De hele avond is het verder rustig gebleven, vanaf toen ik schreef in het vorige blog. Wel weigert Moonlight nog in zijn favoriete hangmat te gaan liggen, omdat Sunshine het kraaiennest tot zijn plekje heeft gemaakt. Daar voel ik me dan weer schuldig over. En ik zie het als achteruitgang ook, want eerst konden ze wel samen in 1 paal liggen. Nu niet meer, dan is het gelijk meppen naar elkaar. Dus dat vind ik ook erg jammer. Hij ligt nu weer in de hangmat van de grote paal, maar die is laag. Samen met Aurora, die in de andere ligt, zag ik gisteravond. Rainbow in de grote mand erboven, en Skylar lag op de ton. En ik ging naar boven, wenste ze welterusten. Normaal vliegt Sunshine achter me aan, maar hij bleef nog even liggen blijkbaar.

Later kwam hij wel want hij vindt het heerlijk om even samen op bed te knuffelen en dan ligt hij al melk trappend tegen me aan te spinnen. Het bleef zowaar rustig vannacht en ik moest om 5 uur pas naar het toilet, en ik bleef er maar gelijk uit. Dan ga ik even op de bank liggen nog en dan kan Aurora even in mijn armen liggen. Wat ze dan ook binnen de seconde en luid spinnend doet. Ja, dat mist ze echt en ik ook hoor! Helaas heeft Sunshine in zijn kop, dat zodra ik beneden kom, ik eten moet gaan pakken voor hem. Luid mauwend liep hij me dan ook te sturen. Boos mopperde ik hem toe, dat hij toch echt de pot op kan. Eerder dan 6 uur geef ik géén eten. Klaar.

Nou is Sunshine nogal een drammer en hij bleef luid door mauwen. Een oorverdovend lawaai schrok het hele huishouden op! Had hij een mandje waar glazen potten inzaten, en een bak met kleine tubetjes verf en nog wat dingen, omgegooid. Wat een kabaal zeg, de halve buurt moet geschrokken zijn! Die potten, het zijn de potten van Douwe Egberts koffie, die mijn schoonzus altijd voor me bewaart, zijn echt stevig! Er zaten er 4 in, alle 4 nog heel! Zo dan, goed spul! En gelukkig maar, anders had de halve kamer onder het glas gelegen. Het was net kwart over 5 nu en Sunshine was hem snel naar boven gesmeerd! ‘Ja, denk daar maar eens even over na’, riep ik achter hem aan.

Ik pakte het zooitje op, legde het op tafel en ging toch nog even liggen. Gelukkig was het een effectieve schrik geweest voor mijn zonnetje en zo kon ik nog even dommelen. Om kwart over zes hoorde ik hem naast mijn hoofd ‘prrrr’  zeggen. Voor Sun is dat al laat hoor, normaal komt ie om half vijf. Ja ja, ik kom er wel uit hoor. Straks gooit ie weer wat anders door de tent. Meneer heeft al erg vroeg ‘honger’ en dan heb je als personeel maar te springen. Hij sprong samen met Moonlight op het aanrecht. Gek hè, dan gaat het wel. Hij heeft alleen af en toe van die uitschieters, dat hij op ze afvliegt. En dan schrikken ze en worden ze boos. Een soort territoriaal gedrag van buiten, neem ik aan. Hopelijk leert hij het af. Het gaat zo snel en onverwacht, dat ik niet ene keer mijn water op hem af heb kunnen vuren. Dus ik heb dat ding een beetje voor niks. Het idee was leuk maar de praktijk is toch anders.

Na het eten, ging ik proberen te leren. En rond een uur of 9 ben ik even met ze gaan spelen, met de hengels waar Moonlight zo gek op is. Ik heb er 2 nu en dan kunnen ze alle 5 meedoen. Zo grappig is dat. Ook dat gaat zonder gedoe. Ook al springt de een op of over de ander in het enthousiasme van de prooi vangen. Alsof ze daar allemaal begrip voor kunnen opbrengen. En dan denk ik, waarom kan dit nou niet zonder die hengels?! Nou ja, het zal wel. Na het spelen, en omdat ze allemaal lief, leuk en aardig blijven, kregen ze allemaal wat lekkers. En wat later, begon Sunshine weer lelijk te doen, tegen allemaal. Eerst met Aurora, toen met Moonlight. Hij pakte Skylar die onder de eettafel over 2 stoelen lag gedrapeerd en schoot ook op Rainbow af.

Ik werd boos op hem en hij ging weer naar boven. Later ging ik kijken en ik zag ook gelijk, terwijl ik even bij hem ging liggen en een preek hield over dat hij vrienden moest maken en geen vijanden, dat het plekje weer terug is. Het was juist zo mooi weg gegaan, met haar dat er al overheen aan het groeien was! Dat heeft hij er dan zelf zo afgelikt blijkbaar. Heel apart zo’n precies afgemeten rechthoek lijkt het wel. Nou ja, ik heb er weer vaseline over gesmeerd. En dat ga ik maar een paar keer per dag proberen en ook al lijkt het weg te gaan, toch blijven doen. Geen idee waarom het is maar als het dan niet weg blijft, dan laat ik er toch maar even naar kijken.

Ik kwam een mooi stukje tegen, over wat er allemaal aan de hand is, in de wereld. Niet alleen de boeken van Jozef Rulof zeggen hier iets over. Al is dat wel nog veel bijzonderder, omdat ze al zo’n 100 jaar geleden geschreven zijn. Maar ook Rhonda Byrne, de schrijfster van the secret, het geheim, schrijft er iets over, wat er zo bij aansluit. Omdat niet iedereen Engels kan begrijpen, heb ik het maar even vertaald. Je kan het maar niet vaak genoeg horen, en van zoveel mogelijk bronnen. Zij schrijft over deze tijd; Nu is het de tijd voor… Wanneer we wat voor soort uitdagende tijd dan ook voor ons zien, zoals de wereld vandaag de dag doorheen aan het gaan is, dan hebben we een prachtige kans om te zien hoe we het doen in ons eigen hoofd. Zijn onze gedachten buiten onze controle en controleren ze ons met een constante stroom aan negatieve gedachten? Of zijn we de baas en voelen we ons gelukkig ondanks wat er aan het gebeuren is, onze gedachten sturend naar wat we willen?

Onze geest houdt van de turbulente energie van drama en emotionele ontdaanheid, en het is op die tijden, dat we dan meer open staan voor negatief denken, door de snelheid van negatieve gedachten. Het is nu een geweldige tijd om je vastberadenheid te versterken en te stoppen met het geloven van die negatieve gedachten of negatieve verhalen die deze gedachten oproepen. Het is tijd om positief te denken, nu meteen! Nu is het tijd voor dankbaarheid, positieve gedachten, gedachten van waardering, gedachten over wat je wilt en gedachten over hoe je wilt dat je leven is. Het is altijd het juiste moment voor deze gedachten en als je wilt dat je leven wonderbaarlijk is, zouden het de enige gedachten moeten zijn, die je ooit zult koesteren! Moge perfecte gezondheid bij je zijn, Rhonda Byrne, Het Geheim.

Zo, dat is ook erg mooi uitgelegd. Totaal anders dan de boeken van Rulof maar eigenlijk toch ook hetzelfde brengend. Bemoei je er niet mee, maak je nergens gek over. Het is allemaal voorbestemd en het gaat zoals het gaan moet. Denk positief en stuur zo iets goeds de wereld in. Er is al haat en negativiteit genoeg, daar wil je toch zeker niet aan bijdragen? Ik niet in elk geval. Daarom vind ik haar boodschap net zo geweldig, als die in de boeken van Jozef Rulof. Anders maar toch, het gaat om je niet met het negatieve in te laten, maar in het positieve te blijven. Zo wil ik dat in elk geval ook en een ieder die me naar beneden trekt, die laat ik lekker los! Voor de liefhebbers nog het zelfde stukje in het originele Engels.

Now Is The Time For... When we face any kind of challenging time, such as the one the world is currently going through, we have an amazing opportunity - we get to see how we’re doing with our mind. Is our mind out of control and controlling us with a constant stream of negative thoughts?  Or are we in charge and feeling happy despite what is happening, directing our thoughts toward what we want?  Our mind loves the turbulent energy of drama and emotional upset, and it’s at those times we become more susceptible to negative thinking due to the velocity of negative thoughts. Right now is a great opportunity to strengthen your resolve, and to stop believing any negative thoughts or negative stories that the thoughts conjure up.  If your thoughts have been running you, enough is enough. It is time to think positively – right now! Now is the time for gratitude, positive thoughts, thoughts of appreciation, thoughts of what you want, and thoughts of how you want your life to be. It’s always the right time for these thoughts, and if you want your life to be miraculous, they should be the only thoughts you ever entertain. May Perfect Health Be With You, Rhonda Byrne, The Secret

"De enige keer dat mijn opleiding werd onderbroken, was toen ik op school zat.

Origineel:
The only time my education was interrupted was when I was in school."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Weer een hele korte nacht. Want overdags is het hier goed te doen. Af en toe een aanvaring maar voor de rest liggen ze grotendeels te slapen. Nou zal het weer ook niet bijdragen aan de algehele vrolijkheid maar goed, ik weet niet of katten daar ook last van hebben of niet. Als de nacht komt, en die komt vrij vroeg tegenwoordig, dan gaat het gelazer beginnen. Ik ga vrij vroeg slapen, omdat ik meestal al om half 4 of half 5 eruit ga. Dan heb ik toch geen rust meer. De ene keer tolereert Sunshine namelijk wel dat Moonlight op de slaapkamer is. Vijf minuten laten valt hij hem dan opeens aan. Ik zie het nooit goed aankomen omdat ik dan eigenlijk nog in coma hoor te liggen en dus niet echt alert ben op dat tijdstip. Als ik overdag naar boven ga, om het zo uit te proberen en er iets mee of tegen te doen, dan gebeurt het natuurlijk niet.

Daarom is het heel vervelend. Ik val uiteindelijk, na een aantal keren roepen NIET DOEN, LIEF ZIJN, NEE NEE, toch wel in slaap. En dan word je door het zelfde gelazer ook weer zo vroeg wakker. Nou ja, het zal wel en ooit, daar ga ik gewoon vanuit en ik hoop dat ooit vrij snel komt, ooit zal het wel verbeteren. Zover is het nog niet. Helaas. Liefst komt ooit voor ik van mijn voeten stort van pure vermoeidheid. Gelukkig heb ik deze week vrij om te studeren. Alleen hebben ze nu opeens weer de toets verplaatst door de corona maatregelen. Om er niet teveel tegelijk in het pand te hebben, en examens te laten doen, mag onze groep een week later.

Nou fijn maar niet heus! Punt 1 is dat dan in mijn 1^e vakantie week. Punt 2 is juist zo’n extra week niet fijn, omdat alles voor de 15^e was gepland, ook mijn studie. Nu moet ik het alleen nog een week langer onthouden. Want volgende week heb ik gewoon stage ook. Nou ja, het scheelt wel dat dan het examen al achter de rug zou zijn. Ik moet dan alleen ‘herhalen’ vanaf het weekend tot de 22^e. Ik had me alleen voorgenomen dat ik die 1^e week echt vrij zou zijn van school, en dan zit je met je smurf te studeren, extra, voor de toets midden in die 1^e week. Daar wordt Sinterklaas niet vrolijk van!

Deze dag, donderdag de 9^e, heb ik een fijne dag, ondanks die nachten ja. Ik ben namelijk gisteren begonnen aan mijn keuken. Ik kreeg het er benauwd van. Ja, ik kom iets van 10 kastjes tekort en heb daar wel op mijn manier een oplossing voor bedacht, met planken en boxen maar het werd een beetje rommelig. En het werd tijd de keuken eens te soppen. Dus alles eruit en eraf, en alles soppen en opnieuw inrichten. En dan ben je wel even bezig. Ik ben begonnen met om 7 uur te gaan leren, tot 9 uur, daarna even relaxen met branden van een kistje. Toen ben ik lekker even de keuken verder gaan doen. Daarna weer even leren, dan weer even branden. En ondertussen komt de regen met bakken uit de hemel.

Nog tot aan het weekend blijft het zo, en daarna wordt het weer zomers. Hebben ze beloofd dan. Het hoeft van mij niet zo heet maar een beetje mooier dan de afgelopen week mag het wel hoor! Die arme mensen op campings allemaal! Voor mij maakt het niet zo uit maar voor de cits is het wel lekker als ze naar buiten kunnen. Dat scheelt ook gedoe in huis. Ik weet dat het maanden kan duren voor ze überhaupt vriendjes kunnen worden maar toch, dit is een soort van status quo. Er verandert gewoon helemaal niks. En dat vind ik vervelend.

Aan de andere kant, ik zie wel iets vooruitgang soms. Het is alleen zo weer ‘verziekt’. Zoals vanmorgen, het was even droog en om zes uur ging ik zorgen voor het ontbijt. Want ’s morgens vroeg is Sunshine net zo lang aan het roepen en vervelend doen, tot ik ze eten heb gegeven. Zes uur is dan zo vroeg niet want hij kan al zeuren vanaf een uurtje of vier. Heel erg irritant! Dus ik stel het nog lang uit hoor, maar om zes uur wil ik gewoon een koffie en een beetje rust. Vreetzakje! Als ik bezig ben met het eten, dan komen ze opeens overal vandaan. Sunshine lag languit half over de drempel van de keuken, met zijn kont nog in de kamer.

Rainbow trippelt, angstig opzij kijkend, snel langs hem heen en gaat naar buiten. Skylar is bijna hetzelfde verhaal, alleen die sluipt langs. Moonlight is op het aanrecht gesprongen en liep vlak langs hem, zonder op of om te kijken. En zelfs Aurora komt eraan, en zit praktisch vlak naast hem. Hij kijkt naar haar, zijn staart zwiept een beetje, zij gaat eens zowaar niet gillen en dan doet hij ook niets. Zou dat maar eens tot haar doordringen. Dat zou al een hoop schelen. Ik zeg wel, zo tussen neus en lippen door ‘lief zijn hè Sun’. Hij lijkt me goed te begrijpen. Ze gaat uiteindelijk naar buiten. En dan denk ik, waarom kan het nu dan wel? Het kán dus en ik wil het zo altijd hebben. Of nou ja, meestal dan.

Gisteren heb ik ook nog zo’n aparte foto genomen. Aurora en Skylar samen op de bank! Ja, de wonderen zijn toch echt de wereld niet uit hoor, zeker niet in huize Niemeijer. Later kwam daar zelfs Rainbow nog bij. Dus dat moest ik ook op de foto zetten. Er komt een keer, dat ik eindelijk alle vijf op de bank heb, en daar een foto van kan nemen. Veel foto’s van kan nemen, omdat het zo vaak gebeurt. Dat is mijn streven. En als ik ergens naar streef, dan gebeurt het ook altijd. Soms duurt het alleen wat langer dan ik graag zou willen. Alles op zijn tijd, zo is het nou eenmaal.

En dan is het de hele middag ook rustig, ik ben zelfs even een dutje gaan doen. Niet gek als je er om half 4 al uit was. En dan, als je wakker wordt, dan is het weer raak. Eerst vliegt hij Aurora aan, die vliegt gillend naar boven met Sun erachter aan. Ik boos ook naar boven, geef hem op zijn kop en troost haar. Ze komt zelfs even koppies geven, als om de rechtvaardigheid van deze handeling er nog even in te wrijven. En dan ga ik naar beneden en opeens, ik zit net, hoor ik weer gillend vechten. Nu vliegt Moonlight op mijn  grote mond weer van de trap af. Sjongejonge zeg, ik word er echt doodziek van ondertussen. Ik vlieg de trap op en geef Sunshine ook nog een mond vol. Dat hij zich maar eens moet gaan gedragen, anders breng ik hem weer terug naar de Rusthoflaan, schreeuw ik heb boos toe. Ik stamp naar beneden. Boos ben ik, niet te doen. Ik ben het echt kots beu dat gedoe allemaal. Ik moet wat te kauwen hebben! Emo-eter, ik weet het!

Ik snij een mini komkommer in wat stukjes en eet die op. En daarop krijg ik me toch weer een maagpijn. Wat nou weer? Ik kan alleen heel slecht tegen overgeven maar die maagkramp is ook niet fijn. Ik denk toch even weer teveel weken achter elkaar hoogspanning en dan krijg je dit. Daar zit ik toch echt niet op te wachten. Na een uurtje vind ik toch, ook al kon hij me niet woordelijk verstaan, hij kon het wel degelijk voelen, dat ik ‘sorry’ moet gaan zeggen. Voor al het geld in de wereld zou ik hem niet kwijt willen maar ik ben ook moe en gefrustreerd van alles. Ik moet alleen leren zoiets niet om te draaien om te raken. Dat kan ik namelijk erg goed en ik wil dat niet meer. Als het de waarheid is, nog tot daar aan toe, maar niet om alleen te kwetsen.

En dan ben ik hem kwijt! Boven is hij nergens te vinden! Ik schuif zelfs het hele bed voorbij. Ik kon namelijk aan zijn koppie zien, dat ik hem raakte met mijn boze woorden. Hij kan toch niet weg zijn?! Ik vlieg het hele huis door, de cits raken ook van streek maar alles behalve Sunshine. nikkend val ik op het bed boven. Ik meende dat toch echt niet, echt, leg maar 10 miljoen neer en ik zou ze nog niet in de plaats willen voor hem. Als ik weer wat kalmeer, begin ik systematisch het pand uit te kammen. Boven zit hij niet, dat is wel duidelijk.

Ook niet in het hokje dat bovenin het trapgat hangt, want hij springt daar namelijk wel eens in. Kom ik beneden, zit hij angstig onder de tafel te kijken naar me. De opluchting golft door me heen en hij komt aangerend als ik mijn armen naar hem uitsteek. Ik pak hem op en zeg dat ik hem niet beu ben, maar wel het onderlinge geruzie. Hij geeft me een koppie en gaat achter Skylar aan. Mijn (water)geweer lag te ver weg, anders had ik hem zo in zijn kont geschoten! Ik geef het maar even op voor vandaag. Ze doen maar.

"De Engelsen zijn niet erg spirituele mensen, daarom hebben ze cricket uitgevonden om hen een idee van de eeuwigheid te geven.

Origineel:
The English are not a very spiritual people, so they invented cricket to give them some idea of eternity."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Ik heb Moonlight vaak hoge sprongen zien maken, maar de sprongen van Sunshine die slaan echt alles! Hij sprong zo van de grond af, op het kraaiennest. Dat zit best hoog, ik ben 1m70 en ik kan er zo onderstaan met nog ruimte ertussen dus hoe hoog zit het? Ongeveer 1m90 op zijn allerminst, ik denk nog iets hoger. En zo, hij maakte een buikschuiver, hij lag er plat bovenop, met zijn achterpoten er nog af. Mijn mond viel ervan open! Hij wurmde zijn achterpoten er ook even op en hij lag. Moonlight lag namelijk in de hangmand en Moonlight had niet zijn beste humeur aangetrokken. En Sunshine lijkt erg op mij, misschien even uit het veld geslagen maar dan ga je naast het veld naar een oplossing zoeken. En als je die dan vindt, dan ga je het uitvoeren.

De maandagochtend was de hele ochtend gespannen. Ik kon ook nog niet boodschappen gaan halen, want ik zat op een pakketje te wachten. De kitty-cam, zoals ik hem ga noemen. Een huisdieren camera die ik nog moet installeren en dingen voor moet downloaden, ook een app. Het ding kan ik met mijn telefoon dan bedienen. Ik kan ze horen en als ik wil, zij mij ook. Altijd handig om hard HEEEE te roepen en ze uit een ruzie te halen. Hopelijk lukt het mij, als digibeet zijnde, dit voor elkaar te krijgen. Ik ben én te oud en té blonT voor die ongein. We gaan het beleven.

Momenteel ligt Sun ook weer in het kraaiennest, en is Moonlight een dodenrit aan het rennen, dat is net als een gekkenuurtje maar dan met extra pit. Dan kunnen er wel eens dingen sneuvelen maar dat hou je niet tegen. Hij deed dat altijd toen Sunshine net weg was, ik zag het als zijn verdriet uiten. Het lijkt nu eigenlijk meer frustratie te zijn, maar ja, dat kan je combineren natuurlijk. Vanuit zijn hoge positie, ligt Sunshine het met verbazing te bekijken, als Moonlight van boven naar beneden scheurt en weer terug. Je hoort nog net geen piepende remmen, wel krassende nagels. Gelukkig heb ik maar laminaat en niet duur eiken. Sun lijkt te twijfelen of hij erachteraan moet vliegen. Liever niet hoor, prevel ik een wensje.

Dan komt het pakje, de Kitty Cam, zoals ik het apparaat ga noemen. Dat is voor een digibeet best lastig uitzoeken. Er zit een mini SD kaart bij, die ik moet formatteren, maar ik heb geen flauw idee hoe. Ja, zelfs met beschrijving kom ik er niet uit. Ja eh, blond én digibeet, is dubbele handicap hoor! Het lijkt me vrij snel te lukken allemaal, valt me dus reuze mee van mezelf. Ik kan dat heus wel, eg wel. Erna moest ik boodschappen halen, en ik had hem maar even bij mijn beeldscherm neergezet. In de winkel probeerde ik het uit, maar ik zag een zwarte massa. Nou, dat werkt dus niet. Later, ik stond hier voor de deur al, probeerde ik het nog eens. Bleek dat het kwam door die constructie in de winkel, daar is alles geblokt altijd. In de auto deed hij het prima.

Nu zag ik Skylar op de tafel liggen, en ik dacht, gelijk maar even de microfoon uitproberen. “Hoi Skylar, mama komt zo hoor!”, zei ik terwijl ik het microfoontje ingedrukt hield. Ik zie hem opkijken, met van die hele grote ogen. Hij snapte er niks van. Ik laat het cameraatje draaien, en ik zie dat hij dat ziet. Als gebiologeerd staart hij ernaar. Ik kom ondertussen niet meer bij, en de mensen die langslopen, zullen me wel voor gek verklaard hebben. Ik kon het echt niet helpen, zo grappig was het! Ik ben maar snel naar boven gegaan met mijn tassen. Ik had ook een nieuw dienblad gekocht. Niet voor mij hoor, maar voor de apotheker, die wil dat ik iets maak als afscheidscadeautje voor de peuterklas van haar dochtertje.

Ik heb laatst zelfs nog een hondensnoep pot verkocht ook. En de dinsdag kreeg ik een appje van Saskia, de apotheker, ook. Dat ik het dienblaadje had verkocht, of ik een tikkie kon sturen of dat ze het apart moest houden. Hou maar apart, heb ik gezegd. Ook grappig! Hebben we een apotheek/artotheek, dat is weer eens wat anders. Maar goed, ik heb bijna vakantie en dus iets tijd om dingen te maken. Ik heb ook nog dingen te maken voor PeeT, die ook nog eens oma is geworden van de prachtige Noah Sophia! Ik mag aan de zijlijn ervan meegenieten. Sophia spam krijgen vind ik helemaal niet erg. Toch nog een baby waar ik wel van mag genieten. Wat apart toch weer allemaal. Alsof Sunshine ’s thuiskomst alles heeft omgegooid. Voor mij is vooral mijn genormaliseerde tijdsbesef een zegen. Wat heerlijk van die lange dagen. En nee, ik snap er zelf ook niets van, maar dat maakt niet uit. Heerlijk toch?

Oh en ik heb boven, na het uitpakken van mijn tassen, toch ook weer helemaal in de kreukels gelegen van het lachen. Ik heb namelijk bij de Action een waterpistool gehaald. Dit door de tip het te gebruiken, als je een kattengevecht wilt onderbreken. En je weet het hier voorlopig nog even maar niet. Het is een groot pistool, maar er zit ook een kleintje aan vast. Dus heb ik er eigenlijk 2. Dat komt mooi uit, gelijk eentje voor boven want daar is het elke ochtend gedoe. Maar ik heb hier even de Rambo uitgehangen met mijn 2 pistolen, de planten heb ik allemaal afgeknald, die gaven zich gillend over. Een paar erg verbaasde kattensnoetjes gaven me nog een grotere lachbui, dan mijn eigen rare gedoe. Je had erbij moeten zijn, zal ik maar zeggen.

Toen ik eenmaal op bed lag, begon het gedonder weer. Nu kon ik het beneden ook gelijk bekijken met de cam én roepen HEEEEE. Het hielp wel maar goed, het is wel vervelend dat dit elke keer nu is. In de avond als ik naar bed ga, alsof ik dan oplos of zo. Ze is weg, nu kunnen we elkaar weer lastig vallen. Alhoewel het toch hoofdzakelijk Moonlight en Sunshine zijn, die met elkaar in de clinch liggen. Ik denk dat dit met de frustratie van allebei heeft te maken. Sunshine had ook direct liefde verwacht van Moonlight, en is net als ik erdoor teleurgesteld. En Moonlight is gefrustreerd door die nieuwe, die hem vreselijk aantrekt, maar waarbij hij de associatie voelt van verdriet en pijn door rouw. Dus tja, hoe gaan we dit rechtbreien? Niet met 2 naalden in elk geval.

Wat ik al eerder zei, dat weet ik ook zeker, wat anderen ook zeggen. Zulke diepe liefde, die Moonlight voor zijn stoere bad ass broertje voelde, dat kán niet weg zijn. Het is alleen een gedoe om het weer naar boven te halen blijkbaar, omdat het verdriet om zijn plotselinge verdwijning net zo diep was als die liefde. Daar zit nog wel wat, iets dat moet slijten en dan kan Moonlight hopelijk toch weer open staan voor zijn zo lang vermiste broer. Dat moet gewoon!

Ik merk ook dat hij hem ontzettend aantrekt. Moonlight sliep altijd gewoon in zijn hangmat in de krabpaal. Nu zie ik hem op de krabpaal in de slaapkamer, als ik wakker word. Ik weet dat het niet om mij gaat, denk ik toch. Want toen ik beneden sliep was ik ook altijd wel in zijn buurt. Misschien is het een combinatie. De anderen durven niet meer bij me te slapen, iets wat ik dan ook wel weer zielig vind. Maar ja, ik denk dat we pas over een paar maanden weer kunnen spreken van een nieuw normaal dat door iedereen geaccepteerd is, en waar iedereen zich prettig in kan voelen.

Hij pakt Aurora ook wel vaak, maar misschien omdat zij zich ook opstelt als een sissende helleveeg? Ze heeft dit ook zo met Skylar dus voor haar dubbel zielig! Toch vind ik het zielig voor ze allemaal. Ik hoop dat het sneller mag gaan, dan ik nu voorzie. Een beetje echte vrede in de tent, dat lijkt me een Godsgeschenk! (van de week nog meer over de camera, die ondertussen ook tussen mijn links staat, niet alleen een goeie camera maar ook een hele goeie service! Aanrader! De foto’s hierbij zijn er allemaal mee gemaakt, ook goeie HD kwaliteit!)