkst op de tafel vlakbij mijn bureautje. Hij ging heerlijk liggen slapen, af en toe een oogje open om te zien of ik er nog zat. En opeens zie ik Skylar onder de tafel door sluipen. Met ingehouden adem ga ik dan zitten kijken, wat gaat er gebeuren? En voor ik er iets van kan zeggen, schiet hij naar voren en PETS boven op Sun zijn koppie. Weg vliegt hij gelijk, die stoute Skylar! Lafbekkie durft zoiets alleen als hij weet dat de ander slaapt.

Sunshine schrok uiteraard en ging rechtop zitten. Hij keek er echt verdrietig bij, en nee, ik verbeeld me dat niet. Ik moest er juist stiekem een beetje om lachen. Sun leek erdoor geraakt te zijn, niet echt door die tik maar door de streek zelf. Hij is naar boven gegaan en ik heb hem pas weer gezien toen het etenstijd werd. Aurora is echt angstig maar totaal niet nodig. Alleen al als Sunshine langsloopt dan kruipt ze in elkaar en gaat ze gillen en blazen en grommen. Dan zeg ik er wat van hoor, echt niet nodig. Ze is natuurlijk ook al jaren gepest door Skylar en ze moet nog leren dat ze van Sunshine niets te vrezen heeft. Ze moet hem alleen laten gaan en hij doet haar niets. Dat zal ook nog wel komen als ze er ervaring in krijgen gaat, dat hij steeds niets doet. Al schiet hij soms op haar af maar dat doet ze dan ook weer een beetje zelf. Mijn kleine witte diva toch.

Zit ik in de avond lekker even tv te kijken, dat was lang geleden! Kwam Sunshine, nadat ik hem riep, lekker bij me liggen. Aurora kwam even kijken, want zodra ik zit, komt ze snel op mijn schoot liggen. Toen ze hem zag ging ze gillen en na mijn commentaar daarop ging ze weg. In de krabpaal. Sun was geschrokken weg gegaan, maar hij kwam weer terug. Zij zag dat wel en zal de P wel in gehad hebben. Wat ik dan weer mooi vond, even later kwam ze uiterst voorzichtig over de rand naar me toe. Haar verlangen om bij me te liggen was groter dan haar angst voor Sunshine en dat vond ik dan weer enorm schattig! Mijn schootkindje is het wel ja.

Weer wat later, Moonlight was aan het rondlopen, springt Sunshine zo in ene keer vanaf de bank zo in het kraaiennest. Zo noem ik het hoogste plekje in de krabpaal van Moonlight. Moon is de enige die in die krabpaal ligt. Tot nu toe dan. Hij heeft het gezien en rekt zijn nek bijna eraf! Ik hoor hem mopperen en hij komt bij mij even klagen. Alsmaar omhoog kijkend. Mokkend is hij ergens gaan liggen, maar niet in de hangmand, net onder Sunshine. Oh jee, dat wordt vast knokken daar om die paal dan straks of zo. Toen ik ging slapen, ging Sunshine mee naar boven, die vindt dat heerlijk. Even one on one time, even kroelen en knuffelen samen.

In de nacht, het was 3 uur zag ik, ging ik even naar het toilet. Geen kat te zien in mijn slaapkamer, maar ook Sunshine niet. Zie ik tot mijn grote verbazing de 2 broers samen in de krabpaal liggen, Moonlight in de hangmat en Sunshine het hoogst, logisch, in het kraaiennest. Sun is een erg hoge kat, hoe hoger hij kan liggen of zitten of hangen, hoe fijner hij het vindt. En dit is, op de kast na, waar hij ook wel eens ligt, toch wel het hoogste kattenplekje in het huis. En in de ochtend, na het ontbijt, gingen ze gewoon hup, weer samen de krabpaal in! Toch weer een stapje dichterbij, toch weer een stap, die ik niet verwacht had. Soms gaan de dingen ook beter dan je had gehoopt en had verwacht. En zo gaat dat voortaan wel vaker zijn hier in mijn leven. Ik vind wel dat dat mag ook.

"De beste hervormers die de wereld ooit heeft gezien, zijn degenen die met zichzelf beginnen.

Origineel:
The best reformers the world has ever seen are those who commence on themselves."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950