Ik schrijf dit dus op de 7^e al, ik liep weer flink voor maar ben bijna alles ingelopen door de nieuwe school gekte die weer is begonnen. Aan het einde van de 1^e schooldag is het en ik ben bek en bek af! Onze super efficiënte docente was al ziek, vlak voor de vakantie. Toen was ze opgenomen in het ziekenhuis ook, iets met haar lever, ik weet het niet meer precies. En toen is ze toch nog doorgegaan omdat ze ons niet wilde laten zitten zo vlak voor de vakantie. Toch is ze nu niet aanwezig en de nieuwe docent die we hebben, die had het over iets van een operatie die ze pas had gehad. Nou, ik hoop dat het snel beter met haar gaat om meer dan 1 reden en daar zijn er een paar erg egoïstisch van.

Mijn hemel, dacht ik dat we blok 1 en 2 een erg slechte docente hadden, dan kwam dat alleen maar omdat ik niet wist dat het nog erger kon! Wally is een schat van een man, Indo, en die ken ik door en door, die zijn nooit super snel. En elke Indo zal dat direct zelf ook roepen. Maar dit is echt niet te doen zeg. Ik wist op een gegeven moment niet of ik nu moordneigingen had of zelfmoordneigingen. Beiden voelden ze als de enige manier om weg te komen. Wat een vreselijke dag werd het zo. De man is aardig genoeg maar het is gewoon geen docent. Hij zal hartstikke intelligent zijn maar er zijn niet voor niets spreekwoorden ontstaan als ‘schoenmaker hou je bij je leest’. Ik weet nu waarom.

Nu zitten ze denk ik wel enorm omhoog bij Capabel. Ik zag namelijk een ‘in memoriam’ toen ik inlogde. Twee docenten, beiden vrij jong, onder de 50 in elk geval zeker, zijn respectievelijk op 1 en op 2 augustus overleden! Zo dan! En onze docente ook opeens toch weer een vrij zware operatie zo opeens. Gelukkig is zij er dan nog wel maar toch ook uit de running. Eén van die 2 docenten, heb ik regelmatig mee zitten mailen. Die keek het Engels altijd na en was ook moderator bij de online generieke lessen. De andere kende ik niet, maar erg genoeg. Ik denk wel dat ze flink geschrokken zijn daar bij Capabel. En nee, ik weet niet wat en hoe en waarom.

Dus nu kregen wij les van Wally, de apotheker. Ik denk dat hij dat vast erg goed zal doen maar online les geven? Daar heeft hij geen kaas van gegeten. Hij is wel een echte man, hij kan niet multi tasken. Als hij iets belangrijk vindt, dan zegt hij dat niet, nee, hij schrijft het dan op. Of typt het in de chat, in dit geval. Maar als hij dat doet, dan stopt hij met praten en ook met bewegen. Hij lijkt een beetje kippig en zit dan met toegeknepen oogjes naar de toetsjes te staren. Daardoor is hij ook vrij bewegingloos. Ik dacht in het begin steeds dat het beeld ‘bevroren’ werd, dat het programma vast liep. Het duurde even voor ik door had, dat hij dan iets zit te typen.

Van 2 uur, praat hij dus zo’n 40 minuten, die andere 80 is hij bezig met typen en dingen zoeken ergens. Je kunt je voorstellen, dat ik vrees dat dit niet gaat lukken omdat er nu opeens 2 dagen in ene dag gepropt moeten worden. Ik probeer hem te volgen maar het is met veel stiltes en vaak hele lange ‘eeeehhhhhsss’  en zo. Ik kan hem niet goed volgen, het komt niet binnen. En dan zegt hij opeens, dat je dit of dat moet bekijken maar hij zegt niet waar je dat kunt vinden. Dat soort dingen en mega frustrerend voor iemand als ik. Zegt hij om 12 uur, pauze tot 1 uur maar hij is dan nog een kwartier bezig iets te zoeken voor je kunt gaan, maar het blijft maar tot 1 uur en dus pikt hij zo ook weer een kwartier van je uur. Daar word ik erg ongeduldig van.

Ik heb me al voorbereid om het zoveel mogelijk zelf te gaan doen. Helaas stond er tot van de week niks over wat je leerstof was. Nu wel maar alleen als ik met mijn laptop werk. Dus heb ik alles weer doorgemaild zodat ik het hier op de pc kan aanpakken. Dan mail ik wel heen en weer. We hebben 2 grote examenopdrachten en voor de eerste moet ik ook een enquête maken en die laten invullen door patiënten op de stage apotheek. Dus daar ga ik zo snel mogelijk maar aan beginnen. José en ik hebben weer afgesproken om samen te werken, dat is fijn want wij halen het beste uit elkaar.

Toen Wally eindelijk besloot om ermee op te houden, wilde ik alles gaan printen. Zo kan ik de dinsdag gaan besteden aan alles op een rijtje zetten. Map maken met de weken, plannen wanneer wat en hoe. Een enquête gaan maken ook als dat lukt, dan kan ik die vrijdag meenemen naar de apotheek en ook daar even uitprinten voor daar neer te leggen. Maar, heb ik weer natuurlijk, was opeens mijn papier op. Ik zou nog bellen met José om afspraken te maken maar ik wil wel alles al geprint hebben. Dus ik wil snel naar de Hema of de Action om dat te gaan halen. Dat komt haar ook beter uit. We bellen dinsdagavond wel even.

Ik vlieg dus naar de Hema, en neem gelijk wat boodschapjes mee. Kom ik thuis, kan ik eerst even de cits eten geven. Want het is al bij half zes ondertussen. Ik heb dan ook wat makkelijks voor mezelf meegenomen want ik moet de komende weken toch weer echt hard aan de bak. Wat een zegen dat ik nu wel 2 dagen extra heb om daaraan te werken want anders was het me nooit gelukt. Het moest weer gewoon zo zijn. Ik pak zo’n pak papier, nadat de cits lekker aan het smikkelen zijn, en terwijl ik dat uitpak en mijn printer wil vullen, zie ik opeens het volle pak papier staan, dat ik vorige keer bij de Action heb meegenomen. Dat stond er echt niet hoor, daarnet! Ik ben echt niet voor mijn lol door het drukke spitsverkeer naar de winkels gegaan!

Oh echt hoor, wat een Ria actie weer! Nu heb ik gewoon 3 pakken papier staan. Nou, ik kom daar de rest van mijn opleiding wel mee toe. Misschien was dat de bedoeling? Want ik had er nu voor de zekerheid maar gelijk 2 mee genomen. Tijdens de opleiding print ik veel maar gelukkig zit ik bij HP en kost het printen me praktisch niets nu. Ja oké, tijdens de opleiding door het vele printen betaal ik een tientje per maand. Maar heb je wel eens nieuwe printer inkt gekocht? Dat ben je al in ene keer kwijt dan, met zwart én kleur. Nu heb ik er een printer bij, die goedkoop was trouwens, en die bestelt zelf de inkt als het bijna op is. Pas weer binnen gehad en zo blij met dit systeem!

Nou ja, alles is even geprint en dat ga ik nu, de 8^e, na het schoonmaken eens even allemaal op een rijtje zetten. Ik heb les 1 met Wally overleefd maar voor de komende weken ben ik goed voorbereid. Dat kan nu want ik heb alles bij elkaar. Dus het weekend ga ik vast alles maken en lezen en doen wat voor maandag de 2^e nodig is. Dan hoef ik alleen nog maar screenshots te maken van het hoorcollege en kan ik ondertussen wat anders doen. Ik kan er niet tegen anders, mijn tijd zo te verdoen.

Maar ook moet ik voor 3 examens opeens toch veel doen, wat ik niet wist tot ik op stage kwam vorige week dus ja, ook dat had ik heerlijk in de vakantie kunnen doen. Maar ja, hadden ze gezegd bij Capabel, nee hoor, dat hoef je niet uit te printen. Had ik het maar wel gedaan, was ik daar al lang en breed mee klaar geweest. Echt weer op zijn Capabels, zo frustrerend! Ja, ik zal het weten ook, school is weer begonnen. Nog even, nog heel even doorzetten… Zijn alle laatste loodjes niet het zwaarst? 

Vorige week was in het nieuws, dat je als kind het allerbeste in Nederland kunt wonen. De kinderen hier, zijn volgens Unicef, het beste af in de hele wereld. Gevolgd door Denemarken en Zweden. Het slechtst zijn ze af in Chili, Bulgarije en de Verenigde Staten. Misschien moet de, hopelijk, nieuwe president daar eens naar gaan kijken. Het is veelzeggend genoeg. Hier in het kleine Nederland, voelen kinderen zich het gelukkigst. Al zou je dat bijna niet zeggen met al dat gedoe van de laatste weken. Maar ja, het onkruid moet eerst opkomen, wil je het eruit kunnen rukken. Ik denk dat dit nu een beetje aan de hand is. Het is een roerige en rare wereld waar we in leven. En het zal nog wel even zo doorgaan, ben ik bang.

Ik doe ondertussen maar mijn best om zoveel mogelijk mooie dingen te plaatsen, of leuke dingen. Alles waar je het een beetje lichter mee kunt maken, is gunstig, lijkt mij zo. Ook zie je dat mensen door miscommunicatie, of zelfs geen communicatie, de fout in gaat. En goed communiceren, is het halve werk. Maar ja, dan moet je wel doen wat je zegt. In het Engels zeggen ze dan ‘put your money where your mouth is’. Niet zoals hier de minister van Justitie met veel poeha zegt, wat hij vindt van mensen die zich niet aan de corona regels houden. Dat hij vindt dat mensen die niet 1,5 meter afstand kunnen houden asocialen zijn.

Hoe dom óf hoe arrogant ben je dan, dat je zelf je trouwerij wel door laat gaan. Dit in tegenstelling tot het grootste deel van Nederlandse stellen die zouden gaan trouwen en dit allemaal hebben gecanceld. Iets dat ze ongetwijfeld veel geld en gedoe maar ook verdriet zal hebben gekost. En hij gaat niet alleen lekker door met zijn trouwerij, nee, geen enkele gast, van de veel te veel gasten, houdt zich aan de 1,5 meter. Hou me ten goede hè, ik vind die 1,5 meter zelf ook onzin maar dat is een ander verhaal. Als ze dat nou denken en als andere mensen zich daar veiliger door voelen, dan doe ik wel mee hoor.

Maar als minister van Justitie zo op je bakkes gaan, op een manier die eigenlijk verboden zou moeten zijn? Nee, dat vind ik echt erover! Voor mij hoeft hij echt niet af te treden hoor. Maar eh, wie gelooft hem nu nog? En al die mensen, die nu een strafblad hebben? Ik vind dat ze die in elk geval moeten schoonvegen. Op zijn minst. Mensen die een boete hebben gehad? Terug draaien! Dat lijkt me niet meer dan billijk, als je zover hebt durven te gaan. Dat je zo arrogant bent, of zo dom, nogmaals, ik weet niet wat er bij hem de overhand heeft, dat je denkt met alles waar je anderen asociaal door noemt, zelf wel mag doen en wat dan? Ben jij dat dan niet minister Grapperhaus? Wat een naam ook weer trouwens.

Ik met mijn taalgevoeligheid, had er al eerder om gelachen, omdat ik er een beeld van kreeg als housemuziek met lolletjes. Maar nu is die naam gelijk aan belachelijk. Dus nee, aftreden hoeft niet hoor. Alleen, lijkt mij het lastig regeren zo, voor hem zelf dan. Al zou hij, als het toch arrogantie was, daar misschien wel weer maling aan hebben. Verder doe ik niet aan politiek hoor. Ik stem niet en heb toevallig pas die namen geleerd, omdat ik wel moest kijken, door wat er kon veranderen aan de regels om de straat op te kunnen. Mocht ik nu nog een bekeuring krijgen, dan stuur ik het naar hem!  Politiek is bagger, staat in de boeken en voelt voor mij ook zo. Natuurlijk zitten er ook goeie mensen tussen maar toch, of die zich in die bagger staande kunnen houden, dat weet ik zonet nog niet.

Ze communiceren wel zo moeilijk, dat Jan Modaal moeite heeft om ze te volgen. Ik volg het wel maar dan denk ik ‘waarom zeg je het zo moeilijk?’. Dat heb ik altijd goed gekund, verwoorden wat ik voel en wat ik vind. Ik wist wel dat ik goed was hoor, maar ik kwam er toen bij de RMC pas achter, toen we een of andere cursus kregen, en ze een communicatie skills testje gingen doen. Omdat ik de hele dag al een te grote mond had, en Donna weer eens van het lachen van haar stoel liet vallen, was ik de pineut. Ik moest het kunstwerkje gaan uitvoeren. Dan kon ik eens laten zien of ik wel of niet kon communiceren.

Ik vind zulke dingen wel leuk, zeker als ze goed gaan, anders iets minder. Ik moest voor de klas gaan zitten met mijn rug naar ze toe. Ik kreeg een tekening in mijn handen geduwd van allerlei vormen, vierkanten, cirkels, rechthoeken en allerlei lijnen. Ik mocht dat niet laten zien aan de anderen en ik moest gaan beschrijven wat ik zag op dat A4tje en wel zo exact mogelijk en de klas achter me, moest tekenen wat ik zei. Oké, dat lijkt makkelijker dan het is hoor. Laat dat even duidelijk zijn. Het waren ook geen 3 lijntjes maar een hele bladzijde vol. Ik begon met het linker vierkant, zei hoe ver hij van de linkerkantlijn af moest, en hoe ver van onderaf. En zo ging ik successievelijk het hele blad over.

Eindelijk was ik klaar, af en toe werd er geroepen over en weer; ‘wat zei je nou precies?’ Hoeveel, hoe ver, hoe lang? Uiteindelijk vielen de mensen die me de opdracht hadden gegeven bijna van hun voetjes. Namelijk 2 in de klas, hadden exact dezelfde tekening als ik had gekregen. Dit was namelijk nog nooit gebeurd! Niet om op mijn borst te kloppen maar ik vond het zelf ook wel erg goed. En, eerlijk is eerlijk, het zei niet alleen erg veel over mijn kunde in communicatie, maar die 2 die het helemaal goed hadden, konden ook heel erg goed en gedetailleerd luisteren.

Ook de rest van de klas waren er allemaal redelijk goed bij in de buurt hoor, dus wat dat betreft, had ik het echt duidelijk uit kunnen leggen wat ik zag. En dat is nu nog wel een talentje van me. Ook over de boeken, kan ik goed uitleggen wat nou de essentie is. Want soms staat het wel een beetje lastig omschreven, vooral ook omdat het taalgebruik nu totaal anders is. Regelmatig hoor ik mijn Messenger of app weer gaan, en dan is het een vraag over hoe ik iets zie, of dat ik het beter kan uitleggen nog misschien. En ik vind dat heerlijk, want ik praat nou eenmaal graag over de boeken.

Ik wou maar dat ik daar mijn beroep van kon maken. Maar ja, dat kan nou eenmaal niet. Van de kunst leven gaat ook niet met 5 katten, dus dan maar the next best thing en na mijn opleiding zorgen voor een leuke baan in een leuke apotheek. En die tijd komt met rasse schreden naderbij. Dan gaat er weer een nieuwe periode in voor mij. Solliciteren als een gek, denk ik zo. En als ik die baan dan heb, moet ik ook zo langzamerhand hier weg. Oh wat staat er allemaal nog op me te wachten? Ik word al moe als ik eraan denk. Daarom zie ik al uit naar de post verhuis periode. Als er eindelijk bij mij en de cits, een beetje rustige periode mag komen! Lijkt me heerlijk!

Hee, jij, ja jij, wist je dit al? Op dit moment zijn er Tibetaans boeddhistische monniken in een tempel in de Himalaya die eindeloos mantra's reciteren voor het beëindigen van je lijden en voor het bloeien van je geluk. Iemand die je nog niet hebt ontmoet, droomt er al van om je te aanbidden. Iemand is een boek aan het schrijven dat jij in de komende twee jaar zult lezen en dat jouw kijk op het leven zal veranderen. De nonnen in de Alpen zijn in een eindeloze wake, biddend dat de Heilige Geest de harten van al Gods kinderen verlicht. Een boer kijkt naar zijn biologische gewassen en fluistert "voed ze".

Iemand wil je kussen, vasthouden, thee voor je zetten. Iemand is bereid je geld te lenen, wil weten wat je favoriete eten is en je trakteren op een film.  Iemand in jouw baan heeft je iets ontzettend waardevols te bieden - gratis. Er wordt dit jaar iets uitgevonden dat de manier waarop jouw generatie leeft, communiceert, geneest en doorgaat, zal veranderen. Het volgende geweldige nummer wordt gerepeteerd.

Duizenden mensen volgen momenteel yogalessen opzettelijk om licht uit hun hartchakra's te sturen en het om de aarde te wikkelen. Miljoenen kinderen gaan ervan uit dat alles geweldig is en altijd zo zal zijn. Mensen hebben nu diepe pijn, en over een paar maanden zullen ze het zo goed doen als nooit tevoren. Van waar ze nu zijn, kunnen ze het gewoon nog niet zien. Iemand die hunkert naar een partnerschap, erkenning, komst, krijgt precies wat hij/zij wil - en zelfs meer. En omdat dat geschenk zo fantastisch zal zijn in zijn bereik en zoetheid, zal het op magische wijze hun herinnering aan angstig verlangen veranderen en het allemaal "het wachten waard" maken.

Iemand heeft onlangs hun vreugdevolle, oprechte aard opengebroken omdat ze het harde werk hebben gedaan om jaren van onderdrukking van hun psyche af te slepen - deze lichtgevende juju zweeft in de ether en is voor jou toegankelijk. Iemand, zojuist in deze seconde, wenste in alle ernst wereldvrede. Een ambtenaar zorgt ervoor dat je jouw post ontvangt en dat jouw vuilnis wordt opgehaald, dat de treinen op tijd rijden en dat je over het algemeen veilig bent. Iemand wijdt zijn dagen aan het beschermen van jouw burgerlijke vrijheden en schoon drinkwater. Iemand herwint zijn gezond verstand. Iemand komt terug uit de dood. Iemand vergeeft oprecht het schijnbaar onvergeeflijke. Iemand geneest het ongeneeslijke. U. Jij. Ik. Sommigen. Eén. Nu. ~ Danielle LaPorte via Mary Standing Otter

Dat hier de rillingen van over mijn rug liepen, mag duidelijk zijn. Ik werd zo geraakt door dit stukje moois, dat ik niet anders kon dan het delen met wie het hier lezen mag. En als je wilt, kopieer je het maar en deel je het verder. Ik denk dat de meesten van ons dit wel zouden willen weten. Want het zijn allemaal feiten, geen verzinsels. Als het goed is, dan kan je dat voelen. Doordat je bijvoorbeeld kippenvel krijgt, of rillingen over je rug, zoals ik net kreeg toen ik het las. Het was een Engelse tekst, die ik vertaald heb, al blijf ik in het Engels de woorden altijd mooier vinden. Geen idee waarom maar dat vind ik zo. Bij mij is iets ‘vinden’ dus eigenlijk het ‘voelen’, alleen klinkt dat zo vreemd, nu nog wel dan.

Dat is trouwens vaker zo. Als je iets leest, vaak iets wat met het leven hierna, of de kosmos te maken heeft, dat het je kan raken. Dat je het niet alleen leest maar ook voelt. Het raakt je ziel, als het ware. Dat betekent dus niet dat je iets aan het leren bent, of leert kennen. Juist niet! Het betekent dat je je iets aan het herinneren bent, dat je altijd al hebt geweten. Iets wat je op zielsniveau al wist. Het moest alleen weer even getriggerd worden, het moest alleen nog even naar de oppervlakte komen. Je moest er weer voor ontwaken, en dat had een zetje nodig. Maar het is een mooie en zachte ontwaking.

Dat had ik met de boeken van Jozef Rulof. Miranda, een hele lieve vriendin, had me al een aantal keer gezegd dat die boeken vast iets voor mij zouden zijn. Maar ik was met hele andere dingen bezig en had zoiets van ‘ja ja, dat zal wel’. Toch kwam er voor mij een moment, dat ik daar opeens weer aan werd herinnerd door iemand die zei, oh dat wil ik ook wel weten. Ik dus vragen aan Miranda, hoe die man ook alweer heette. Oh ja, Jozef Rulof en zijn boeken staan gratis te downloaden op de officiële Rulof site (zie hier ook bij sites of klik hier  ). Die avond ging ik naar die site toe, online uiteraard. En ik begon te lezen en ik kon niet meer stoppen.

Elke vrije seconde die ik ook maar had, las ik in dat 1^e boek. En elke keer kwamen er stukken in voor, dat de tranen over mijn gezicht liepen. Ik herkende alles! Ook werd er enorm veel bevestigd aan dingen die ik altijd al ‘wist’ maar niets mee kon. Dingen waarbij ik dan zelf dacht; ‘ja dag, waar haal je dat dan vandaan? Kan je dat bewijzen, of verifiëren?’ En nee, dat kon ik niet. Maar het waren dingen die ik soms al als klein kind wist. Dat ik dan zei, 6 jaar oud, tegen mij moeder, ‘ja maar we komen elke keer weer terug hoor’. Ik wist 100% zeker dat reïncarnatie bestaat, toen al. Ja mijn moeder zei dan wel dat ik een rare was.

Uiteindelijk hou je je mond maar, want ze geloven je toch niet. Dat neemt alleen niet weg, dat die kennis er toch bleef zitten. Kennis is kennis, dat zit van binnen en kan je niet zomaar deleten. En dan lees je zo’n boek en alles wat je voelde dat klopte, wordt bevestigd. Daar kwamen die tranen vandaan! Dat was mijn totale ontwaking. Anita Moorjani, die onder andere het prachtige boek ‘Dying to be’ me schreef vertelde dat eens zo mooi, dat ik het nooit meer ben vergeten. Het is alsof je door een grote ruimte kruipt, in het pikkedonker. Niets kan je zien, en omdat er geen enkel atoompje licht binnen komt, ook niet als je ogen gewend zijn. Het blijft donker. Je kan voelen dat er veel is, je kan dingen betasten maar echt weten wat het is en hoe het eruit ziet, nee, dat lukt niet.

En dan opeens, doet iemand het licht aan! Je bent even verblind maar als je ogen gaan wennen, zie je dat je in een schatkamer bent. De prachtige kristallen kroonluchter werpt zijn licht over al het fraais dat zich in de kamer bevindt. En je ziet schitterende juwelen, fraaie meubels en kostbare stoffen. Nou ja, je ziet alles wat jij mooi vindt. En dan opeens, poef, gaat het licht weer uit. En weet je, het mooie is, je hebt het al gezien, je kunt het niet meer ‘niet’ zien! Dus ondanks het duister waar je zit, herinner je je alles nog.

Dat vond ik zo mooi omschreven door haar, dat het altijd is blijven hangen. Misschien zodat ik haar woorden nu kan gebruiken om het hier uit te leggen, wie weet. En dat wat er al zat, wat er al was, kon ik opeens zien, kreeg ik opeens bevestigd. En dat eerste boek, was nog maar het begin. En nu zijn we al 6 jaar verder en ik lees ze nog steeds. Want elke keer weer, lijken er weer andere dingen te landen. Dingen waar je die 1^e of 2^e of 3^e keer overheen las, omdat je er toen nog niet aan toe was, komen tevoorschijn zodra je er klaar voor bent. Ik heb een donkerbruin vermoeden, dat je deze boeken wel 100 keer kan lezen en dan nog lees je weer nieuwe dingen. Zo zijn ze gewoon geschreven, uit het licht zelf komen ze en dat kan je merken…