"De misdaden van de VS over de gehele wereld zijn systematisch, voortdurend, klinisch, meedogenloos en volledig gedocumenteerd maar niemand spreekt erover.
Harold Pinter - Brits toneelschrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (2005) 1930-2008
Origineel:
The crimes of the U.S. throughout the world have been systematic, constant, clinical, remorseless, and fully documented but nobody talks about them."
Ik schrijf even een recent stukje tussendoor, de rest is namelijk al een aantal dagen geleden geschreven. Maar ik ben nu net terug van het laatste examen. Oh hemel, het lijkt me echt steeds makkelijker af te gaan. Gek genoeg hoor, want dit was het meest uitgebreide en diverse blok van alle 4! Maar ik ging zitten, mijn examen zou om 11u15 beginnen, we mochten 5 minuten eerder de enveloppe al open maken en om 11u17 of zo, stond ik al buiten. Eh, wat is er hier net gebeurd? Er was geen vraag die ik niet wist of waar ik ook maar aan twijfelde!
Daarom moet het een 10 worden maar ik weet dat er vaak een fout zit aan de kant van capabel zelf. Komt het onder een 10, dan weet ik dat zeker, want ik wist ze gewoon allemaal. Hopelijk weten we het cijfer snel en niet pas na de vakanties. Dit kan ik ook al melden want een dag later stond het cijfer er al. Ik durf het bijna niet te zeggen maar eh, ik heb een 10 en José ook! Wij halen het beste in elkaar boven, zo lijkt het wel!
Van een stukje heden weer terug, want ik loop nog steeds voor. Al weet je op voorhand wel van een examen wanneer je die zult doen. Ja, oké, behalve als je bij Capabel de opleiding volgt en ze op het laatste moment opeens alles weer omgooien. Voor mij was het niet zo’n grote ramp. Ja, wel dat het nu midden in mijn vakantie viel en ik die 1e week zonder ook maar iets van school of leren wel op mijn buik kan schrijven. Ja, nog plek zat maar dan nog. Dus heb ik die nu verplaatst naar de laatste week. Of eerlijk, gewoon die laatste 2 weken. Want ik had verwacht dat ik vooruit zou kunnen werken maar omdat alles aangepast wordt en online zal gaan, moet alle leerstof ook worden aangepast en dat gaan ze in de vakantie doen. Helaas pindakaas dus voor mij en een aantal anderen, die ook zo werken.
Wel heerlijk hoor, eindelijk vakantie. Ik moest alleen nog 2 dagen stage doorkomen. En dat vind ik leuk en helemaal niet erg, alleen het lange staan van 9 uur aan een stuk, is best zwaar, nog steeds. En ik durf het nu gewoon te zeggen, want de jonkies van net 20 die 40 kilo lichter zijn, lopen er ook over te klagen. Nou, dan zal het daar niet aan liggen allemaal. Donderdag was het lekker werken, met zijn drietjes. Veel gedaan, ook veel gebeld en aangeschreven. Het was snel half zes en dat is wel zo prettig. Die voeten voel je altijd wel, maar als je tussendoor even kan zitten, is dat echt een stuk minder.
Toen ik thuiskwam, kwam iedereen me begroeten, behalve Rainbow. Omdat dit nog nooit eerder was gebeurd, ging ik direct naar hem op zoek. Hij lag op de krabpaal en leek erg angstig. Goh, er is vast iets gebeurd! Zou Sun hem flink te pakken hebben gehad? Ik heb wel een aantal keren gekeken via de kitty cam natuurlijk, maar ja, dan zie je Sunshine bijvoorbeeld heerlijk slapen in het kraaiennest, of Aurora voorbij wandelen en water drinken. Maar net zoiets zie je natuurlijk niet. En misschien is dat maar goed ook. Zit je daar waar je niet weg kunt en zie je zoiets gebeuren! Meer dan een beetje schreeuwen en roepen door de microfoon kan je dan ook niet, al kan dat net even genoeg zijn. Ik zie best veel, omdat de cam 360 graden rond kan. Naar boven lopen en het daar even filmen doet hij nog net niet.
Misschien een geluidloze drone kan daar in de toekomst verandering in brengen, lijkt mij. Ik zie opeens een gat in de markt hoor! Parkeren zo waar je alles kunt zien en hem laten vliegen, bestuurd via je gsm, om te gaan ‘kijken’ waar jij dat wilt. Dat lijkt me wel wat! En zulke dingen komen er vast, ooit. Nu moet ik het maar gissen, wat er gebeurd kan zijn. Ik ga ze maar eerst even eten geven. Sunshine is net zo gek op eten als mijn kleine Rainbow maar die komt er helemaal niet bij zitten. Toch door Sun gepakt dan? Raar hoor, hij is zo gek op eten juist. Wat kan er dan toch gebeurd zijn hè. Ik heb hem zelfs opgepakt en naar beneden gedragen, anders was hij niet eens gekomen! Hij loopt met dikke staart en rechtop staande vacht achter me aan.
Als ik het eten neer zet, neemt Rainbow schichtig een paar hapjes en gaat er vandoor. Nou ja, wat gek dit! En omdat hij geen brokjes eet, moet hij nu toch echt een flinke trek hebben. Ik loop hem met bakje en al achterna. Bij de trap wil hij toch wel even snel een hapje nemen maar hoort iets, wat ik niet hoor, en vliegt naar boven. Ik hem weer achterna en hij schiet de zolderdeur in, die op een kiertje staat, op ze meer verstopplekken te geven indien nodig. Ik ga bovenaan de trap zitten, vlakbij hem. Ik zet het bakje neer en omdat ik geruststellend tegen hem praat, begint hij te eten. Hij kijkt daarbij erg angstig en bij het minste geringste geluidje wil hij er vandoor schieten. Zo, hem rustig pratend, eet hij toch bijna zijn bakje leeg, tot hij ergens van schrikt en weg schiet, het donker in.
Ik voel me erg schuldig, er hangt ook een raar sfeertje al kan dat aan mij liggen. Ik ben daar wel erg gevoelig voor en pik zoiets op, ook bij mensen en weet direct als ze ‘doen alsof’. Rainbow loopt wel rond maar is vreselijk schichtig. Zou het komen omdat ik die timerbak met zijn lunch heb klaar gezet? Die gaat dan om half 2 open met een beetje kattensoep. Ik had er nog eentje klaar gezet voor Sunshine, met een stokje erin. Maar misschien wilde Sun in die bak van Rainbow kijken, ging die het eten verdedigen en hebben ze gevochten. Bah, wat naar nou toch weer. Een beetje ruzie is nog tot daaraantoe. Maar eentje als de dood in zijn eigen huis, vind ik niet kunnen!
Er gebeurt die avond niet veel meer, ze blijven netjes. Rainbow blijft schichtig, al kan ik niet echt een aanleiding zien. Ook in de ochtend lijkt hij niet echt te durven eten, maar is hij op zich ook niet echt bang voor Sunshine waar hij gewoon langs loopt. Dan ga ik met een bezwaard hart naar de apotheek. Ik doe daar iets waardoor de kitty cam uitvalt en ik alleen maar een zwart beeld zie. Niet dat het wat uitmaakt blijkbaar, maar toch, als je er dan 1 of meer rustig ziet slapen is dat toch een beetje geruststelling. Later doet hij het opeens weer en zie ik geen enkele kat. Nou ja, zo snel mogelijk naar huis! Iedereen is nog heel en ze lijken me alle vijf aan het opwachten te zijn geweest.
Nu eet Rainbow wel, maar hij loopt nog steeds als een angsthaas rond. Ik knuffel hem een paar keer stevig en dat laat hij zich spinnend welgevallen. Later, als ik in de keuken bezig ben, lijkt het wel alsof hij bang is voor buiten, op het balkon. Heel angstig komt hij dichterbij, bij de keukendeur blijft hij angstig weg bij de balkondeur. Als ik hem probeer te lokken komt hij wel, maar werpt angstige blikken naar buiten en naar boven. Wat kan er toch gebeurd zijn hier? Hebben buurtkinderen hem heel hard laten schrikken zodat hij gevallen is of zo? Ik zal er in elk geval niet achter komen, helaas. Ik ben al blij dat ik kan merken dat het niet komt door Sunshine. Al vind ik het heel erg zielig voor Rainbow, dat hij opeens maar zo’n schaduw is van zijn vrolijke, clowneske zelf.
Gelukkig is het zaterdag heerlijk rustig in huis, Rainbow herstelt een beetje. Ik merk nu heel duidelijk dat het in elk geval niet van Sunshine af kwam. Daar doet hij niet overdreven bang meer voor. Alleen als Sun op hem af komt, gaat hij blazen. Lopen ze gewoon door als ze langs elkaar komen, doet hij dat zelfs niet eens meer. Dat gaat dus de goeie kant op. De hele zaterdag ben ik binnen gebleven, ondanks het prachtige weer dat we eindelijk weer hadden. Dat kwam omdat ik ze het gevoel wilde geven, dat ze veilig zijn. Al moet ik eerlijk zeggen, dat ik Rainbow nog niet het balkon op heb zien gaan. Dat ga ik komende dagen maar eens in de gaten houden! Katten, ze houden je wel bezig zeg!
"De mens ontdekt geen nieuwe oceanen als hij de moed niet heeft om de kust uit het oog te te verliezen.
André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951
Origineel:
On ne peut découvrir de nouvelles terres sans consentir à perdre de vue le rivage pendant une longue période.
Bron: Les Faux-Monnayeurs (1925)"
Iemand vroeg me ergens naar, iets privé en ik zei dat ik daar niet over zou uitweiden. Want ik heb mijn waarheid, en iemand anders de zijne of hare. En zo heeft een ieder zijn eigen verhaal ergens bij. Bovendien, wie ben ik, dat anderen het moeten zien zoals ik het zie. Ik heb geprobeerd dat een beetje uit te leggen. Ik zie altijd wel 2 kanten van een verhaal, zelfs als het mezelf betreft. Aan mijn kant is er eigenlijk veel meer begrip zo. Toch, al zouden ze er bewijzen van krijgen, de meeste mensen houden vast aan hun eigen waarheid, hun eigen versie van hetzelfde verhaal. En dat is ook goed, misschien niet altijd even rechtvaardig of eerlijk maar het is dan ook hun les. En je moet een ieder vrij laten om zelf te kunnen leren, hoe het dan moet zijn.
Dat duurt lang hoor, voor je dat op kunt brengen. Het beteken voornamelijk ook loslaten, afscheid nemen, rouwen. Maar het is voor die ander beter. Die zijn zo ver nog niet, dat ze die 2 kanten kunnen zien en erover kunnen praten. En ik heb mezelf jaren en jaren lopen frustreren, jaren lopen lijden om dingen waarbij toch niets zou veranderen. En je wordt maar kleiner en kleiner van al dat verdriet. Of, zoals bij mij, dikker en dikker maar door hetzelfde feit. Je ziel wordt kleiner, dat is het. En die pijn, die je zelf maar laat duren, die wordt alsmaar erger. Alsof je in een wondje zit te prikken met een stokje.
Omdat ik iemand dat net verteld heb, kijk ik des te meer op, als ik het dagelijkse mailtje van ‘the Universe’ open. Of eigenlijk zou ik niet meer op moeten kijken van dit soort dingen. Toch blijven die tekenen van synchroniciteit me verbazen. Ik lees er het volgende, vrij vertaald dan door mij; Het is in 1e instantie niet makkelijk, Ria, maar een van de grootste geschenken die je ooit aan iemand kan geven, die je hart sneller doet kloppen, is de vrijheid om hun eigen lessen te leren, in hun eigen tempo.
Nog lastiger is het ontdekken dat een van de grootste geschenken die je iemand zou kunnen geven die je op de zenuwen werkt, de vrijheid is om hun eigen lessen te leren, in hun eigen tempo. En misschien wel het meest uitdagend van alles is dat je beseft dat een van de grootste geschenken die je jezelf ooit zou kunnen geven, het besef is dat je hart sneller gaat kloppen en dat je zenuwen rafelen nooit afhankelijk zijn geweest van andere mensen en hun lessen.
Het origineel: It isn't easy at first, Ria, but one of the greatest gifts you could ever give someone who makes your heart soar is the freedom to learn their own lessons, at their own pace. Even trickier is discovering that one of the greatest gifts you could ever give someone who gets on your nerves is the freedom to learn their own lessons, at their own pace. And perhaps most challenging of all is understanding that one of the greatest gifts you could ever give yourself is the realization that your heart soaring and your nerves fraying have never been dependent upon other people and their lessons.
Hoe bedoel je, toeval bestaat niet. En nee, het was zeker niet makkelijk. Al heb ik de laatste jaren niets anders gedaan, lijkt het wel, dan loslaten. De zekerheid van mijn baan, mijn moeder, Sunshine, mijn gevoel voor veiligheid, mijn grote liefde, mijn kinderen, verjaardagen en feestdagen niet meer vieren. En straks nog mijn huis, mijn thuis. Als je alles los moet laten, als je van alles afscheid moet nemen, dan zit je in een soort van permanente rouw. En als al die gebeurtenissen elkaar jarenlang opvolgen, zonder even een adem pauze, dan ga je er een soort van aan wennen. Of wennen is het niet, maar je leert er enorm van dragen. Zoals die Afrikaanse vrouwen, met een half dorp op hun hoofd. Die zijn ook maar met iets kleins begonnen en die zijn ook maar door gegaan met stapelen.
Straks komen er nog dingen bij ook. De zenuwen in die nieuwe baan, waar je alles goed wilt doen en geen fouten wilt maken. Je wilt over dat halve jaar graag die contractverlenging, de zekerheid van inkomsten, van kattenbrokjes in de bakjes, brood op tafel is niet goed voor mij, word ik dik van. En het is maar goed dat je niet weet wat het leven je brengt. Anders gaf je het al op voorhand op. Want als ik dit allemaal had mogen weten, dan was dat geen genade geweest maar de doodsteek. Nu heb ik het leren dragen, omdat het niet anders kon. Anders was ik alvast gaan liggen, zo van, nee dat kan niet. Maar het kan dus wel! Alles is mogelijk, alles kan je aan en alles kan je dragen. Je moet alleen gewoon maar doorgaan en proberen er het beste van te maken, in de omstandigheden die je hebt. Probeer dat ene lichtje te zien op een sombere dag, probeer te blijven lachen.
En uiteindelijk breekt dan de zon toch weer een keer door. Bij mij brak hij niet door maar kwam hij weer thuis. Omdat ik dat had leren zien! Ik ben wat waard, ik mag loslaten als ik niet gewaardeerd word. Ik mag die lessen aan die ander laten, want de mijne heb ik al gehad en die waren al zwaar genoeg. En oh wat is dat loslaten moeilijk. Je laat nog liever je eigen leven vallen maar dat mag niet, dat is niet de bedoeling. Maar ik deed het en ik kreeg er Sunshine voor terug. Zo’n grote beloning had ik wel verdiend. En nu kan het tij keren, want ik ken mijn lessen. Ik heb ze goed geleerd.
Nu ben je nooit uitgeleerd hoor, gelukkig niet. Anders zou het maar saai worden. Maar wat heb ik leren dragen! Wat ben ik sterk! Ik ben daar wel trots op, dat mag ik ook gewoon. Nu Sunshine terug is, nu er weer een beetje rust in huis komt, na de turbulente eerste weken van zijn wederopstanding, nu voel ik pas, hoeveel zijn vermissing woog. Hoe licht ik me nu voel, ja ondanks die kilo’s ja. En dan te weten dat ik nog zoveel meer op mijn schouders heb liggen! Hoe moet het wel niet voelen als je dat straks kwijt bent! Man, dan zweef ik zo naar de hemel. Oh! Ik heb een openbaring! Dan mag ik weg, dan mag ik naar huis. Als het allemaal niet meer zo zwaar weegt.
Want leren dragen wil niet zeggen dat je het niet zwaar meer hebt hoor. Het zegt alleen dat je je hebt aangepast aan de lading die je te dragen hebt. Dat heb ik geleerd van de terugkeer van Sunshine. Ik heb nooit beseft hoeveel last ik al die jaren heb meegedragen. Pas nu dat plots van me is afgehaald, voel ik de lucht die het geeft. En dat aanpassen, dat kan ik heel goed. En toch moet het op een gegeven moment niet meer meewegen. En dan heb je pas echt los gelaten. Zoiets heeft tijd nodig. En jezelf recht aan kunnen kijken in de spiegel. En dat kan ik. Ik heb fouten genoeg gemaakt en ik heb ze nog genoeg ook. Maar ik heb altijd alles gegeven van mezelf, gedaan wat ik kon, gegeven wat ik kon. Meer kon ik niet doen, meer kan ik niet doen. Mijn tij is gekeerd, laat maar komen al die leuke dingen!
"De meeste mensen bidden niet; ze smeken alleen.
George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950
Origineel:
Most people do not pray; they only beg."