Gisteren weer school met Wally, ik schrijf dit de 13e en ik weet bijna zeker, dat hij niet veel sneller zal zijn dan de afgelopen maandag. Ik bereid me dan ook maar geestelijk voor alvast. (en dat is maar goed ook, het was wederom een crime om les van hem te krijgen) Ik kwam ergens een stuk tekst tegen, en daar had ik op dat moment wel even wat aan. En daarom plaats ik het dan ook weer hier, zodat er iemand anders misschien net even dat stukje kracht van krijgt, wat je dan nodig hebt. Zo loop ik telkens weer tegen zulke pareltjes aan, ze lijken me te vinden vanzelf. Daarom zal het ook een reden hebben. Het minste wat ik kan doen, is delen.

Deze ‘brief’ is voor jou. De jij die een zware week had. De jij die constant onder een regenwolk lijkt te lopen. De jij die lijkt te voelen dat het leven van je weg glipt. Degene die het vertrouwen heeft verloren.  Degene die zichzelf de schuld geeft voor alles dat mis gaat. Voor jou. Jij bent geweldig! Jij maakt deze wereld net dat beetje mooier. Je hebt zoveel mogelijkheden en nog zoveel dingen te doen. Je hebt tijd. Er komen mooiere tijden voor je aan. Hou alsjeblieft nog eventjes vol. Je kan prachtige dingen doen! Als het leven je honderden redenen geeft om te breken en te gaan huilen, laat het leven dan zien dat je duizenden redenen hebt om te glimlachen en plezier te hebben. Blijf sterk!

Ik kwam van de week nog meer moois tegen, als ik weer geestelijk zat uit te puffen van het volgende item van school waar ik geen jota van kon volgen. Kijk, de stof, de medicatie, wat het doet en noem maar op, dat vind ik geweldig leuk, dat is het niet. Maar zoals die verantwoordingsverslagen, waar je 80 regeltjes voor hebt om ze te maken, anders worden ze totaal afgekeurd, als je het niet zo doet. Je moet met lettertype Arial 12 werken, bladzijde met zus, bladzijde met zo. Te gek voor woorden, echt waar. Dus als ik alles wat ik moest doen, goed deed maar Times New Roman 14 gebruik, dan zak ik. Jawel. Het moet niet gekker worden.

Als een examenopdracht voor het keuzedeel Farmaceutische Patiënten Zorg, moeten we een aantal dingen doen, zoals een zorgkaart FPZ maken, met een ziektebeeld. Kijk, dat is nuttig, daar leer ik wat van. Maar dan moeten we er ook een enquête bij maken. Maar dan moet ik eerst gaan zitten leren hoe ik dat doe. Wat voor vragen ga je stellen, wat wil je precies meten en daar zitten allerlei wiskundige dingen aan vast. Je hebt een site enquête.nl of zo, en als je daar begint met lezen, dan rijzen de haren je te bergen en wil je hard wegrennen, tenminste, die neiging krijg ik dan. En dat doe ik dan ook door een beetje te gaan surfen over het net. En dan vind je best mooie dingen, zo af en toe. 

Ik zag wat foto’s van beelden en ik moest even een paar keer kijken. Het zag eruit alsof er doeken over de beelden heen waaiden maar het bleek dat ze zo kunstige gemaakt waren! Prachtig! Ik kon ook niet goed zien van wat de beelden gemaakt waren. Er stond bij ‘artist unknown’ en dat vond ik wel jammer. Zoveel vakmanschap verdient wel een beetje aandacht, vond ik zo. Sinds kort heb ik de zoek op foto functie ontdekt op Google. Ja, het zal wel weer 20 jaar te laat zijn, ik ben nooit zo vlot met die computer dingen, maar als ik het eenmaal weet, dan gaat het er nooit meer uit. Ik vroeg me af of ik dat met deze foto’s ook zou kunnen doen. En jawel hoor, dat werkte prima!

De beelden die ik zo prachtig vind, en ze bleek er nog veel meer te hebben, zijn van de artiest Luo Li Rong, een Chinese kunstenares/beeldhouwster. Op haar 25^e studeerde ze met hoge onderscheiding af en als je die beelden ziet, dan snap je waarom. Tijdens haar studie nam ze deel aan veel verschillende beeldhouwprojecten, met name ook voor de Olympische spelen van 2008 in Bejing. Haar beelden staan sinds 2003 in het da Lian Park.

Ze woont nu in Europa en krijgt steeds meer erkenning van internationale galerijen en verzamelaars. Dat vind ik niet meer dan terecht, want ze maakt zulke mooie dingen! Luo Li Rong is een van die zeldzame kunstenaars die hebben geprofiteerd van het ingrijpend intensieve lesgeven van veeleisende meesters. Meesters die ook vandaag het pad van hun studenten aandachtig blijven volgen. De kunstenaar Xiao Xiao Qiu van de Changsha Academy of Arts ziet in haar een echt talent om vormen in de ruimte waar te nemen en ze in klei te vertalen. 

De kunstenaar Sun Jia Bo van de CAFA beïnvloedde haar sculpturale benadering en bracht haar als student ertoe om haar aandacht te vestigen op de aanwezigheid van het model en wat eruit voortkomt. Door deze waardevolle ondervindingen en het constant persoonlijk onderzoek, vond Luo Li Rong geleidelijk haar weg en legde ze de contouren van haar toekomstige sculpturen bloot. Haar huidige stijl wordt gekenmerkt door een zeldzame knowhow en een verrassende kracht in uitvoering. Bij het zien van haar werk wordt de toeschouwer meteen geraakt door de extreme fijnheid  van modellering en de grote sensualiteit die daarvan uitgaat. 

Dat vond ik dus ook. Maar ze heeft ook die dansende moeder met dochter, schitterend zoals al die haren en kleding vloeiend zijn. Dat je van zulk hard materiaal zoiets zachts echt kan laten lijken, dat vind ik dus een gevalletje van extreem talent. Nou ja, ik vond het zo mooi, dat ik het hier wilde delen. Wil je zelf een kijkje nemen op die site waar ik de informatie vandaan haalde, klik dan HIER Kijk en oordeel zelf, zou ik zeggen. Ik ben in elk geval helemaal weg van wat zij maakt.

Waar ik niet zo weg van ben, zijn de wespen die hier blijkbaar rijkelijk vertegenwoordigd worden. Heel raar trouwens, want het lijkt wel of ze ergens binnen zijn, of zoiets dan. Een paar weken geleden al, zaten er steeds wespen in de keuken. Een paar keer heb ik een van de cits kunnen redden van een dikke lip of erger. En een aantal heb ik er doodgemept met mijn ruggenkrabber. Ja ja, die heb ik! Als vrouw alleen is het best lastig als je precies op dat plekje op je rug jeuk hebt, waar je absoluut niet bij kan. En bovendien is het ding erg handig om beestjes mee te meppen. Dat durf ik niet met mijn blote handen hoor! Een aantal wespen heb ik zo een evolutiedag bezorgd.

Maar, en dat is nu nog steeds, elke keer vind ik overal dooie wespen. Op de vloer, op de kozijnen, soms vast zittend in de kattenkussens die er liggen. Dat is toch raar? Het is niet in zulke grote getale, dat er een nest binnen moet zitten. Maar toch, waar komen ze in hemelsnaam vandaan? Ik kan zien dat ze soms door de cits zijn gepakt, die eten ze gelukkig niet op. Maar zoals vanmorgen, toen lag er weer eentje op de badkamervloer. Dus ik pak stoffer en blik en veeg het beestje op, zie ik nog 1 pootje bewegen. Nou ja, dat is toch raar? Alsof hij bedwelmd was. Tot nu toe kwamen ze er zonder steken af, voor zover ik weet. Hopelijk blijft dat zo en houden die rare wespen ermee op om op mijn grondgebied te komen. Dat is namelijk zwaar verboden en dat blijft zo!

Van de week weer de grote lading Zooplus binnen gekregen. We kunnen er weer voor een maand tegen bij Casa el Catos locos. Gelukkig dit keer eens fijne chauffeurs, zowel van DHL als DPD en dan moet je dat net zo goed zeggen als wanneer het zo slecht gaat. Vind ik dan. Zelfs de zware doos kwamen ze boven brengen. Ik probeer het al zo goed mogelijk te verdelen met bestellen. Ik bestel het zoveel mogelijk goed verdeeld en dat doe ik alleen maar voor die chauffeurs. Dus het is fijn als je dat ook een keertje terug krijgt. Fijn om daar een keer geen ergernis over te hebben ook wel. En het gaat gewoon voortaan steeds beter, net als met alle dingen in mijn leven. Dat heb ik me gewoon voorgenomen. Als je stopt met het verwachten van problemen, dan maak je een grote stap in loslaten. En dat heb ik gedaan en kijk wat er gebeurt, Sunshine komt thuis!

Dus zo ga ik maar verder. Alles komt dan naar je toe. Ook als je blijft geven, dan komt dat ook weer terug dus daar moet je ook nooit mee stoppen! Je weet nooit hoeveel je daarmee bereikt. Ik voel me nu als die ene zeester. Je hebt wel eens van die gebieden, dat als de wind verkeerd staat, het hele strand dan vol wordt gespoeld met zeesterren. Ondanks wat Spongebob je wilt doen geloven, Zeesterren lopen niet op 2 van die 5 tentakels door de tent. Dus als ze aanspoelen met vloed, en ze liggen er nog met de eb, grote kans dat ze het dan niet zullen redden.

En op zo’n vol gespoeld strand, met een tapijt aan zeesterren, loopt een man en die pakt elke stap een zeester, en die gooit hij met een zwaai terug in het water. Er loopt een ander in tegengestelde richting en van ver ziet hij die man al de zeesterren terug gooien. Maar al zou hij dit 24 uur vol houden, dan zou het strand nog steeds bezaaid zijn met zeesterren. Het zijn er duizenden! Als ze elkaar op een punt ontmoeten, kan die ene het niet laten om er iets over te zeggen. ‘Man, dit heeft toch geen enkele zin! Hoelang je het ook nog vol houdt, hoeveel je er ook nog terug kan gooien, er blijven er nog duizenden over! Ik begrijp dat niet!’

De man kijkt hem even aan, glimlacht en bukt om weer een zeester te pakken. Hij kijkt de ander aan en zegt; ‘voor die duizenden die blijven liggen, is het te laat. Daar heb je gelijk in. Maar voor deze’, en hij houdt de zeester omhoog, ‘voor deze maakt het een wereld van verschil. En dat is dan al genoeg’. En zo is het ook! Je kan de wereld niet redden. Dat hebben sommige mensen, die willen dan alles. Niet altijd om de goede redenen maar soit. Je kan niet het gewicht van de hele wereld op je schouders nemen. Wat je wel kunt doen, is wat je wel kunt doen. En als dat is die paar zeesterren weer hun leven te laten leven, dan is dat voor die paar een geschenk uit de hemel. Maar jij bent niet degene die die duizenden laat sterven, je bent diegene die die ene weer leven geeft. Dat is al iets om trots op te zijn…

Dat vind ik altijd best lastig. Net als met goede doelen, waar geef je nou aan. Ik geef al niet al te veel, ik vertrouw ze gewoon niet. Ondanks mijn enorme achteruitgang in, ben ik wel braaf de kleine bedragjes die ik geef, aan bepaalde doelen, blijven geven. En dat is dan mijn max. Ik ben geen Oprah helaas, dus mijn giften zijn beperkt. Vrijwilligerswerk, sorry, daar heb ik het te druk voor of te veel voor te doen. Mocht ik ooit niks meer te doen hebben, al vrees ik dat die tijd nooit zal komen, dan zal ik dat overwegen.  Ik betaal voor dieren en kindjes bij wat organisaties die ik vertrouw. Ik doe al helemaal nooit mee aan van die grote inzamelacties.

Of ik er nou wel of niet echt iets mee kan helpen, volgens die instanties wel, het voelt voor mij in elk geval goed, dat ik iets doe. Want inderdaad, ik kan niet de hele wereld helpen. Maar ik kan wel helpen door dat kleine bedragje dat ik nog kan missen. Ik kan ook helpen door mooie en leuke dingen te plaatsen. Mensen een goed gevoel geven, laten lachen of laten weten dat ik er voor ze ben, dat kan ik ook. En daar houdt het een beetje mee op. Of met mijn art, als ik daar iemand blij mee maak, dat maakt mij dan ook blij.

Zoals laatst, toen de apotheker zo blij was met het dienblad dat ik gemaakt had. Daar word ik dan echt blij om. Misschien maar goed dat ik niet zo rijk ben als Oprah. Ik denk dat ik gek zou worden en alleen maar bezig zou zijn om te zien waar ik het beste mijn geld aan kon geven. Al zou ik, net als zij dat zelf inderdaad ook doet, zelf dingen opzetten. Ik zou een soort van landgoed willen en dat goed afschermen en daar dan katten opvangen. Dierenarts en personeel om ze alles het beste te geven. Honden die het slecht hebben ook een opvang voor te maken. Om maar te zwijgen van mijn eigen huis. Oh ik zou en ik wou zoveel. Je kunt gewoon niet alles. Maar je kan de beste versie van jezelf proberen te zijn.

Want als je anderen probeert te laten lachen, of zich beter laat voelen over zichzelf, dan groeit jouw eigen licht ook. En meer is niet nodig. Meer hoef je niet eens te doen. En het hoeft ook niet 24/7. En weet je, als jij je gelukkig voelt, dan straal je ook. En als je straalt, dan straal je dat ook over op anderen. Zo werkt het bij de zon en zo werkt het met dat licht binnenin je ook. En als je anderen laat stralen in je buurt, dan licht dat hele plekje op. En als zij dat dan van je over nemen, en bij hun weer in de buurt van die plekjes maken, dan wordt alles vanzelf steeds lichter.

En dat probeer ik. Ik kan best wel eens zeuren als het me tegen zit. Ik vind het lekker om daar dan over te mopperen. Maar waar ik vroeger al zowat ervan uitging dat er wel problemen zouden komen, ga ik er nu gewoon vanuit dat het alleen maar beter zal gaan. Want iets wat ik al jaren roep is ook echt zo, alles komt goed. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, misschien niet volgende maand. Ik weet niet wanneer maar het komt goed, ooit. En daar moet je naar gaan leven. Daar moet je op rekenen. En dan komt het vanzelf naar je toe. Geloof me maar op mijn woord. Ik weet dat het zo is, ik ondervind het aan den lijve!

"Gelukkig zijn is een kwestie van oefenen.

origineel El ser feliz es cuestion de practica
bron Su amante esposa (1952)"

Jacinto Benavente - Spaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1922) 1866-1954