Vorige week, of alweer langer geleden ondertussen, ontving ik dan mijn prijs, de troostprijs was hetzelfde als de hoofdprijs. Een doos vol Overschiese kontjes. Nou en geloof me maar, dat zijn de lekkerste gebakjes ever! De doos was dan ook zo leeg, alleen niet alles opgegeten maar dat is een ander verhaal. Ook weer zoiets trouwens, om me te laten merken dat het tij gekeerd is. Ik win anders echt nooit wat. Hee, misschien moet ik toch maar eens een staatslot kopen een keertje. Je weet maar nooit! Wat dan minder was, is dat ik zelf al zo’n grote Overschiese kont heb, en daar wordt ie niet slanker van. Ik ben er al mee aan het werk en dat komt goed. Dit keer op de juiste manier en langzaam, zodat het er ook af blijft. Ik ben uit gejojood.

Al moet ik zeggen dat het wel anders is om te doen dan en lastiger zal zijn om vol te houden. Want als je veel te veel weegt, dan zie je een paar kilootjes niet. Dus voor je het resultaat ziet, duurt het nog maanden. Maar ja, dan is het er ook wel blijvend af. Want ik ben veel en veel gaan lopen ook, en als ik straks weer fulltime werk dan ben ik ook nog eens continu in beweging. Het komt wel goed met mij. Dan zal ook alle stress van me afvallen en de rest ook. Komt goed, alles komt altijd goed. Soms duurt het even maar toch, het komt goed. Ik moet niet elke week een doos kontjes winnen, maar gelukkig gebeurt dat niet.

Tante Jo en ome Cor, die vrijdags kwamen, hadden dus pech, de kontjes waren weg. Tante Jo mocht dat misschien toch niet, die moet alles glutenvrij. Dus had ik koekjes voor haar gehaald. Die vond ze heerlijk. Ik nadenken waar ik die nou gekocht had, ik dacht de Plus. Want ze wilde die lekkere koekjes zelf ook gaan halen. Chocatlatechip koekjes, lekker een beetje zoutig ook. Ik vond ze ook lekker. Het was echt even gezellig, lekker zitten babbelen en mijn huis laten zien. Ze vonden het prachtig hier. Zag ik later op de verpakking dat ik ze bij de Lidl had gehaald, maar ja, toen waren zij daar al weer weg... Blont hè... 

Ze waren ook bij mij in de Bellamystraat geweest, en alhoewel dat ook een leuk huis was, kan het niet tippen aan dit huis. Maar dat vind ik zelf ook hoor! Vrijdag was het nog geen ‘snowmageddon’ dus ze moesten het doen met mijn normale uitzicht. Wat al grandioos is uiteraard. Er kwamen weer lekker een paar grote schepen voorbij, dat is altijd mooi om te zien. Hopelijk kan ik dat blijven zien, maar dat zal ik af moeten wachten, tot de flats er staan. Nou ja, dan heb ik nog altijd een heerlijk huis hoor, alleen zonder het schitterende uitzicht. Nothing gets me down!

Ook de vele afwijzingen niet, die nog steeds binnen blijven komen. Nou heb ik wel bizar veel sollicitaties eruit gegooid natuurlijk. En ook bij sommigen waarvan ik eigenlijk al weet dat het niet echt zin heeft. Maar ik wil gewoon toch mijn kansen pakken. Ik ben ondertussen mijn zoektocht toch maar wat uit gaan breiden, naar andere functies dan alleen die van apothekersassistente. En ik moet zeggen, dat er echt wel wat bijzondere vacatures opeens zijn langs gekomen. Bij sommigen zou ik echt graag aan de slag gaan.

Vaak administratieve functies, maar ook als gastvrouw ergens bij een badkamer- en keukenspecialist. En de meest bizarre, waar ik vandaag op solliciteerde, die van medewerker Natuurbegraafplaats. Gek genoeg heeft zo’n functie me altijd wel getrokken, maar ik dacht dat je dan ook met de dode lichamen moest werken. En daar trek ik een grens. Ik ben voor geen meter bang voor de dood, ik weet wat er na komt, maar van dode lichamen, brr, daar griezel ik van. Want ik weet ook, dat is niet meer die persoon, dat is gewoon iets als een jas, die iemand achterlaat. Dus ik raak zoiets niet graag aan, zelfs niet van dierbaren. Zelfs niet van mijn zo geliefde dieren. Maar zoiets als dat kwam niet voor in de functieomschrijving.

Wat er wel in voorkwam, vond ik machtig interessant en veel van die eisen, zou ik juist heel erg goed kunnen. Dat kan ik waarmaken. En daar kijk ik tegenwoordig naar, kan ik geven wat zij vragen? En als ik op de grote eisen een volmondig ja kan geven, dan solliciteer ik. Ik kan aantonen dat ik snel leer, door terug te komen op mijn behoorlijk pittige opleiding, waarvan ik de 3 jaar ook nog eens in 1 jaar deed. Dus kom maar  op, ik leer dat zo allemaal.

Ik was zelf al aan het sleutelen gegaan, bij mijn motivaties. Want al die afwijzingen, misschien moest ik het toch eens over een andere boeg gooien. En sinds ik dat gedaan heb, heb ik al 2 uitnodigingen voor een gesprek binnen. Daar schijnt het toch wel in te zitten, dat blijkt maar. Ik werd zelfs uitgenodigd voor een gesprek, op de 1^e motivatie die ik in een nieuw jasje had gestoken. Wat meer pittig en vol zelfvertrouwen, zo van, hee, mij moet je hebben! En dat werkt dus echt.

Dus ik was aangenaam verrast toen ik de 5^e, op vrijdag gebeld werd. Ik heb direct afgesproken voor de maandagochtend. Je kan het maar gehad hebben. Maar omdat het weer erg slecht zal gaan worden, snowmageddon wordt het zelfs genoemd, spraken we af, dat als het OV  niet zou rijden, dat ik eventjes zou bellen en dan konden we de afspraak later die week inplannen. Pas toen ik zondag wakker werd, was het eindelijk wit buiten. En hoe! Prachtig om te zien, en fel licht binnen, niet normaal!

Zondag waren er nog niet veel mensen buiten. Het was dan ook wel bitterkoud. En de voorspellingen gaven ook alleen maar aan, dat het nog kouder en guurder zou worden. Zelfs tot -20 C in de nachten van de komende week. Jeetje zeg! Zondag was al het verkeer en het openbaar vervoer een bende, veel ongelukken en geen treinen door bevroren wissels. Hopelijk rijdt morgen alles weer want helemaal lopen naar de stad, dat zie ik nou niet zo zitten. Dan kan je straks werken maar zijn je uiterste ledematen eraf gevroren. Hoe graag ik ook werk, zo graag nou ook weer niet.Ik hou graag mijn vingers en mijn tenen heel, als je het niet erg vindt.

In elk geval hebben de cits zich enorm vermaakt met die wondere witte wereld. Ik voel opeens een Chriet Titulaer accentje omhoog komen. Ze renden van achter naar voor en weer terug. Ze zaten aan beide kanten steeds voor het raam naar buiten te koekeloeren. En toen ik probeerde die 1^e dikke laag weg te vegen voor mijn deur, wat niet gelukt is overigens, zag ik Rainbow me met grote ogen bekijken. Die snapte er niets van. Mijn besneeuwde laarzen werden dan ook aan een uitvoerig onderzoek onderworpen. Ze waren er de hele dag mee in de weer. Dat was leuk om te zien. Ik ging vroeg naar bed, want voor een goed gesprek, moet je uitgerust zijn!

Soms, als je het het hardst nodig hebt, kom je dan weer een stukje tekst tegen waar je wat aan hebt. Zo werkt dat vaak bij mij. Dit keer in een mailtje van the Secret, Rhonda Byrne, waar ik al jaren bij op de maillijst sta. Soms van die verhalen hoe the secret voor iemand heeft gewerkt en soms iets inspirerend van Rhonda zelf. Vaak komt zoiets dan precies op het juiste moment. Dat is ook zo met de mailtjes van Tut, the Universe. Apart toch ook wel weer, als je er even over nadenkt. Omdat ik nu toch, hopelijk maar zo kort als het maar kan, die bijstand in moet, voel ik me niet zo prettig en een beetje angstig zelfs. En voor iemand die altijd probeert positief te zijn, is dat niet fijn.

En toen opende ik dat mailtje en las ik het volgende: ~Is het mogelijk om ondanks moeilijke levensomstandigheden echt gelukkig te blijven?Ja, het is helemaal mogelijk! En wat meer is, hoe gelukkiger je bent, hoe meer alles wat je wilt in het leven op jouw manier zal gaan. Als je gelukkig bent, trek je gelukkige omstandigheden aan. Dus, wat voel je op dit moment? Als je tevreden bent, ben je klaar om te gaan. Als je niet gelukkig bent, weet je dat wat je ook voelt, een negatief gevoel is. Je voelt je misschien een beetje plat, verdoofd, moedeloos, opgewonden, angstig, onzeker, gestrest of twijfelachtig. Wat het negatieve gevoel ook is, weet dat elke persoon het vermogen heeft om alle negatieve gevoelens op te lossen.

Hier is hoe het te doen. Stop nu meteen en verwelkom elk gevoel dat je op dit moment voelt. Het lijkt tegenstrijdig om een negatief gevoel te verwelkomen, nietwaar? Het probleem is dat we negatieve gevoelens weerstaan, waardoor ze nog erger worden, waardoor ons leven erger wordt. Maar wanneer je een negatief gevoel verwelkomt, stop je automatisch met je ertegen te verzetten en zal het gevoel oplossen! Er kan geen negatief gevoel blijven bestaan als je je er niet tegen verzet. Om een gevoel effectief te verwelkomen, open je je borst door je armen naar de zijkanten van je lichaam te strekken alsof je op het punt staat een goede vriend te omhelzen, en laat je dan gewoon toe wat je voelt.

Merk op hoe het gevoel na een zeer korte tijd, in minder dan een minuut, oplost. Deze verwelkomingsoefening is de meest krachtige oefening in mijn nieuwe boek, The Greatest Secret. Als je deze ene oefening consequent zou doen, zou je een leven zonder negativiteit hebben en zou blijvend geluk je leven binnenstromen. Dat is mijn droom voor jou. Moge de vreugde bij je zijn, Rhonda Byrne ~ Ja, en dat is dan toch precies net even, wat ik nodig had. En ik heb het uiteraard direct uitgeprobeerd en ja, het helpt! Het komt wel weer terug maar toch minder heftig dan het was. Ik mag wel zeggen dat ik er veel aan had, en zal blijven houden. Want ook al is het tij gekeerd, dit is ook weer even een periode waar ik toch doorheen moet. En er zullen altijd uitdagingen blijven komen.

Het zal nooit en te nimmer, hier op aarde dan, alleen maar gelukzaligheid zijn. Maar dat geeft niet, that is life. Met zulke handvatten, kunnen we het wel aan allemaal. Vandaar dat ik het hier deel, er zullen er nog wel meer zijn, die dit kunnen gebruiken op dit moment. En dan deel ik graag. En iemand uit mijn Wayti groep, die zette er ook nog eens een prachtige zin op, die erg waar is en blijft; Een conflict blijft niet bestaan, als jij er niet aan meedoet! En dat is dan ook enorm waar. Ik kan daar nog aan toevoegen; en een nare situatie blijft niet bestaan, als jij je daaruit terug trekt.  En met beide dingen heb ik me de afgelopen tijd bezig gehouden.

Het was absoluut niet altijd makkelijk, laat dat duidelijk zijn. Maar als iemand je erg pijn doet, en jij zegt daar maar niets over, omdat je bang bent om die ander kwijt te raken, dan klopt er al iets niet. Want mensen horen je geen pijn te doen. Doen ze je dat wel, dan heb je alle recht om te zeggen, jij doet/deed dit of dat en dat doet me zeer. En als je daarmee doorgaat, dan moeten we deze relatie maar beëindigen. En dan heb ik het zeker niet alleen over partners of zo. Dit geldt voor welke relatie dan ook. Want als je erin blijft zitten, dan blijft het pijn doen. En net als je jezelf steeds tegen dezelfde blauwe plek stoot, dan gaat het steeds meer zeer doen en gaat het van binnen steeds meer stuk. Dat moet je niet willen.

En heb je ruzie met iemand en je blijft maar dingen terug roepen en zeggen, dan werk je er zelf aan mee, het conflict in stand te houden. Als je je terugtrekt, verder gewoon niet meer reageert en niets meer terug zegt, dan stop je de ruzie, dan stop je het conflict. Face to face kan dat ook, al is het dan ietsje lastiger dan op social media. Het kán wel, je moet alleen wat sterker in je schoenen staan. Ik vind het ook lastig hoor, om niet te reageren, als iemand me irriteert. Zoals van de week weer, toch weer even dat drammen over die complotten. Nu weer een linkje waarom complottheorieën waar zijn, want waarom zouden het anders theorieën zijn. Nou, als dat niet irritant is, dan weet ik het niet meer.

Zeg ik er dan iets over, dan ben ik degene die het gedaan heeft, ook zo bizar. Nee, jij probeert me het  toch weer door mijn strot te duwen. En ik roep al een jaar nu bijna, dat ik het niet wil! Ik wil er niets over horen! Ik geloof er niet in en ik wil me er bewust niet mee bemoeien omdat ik het inderdaad anders in stand hou. Nou sorry, dan had ik niet moeten reageren maar mijn irritatielevel was te hoog gestegen. En dan zelf steeds de heilige onschuld spelen en zeggen dat ik oordeel. Is dat niet oordelen over mij? Ik dacht het wel!

Als mensen je slecht behandelen, dan laat je ze er niet zomaar mee stoppen. Vooral niet als ze dit al jaren hebben gedaan en jij het al vaak genoeg gezegd hebt. En als je er onvoorwaardelijk van houdt, dan blijf je dat jaren en jaren proberen om te draaien. Tot er opeens iets gebeurt, dat er echt teveel aan is. Het enige wat je dan kunt doen is uit hun leven weglopen, en er ook uit blijven. En zie! De nare en slechte behandeling stopt! Makkelijker gezegd dan gedaan hoor, hou me ten goede. Want je neemt wel afscheid van iemand waar je, ondanks alles, veel van houdt.

Maar die pijn neemt in de loop der tijd af, al is hij altijd aanwezig, je leert het dragen. En, het mooiste is, er komt geen pijn meer bij, zoals er eerst maar gestapeld bleef worden op die al grote berg van pijn. En ondanks die achtergrond pijn die er altijd is, is dat toch een heel fijn gevoel. Want eerlijk is eerlijk, als je continu pijn wordt gedaan, dan is het een grote opluchting als dat opeens weg is. Ik kan echt zeggen dat ik veel geleerd heb, het afgelopen jaar. Nu alleen nog proberen niet te reageren als ze me uit mijn tent lokken. Maar hee, ik ben ook maar mens hè…