Ik loop de laatste tijd veel. Ik wil natuurlijk gezonder leven, en daar hoort meer bewegen ook bij. Bovendien moeten die kilo’s die er de laatste jaren bij zijn gekomen, er echt af. Maar dit keer langzaam, op de juiste manier, zodat ze er blijvend af blijven. En wat heb ik een mazzel gehad met het weer de laatste dagen, toen ik dit schreef dan in elk geval wel. Koud, ja, dat wel, erg koud. Maar droog en een zonnetje. Daar kan je jezelf op kleden. Mutsen op, sjaals om, wanten aan. Dat gaat prima. Meestal heb je het na een half uurtje harstikke warm ook nog eens. Regelmatig loopt Jolanda ook mee, dat is gezellig. Alleen babbelen en flink doorstappen, dat lukt mij dan niet.

En omdat ik steeds minder mijn medicijnen nodig heb, vergeet ik die ’s morgen vaak. Maar dat merk ik dan, als ik al een stukje van huis ben met lopen. Dan kom ik opeens toch wat lucht tekort. Jolanda zou me helpen herinneren aan mijn puffers, als we gaan lopen, maar ja, zij vergeet het net zo hard als ik zelf. En terwijl ik dit typ denk ik, ja, en je hebt weer niets ingenomen. Maar tijdens het typen heb ik lucht zat hoor. Zo, dat zou pas erg zijn. Mijn opa heeft het van jongs af aan benauwd gehad. Door hem heb ik een doodsangst zowat voor het benauwd hebben. Arme opa, en opeens weet ik het, van hém heb ik dat doorzetten, dat over mijn eigen grenzen heen gaan. Al ben je dood beroerd, toch gaan werken.

Drie jaar met een burnout gewoon door naar je werk gaan, tot je lijf ermee stopt. En ik leer het niet af hoor, want vorig jaar, met corona en al, oh wat was ik ziek. Ik appte te apotheek, om door te geven, joh, ik voel me niet zo jofel, wat willen jullie. Want als je niet lekker was, moest je dat melden, toen al. Kom maar gewoon werd er gezegd. Ik heb het volgehouden die dag want ik kwam dus braaf. Ik lag wel languit over de counter achter, omdat dit zo lekker koel was tegen mijn gloeiende hoofd. Maar om te zeggen, nee ik kom niet want ik voel me ziek, dat zit gewoon niet in me. Dom, maar ja, ik probeer het af te leren. Alleen werkgevers willen altijd dat je komt en ik laat me daardoor sturen. Of ik dat ooit af zal leren, ik weet het niet hoor.

Opa had bijna geen lucht. Dan kwam hij van Overschie naar ons, in het Westen. Stapje voor stapje naar de bus. Dat trapje in de bus stikte hij al bijna van. Dan kon hij in die busrit weer op adem komen. Want bij ons moest hij 2 hoge trappen op. Dat duurde heel erg lang voordat hij, tussen het lucht happen door, boven was. En dan hoorde je hem piepen op die trap, echt bizar. Zo erg dat ik zelf ook naar lucht zat te happen boven aan tafel. Je wilde hem zo graag helpen maar dat ging gewoon niet. En als je dan denkt dat hij eens in de maand kwam, of eens in de week, nee hij kwam bijna elke dag! Elke dag langs ons, en elke week ging hij ook naar zijn moedertje. Omaatje Crielaard heeft vele van haar 11 kinderen overleefd, zij werd 106 bijna. Ja, dat doorgaan als het eigenlijk niet kan, dat heb ik van hem. Dat besef ik me nu opeens.

Maar daarom neem ik ook braaf die puffers, als ik ze niet vergeet tenminste. Want benauwdheid, vind ik het ergste van alles om te hebben. En buiten, soms met wat mist of in die kou met wind, dan steek ik echt de moord, zonder ze genomen te hebben. En ik loop lekker veel, want die kilo’s moeten er snel af maar niet te snel. Wel jammer dat het nu langer duurt maar ik wil ze er ook af houden! En dan kan je nou eenmaal niet te snel gaan, dan zitten ze er zo weer bij. En het maakt me ook weer fitter. Ook al was ik nog zo actief tijdens het verhuizen, gezonder werd ik er niet van. Ik word dik van stress en dan kan ik bewegen wat ik wil, zelfs hele dagen helpen niet. Helaas, voor mij, is het niet anders.

Het is in Overschie wel heel erg leuk lopen. Ik probeerde het in Spangen ook hoor, maar daar is het nou eenmaal toch een andere sfeer. Vooral in de avonden had ik er geen behoefte aan om daar buiten te lopen. Vroeger op de zaak grapte ik dan, als ze me vroegen of ik niet bang was met die avonddiensten, dat het bij mij in de buurt zo gevaarlijk was, dat de criminelen ook niet meer naar buiten durfden, dus dat ik daarom veilig was. Ik gebruik wel vaker grappen, om ernstige dingen weg te stoppen of af te zwakken. Hier loop ik heerlijk! En overal zijn er historische of gewoon mooie dingen te zien.

Alleen als ik met Jolanda loop, vergeet ik foto’s te maken. We kletsen teveel. Daar moet ik toch eens op gaan letten. Ik zag dat iemand in de groep ‘Overschie leeft’  een gedichtje had gemaakt, genaamd ‘liefdesverdriet. En opeens had ik een limerick geschreven, genaamd ‘plaatselijk liefdesverdriet’. Hij gaat zo: Er was eens een meisje uit Overschie, die zocht naar de liefde maar vond hem nie'. De rij lovers was kort, en ze had niet gescoord, want uit Overschie kwamen ze geen van drie! Ach ja, ik kan er ook niks aan doen hoor. Sorry!

De afwijzingen blijven binnen komen. Wat als ze nou toch iets tegen die leeftijd hebben van mij? Dat zullen ze niet zeggen natuurlijk, dat mag niet. Leeftijdsdiscriminatie. Dat geven ze nooit toe maar ze doen er allemaal zowat aan. Dat blijkt ondertussen wel. Anders had ik al minstens bij een aantal op gesprek mogen komen. Die man van Calder werkt zei het ook al, dat dit wel een klein beetje aan de hand kan zijn. Maar ja, wat moet ik dan doen? Liegen mag niet, al zou ik er wel mee wegkomen als ik het niet te gek maak. Alleen zelfs al zou dat lukken, dan hou ik daar niet van. Zelfs niet ten gunste van mezelf. Nou ja, ik ga wel stug door, maar zelfs van de andere soorten vacatures waar ik op solliciteer, hoor ik niets terug. Dus als iemand tips heeft, dan hoor ik het graag.

Voor mezelf geeft het allemaal niet, maar ik wil niet dat mijn kattenkoppies iets tekort komen. Ze eten speciaal eten, om ze zo gezond mogelijk te houden allemaal. En als ik ze niet kan geven waar ze recht op hebben, wat dan? Bovendien, en niet arrogant bedoeld, ze zijn enorm aan mij gehecht! Geef ik ze aan een ander, die ze wel hun eten en spullen kan geven, dan missen ze mij heel erg. Hou ik ze zelf, en krijgen ze niet meer wat ze gewend zijn, dan hebben ze het ook niet fijn. Dat zijn van die dingen waar ik gek van word! Dus kom op met die baan, ik pak op dit moment echt alles aan! Verder zoeken vanuit een baan gaat prima! Alleen moet je wel eerst aangenomen worden.

Dat blijkt lastiger te zijn dan ik dacht. Want ik heb echt veel ervaring op vele gebieden en ik ben een harde werker. Altijd al geweest en dat zal ook zo blijven. Maar ja, als apothekersassistente heb ik nog geen ervaring. En op deze manier zal ik die ook niet krijgen. Maar ik zoek nu ook meer op administratief gebied en het kan me ook niet schelen om wat voor ander werk dan ook te gaan doen. In een winkel tot wc’s schoonmaken, wie kan dat nou wat schelen. Om maar aan te geven hoe graag ik gewoon wil werken. Daar zal het in elk geval niet aan liggen. En de reden is, dat die perfecte baan op me ligt te wachten, tot ik hem vind. En ik hoop dat dit heel snel zal zijn!

Eindelijk dan, gingen José en ik ons diploma ophalen, die 27^e januari. Jeetje wat hebben we er veel voor moeten doen. Wij werden langzamerhand dikke studie buddy’s want we hebben dezelfde manier van werken. Een beetje OCD zijn volgens mij alle apothekersassistenten wel. Anders vind je dit beroep gewoon niks. Maar daar zaten toch wel erg grote verschillen tussen, dat merkten we al snel. En wij trokken elkaar gewoon omhoog en het studeren ging ons ook steeds beter af, tot een 10 voor het moeilijkste blok.

En we hadden elkaar al heel lang niet meer gezien. De laatste keer was heel kort, tijdens dat examen van het laatste blok. Want toen al hadden we geen les op school meer, maar online lessen. Corona-proof zullen we maar zeggen. Net als de blokexamens. Al hadden we daar helemaal niet zo hard voor hoeven te leren, want we kwamen er dus even later achter, dat er alleen een cijferlijst van de generieke vakken bij zit. En van de praktijk examens, daarvan een lijstje ook maar dat staat bij mij vol met ‘voldoende’. Helaas gaf mijn apotheker niet meer dan dat. Nooit. Jammer want ik heb het, volgens mij in elk geval, wel goed gedaan. Veel deden José en ik samen en zij krijg bij haar apotheker wel een ‘goed’. Ach ja, het is wat het is.

Als ik maar weet hoe het zat, toch? Nou ja, wel neem ik aan dat ze niet om die cijferlijst zullen vragen. Misschien print ik die van de blokexamens zelf wel uit, mochten ze erom vragen. Ik had met José voor de deur van Capabel Rotterdam afgesproken. Al met al mazzel dat we niet helemaal naar Utrecht moesten! We kwamen boven, waar het normaal stik druk is van de mensen. En nu was het doodstil. Alleen de vestigingsmanager was er, Sylvana. Er ging net een dame weg, met een map in haar hand. Later wist ik, dat daar je diploma in zit.

Sylvana pakte onze mappen, haalde de diploma’s eruit, die wij moesten gaan tekenen. De diploma’s zelf, de cijferlijsten, en van beiden een officiële kopie met watermerk. En ook nog een verklaring dat we in ons beroep geheimhoudingsplicht hebben. Die moest ik toen als psychologisch assistente inderdaad ook tekenen. Ook trouwens toen ik bij het Boumanhuis ging werken. Ik moet aardig wat geheim houden ondertussen, blijkbaar. Sylvana maakte foto’s van ons, met José’s telefoon. Zij stuurde ze later weer naar mij door.

Toen we klaar waren en gefeliciteerd waren, ging José eerst nog even met mij mee, een bakkie doen, zoals we dat in Rotterdam zeggen. Al neemt José thee en ik koffie, een bakkie blijft een bakkie. Ze wilde ook graag mijn nieuwe stekkie zien, want ze had er al zoveel over gehoord. Ja, tijdens de verhuizing hadden wij veel contact, omdat zij me hielp met de examens, door de dingen allemaal uit te zoeken alvast e.d. Dat scheelde mij heel veel werk want ik was toen regelmatig in tranen. Zo moeilijk was het allemaal niet, maar ja, je moest er wel je tijd voor nemen. En dat was nou het enige dat ik niet had, tijd. Zij was echt mijn redding wel een beetje.

Daar zaten we dan, twee gediplomeerde apothekersassistenten. Zij heeft BBL gedaan, dus ze is al aan het werk. Haar nadeel is dan weer dat ze vastzit aan die bepaalde apotheek voor een aantal jaar. Bovendien is ze een heel stuk jonger en ik denk ook dat zij veel eerder aan de slag zou zijn gekomen, dan ik, ook juist door die leeftijd, waarvan ik het gevoel heb, dat ze me daar hoofdzakelijk op afwijzen. Ze weten echt niet wat ze laten lopen, want er zijn denk ik maar weinig mensen die zo gemotiveerd zullen zijn als ik. En zo toegewijd zullen zijn als ik. Maar ja, dat kan ik wel weten, en de mensen die mij kennen ook, maar dat weten ze niet. Anders had ik de eerste vacature al gewerkt. Maar goed, dat is een ander verhaal.

José vond mijn huis geweldig, vooral het uitzicht. Ze was regelmatig afgeleid erdoor. Ze zag allerlei verschillende vogels voorbij komen. Dat klopt ook, verschillende soorten meeuwen, duiven, halsbandparkieten, reigers, ganzen, mandarijn eenden, ze komen hier allemaal voor de deur. Ze had eigenlijk nog pech, want een paar flats verderop, daar wonen 4 ooievaars, maar die waren er dit keer niet. Die komen ook regelmatig buurten. Maar wat ze nog het leukste vond, was als de brug open ging, en er van die grote binnenvaartschepen voorbij kwamen.

Ze zei dat haar man er ook wel van zou genieten hier. Hij zou zo een grote fauteuil neergezet hebben en in zijn vrije tijd heerlijk naar buiten gaan zitten kijken. Ja, dat zou zo kunnen op de plek van de krabpaal. Ik had al zitten denken, om zo’n hangende stoel te nemen een keertje. De bank een klein stukje opschuiven, en dan past dat precies! Maar ja, dat zal nog even moeten duren. Ik hoor mijn broer al denken, ‘dan mag ik die zeker ophangen’. Ja, precies!

We hebben gezellig zitten babbelen en omdat ze achter me aan was gereden, stond haar auto ook achter. Dus moest ik met haar meelopen, omdat ze er anders niet uit kon. Het is hier net een bewaakt fort, allemaal ingangen die op slot zitten. Niet erg natuurlijk, want ik ging gelijk door boodschappen halen. Wat een rare dag was het zo eigenlijk, het was nog redelijk vroeg toen ik thuiskwam, al had ik het idee dat het al avond was. Ik heb er nog een sollicitatie uitgegooid, en ben erna lekker even tv gaan kijken. Er was een laatste aflevering van Prince Charming. Die moest ik echt even zien. Ik was helemaal verbaasd van wat er in een paar maanden allemaal wel niet gebeurd was. Leuk!

Toen de katten eten, ik eten en het was alweer avond. Ik was wel gelijk door de laatste tassen van de verhuizing heen. Want José had die meegenomen. Zij moet, voor een verbouwing, haar zolder leeghalen. En ze zat te verzuchten dat ze nu nergens verhuisdozen kon kopen. Ik vertelde haar hoe ik verhuisd was met mijn tassen. Ik zei haar dat ik ze gekocht had allemaal bij de Lidl, de AH en de Action. Oh dat zou ze ook gaan doen zei ze. Nou ja, was dat ff stom van mij! Ik gaf haar mijn laatste tas vol met tassen. Want ik gebruik ze als vuilniszakken, omdat ik het te zonde vond, om ze zo weg te gooien.

Nu ben ik er eindelijk vanaf, en zij is ermee geholpen. Kan ik eindelijk weer de normale vuilniszakken gaan gebruiken. Kan je nagaan, al vanaf 1 november gebruik ik tassen als vuilniszak, hoeveel het er wel niet waren! Mensenlief wat ben ik een harde werker eigenlijk. Zovele van die tassen heb ik nog dubbel gebruikt ook. Ik ben de pijn overal nog niet vergeten hoor, en de stress van alles alleen te moeten regelen en examen doen ook nog eens. Ik ben eigenlijk best wel een bikkel! Poe hee!

Nou, ik solliciteer me helemaal klem maar ik krijg afwijzing op afwijzing. Zelfs op die ene, waarvan ik vond dat het me praktisch helemaal op het lijf geschreven is. Alleen daar dan net niet een totale afwijzing. Nee, ze hebben, uitgerekend vandaag, een aantal gesprekken gepland. Die wachten ze even af, want als die niet geschikt blijken te zijn, kunnen ze me alsnog benaderen. Er hadden er 39 op gereageerd en ik zat niet bij de 1^e selectie. Aan de ene kant, mooi, geen totale afwijzing. Aan de andere kant, tja, het voelt toch als een wat langer durende afwijzing. Ik begin toch een beetje bang te worden, dat mijn leeftijd zich tegen me keert. Maar ik voel me nog piepjong. Raar is dat toch hè, wetend ook dat je zo hard zou werken omdat je zo graag aan de slag wilt!

Helaas, je hebt er niets in te zeggen. Als ze iedereen proef zouden laten draaien, dan weet ik zeker dat ik er goed uit zou springen. Maar zo werkt het niet helaas en ik daardoor ook nog steeds niet. Ik solliciteer op van alles, waarvan ik denk dat ik het waar zou kunnen maken om het goed te doen. Secretaresse bij de GGZ in Delft, klonk echt gewoon als ik, wat ze daar schreven. Maar ja, of ik aan alles voldoe? De gemeente Rotterdam, als administratief medewerker. Die waren snel, ik voldoe niet aan bepaalde eisen en ik kreeg dezelfde dag daar nog bericht van. Zo dan, die zijn echt snel!

Heel vervelend is het ook, als je dus zoals ik nu, door de vacatures heen bent. Ik krijg meldingen van vacatures, en dan kijk ik en zie ik dat ik er al op gesolliciteerd heb. En dan of nog niets gehoord heb of ik ben al afgewezen. Ik hoor bijvoorbeeld ook helemaal niets van Pharmalead, daar zetten ze je steeds ergens anders in, vinden het niet erg dat je net van de opleiding af komt. Klonk heel erg ideaal maar ja, als je dan niets hoort meer, wat dan? Gewoon nog een keer en dan melden dat je niets meer gehoord hebt? Tja, je zou er iets mee kunnen winnen maar je zou er ook iets door af kunnen stoten. Ik keek in de mail die ik van ze kreeg; ‘we nemen binnen 2 dagen contact met je op’. Daar ga ik ze gewoon op wijzen, ik heb toch niets te verliezen.

Kijk, voor mezelf, ik kan op water en lucht leven hoor. Als dat moet dan moet dat. Maar ik heb 5 prachtige levende wezentjes waar ik voor moet zorgen en dat baart me nou juist zo’n zorgen. Want ja, dat kost wel iets in de maand. Ga je het melden, dat je voor hen ook geld nodig hebt, dan krijg je voer waar de honden geen brood van lusten en worden ze alsnog ziek. En ik wil het beste voor ze, dus wat als het beste is dat ze naar een ander huisje gaan, omdat ik niet voor ze kan zorgen. Dat speelt continu als grote angst door me heen. Dat zou ik gewoon echt niet trekken. Dan ga ik liggen en dan word ik KATatonisch. Dan heb ik het echt gehad.

Dus ze blijven gewoon bij mij, want ik ga 1 maart ergens aan de slag, het maakt me niet eens meer uit waar of als wat. Hooguit per 1 april. Alles beter dan in de bijstand. Al ben ik er ondertussen achter, dat ik in aanmerking kom voor IOAW. Dat is evenveel geld als de bijstand hoor, bitter weinig dus.. Alleen zijn ze daar bijvoorbeeld minder streng, en moet je niet je hypotheek opeten of je auto weg doen. Nou heb ik geen spaargeld of hypotheek dus voor mij maakt het niet echt uit. Alleen heb je niets te kiezen, ik krijg dus IOAW straks. Ik weet nog niet echt, wat dat allemaal inhoudt. Ik hou me nu nog maar even bezig met druk solliciteren.

En dan krijg ik weer zo’n Vertellis vraag binnen, zoals elke vrijdag. Dit keer is hij wel heel erg toepasselijk. Ik lees; ”Ria, wat staat er op dit moment in de weg van jouw geluk? Wat zou je kunnen doen om dit obstakel te overwinnen?” Nou daar hoef ik natuurlijk niet lang over na te denken! Er staat nu maar 1 ding in de weg van mijn geluk. Dat is het niet hebben van een baan, gecombineerd met het in de bijstand raken. En ondertussen, met praktisch elke sollicitatie een afwijzing gekregen hebbend, weet ik ook niet meer of al mijn harde werk voor niets is geweest, en bovendien begin ik een soort van spijt te voelen.

Want als ik nu gewoon eens was gaan solliciteren in die tijd? Dan had ik al lang een andere baan gehad. Nee, lang niet zo leuk als apothekersassistente maar wel zo, dat ik niet in de bijstand had gekomen. Iets waar ik echt van gruw! Kreeg ik nog een dame van het UWV aan de lijn ook, of ik nu al wel klaar was met mijn opleiding. Ik leg uit dat ik die pas gehaald heb, en hoe dat ging. Gelijk mijn hart gelucht over die baangarantie en dat bedrijf. Ik leg haar mijn soort van spijt uit. Want nu raak ik in de bijstand en er was gezegd, ja in dit beroep heb je na je studie direct een baan. Ja, als je 19 bent met 5 jaar ervaring wel. Ja, ik had ook kunnen blijven solliciteren, zegt ze doodleuk, tijdens mijn opleiding. Nou ja zeg!

Ik leg haar even uit dat deze MBO 4 opleiding, waarvan ik eerst nog zelfs dacht dat het HBO was, en ook nog die 3 jaar in 1 jaar, geen kattenpis was. Dat ik me daar rot voor heb moeten leren en dat ik echt de druk van solliciteren, en wetend hoeveel tijd daarin gaat zitten, er niet bij had kunnen hebben. Alsof het studeren al niet enorm veel werk was. En dan nog het zooitje dat Capabel van alles maakt. Ja, hoor, dat had vast helemaal goed gekomen. Bovendien, stel je wordt aangenomen? Hadden ze het dan goed gevonden, als ik die hele opleiding, en dus de door hen gemaakte kosten, zomaar weg had gegooid? Kom op zeg.

Nee, die was lekker. Ik geef het je te doen als je jong bent maar al helemaal op mijn leeftijd. Al heb ik dan wel het bewijs geleverd, dat je voor leren echt nooit te oud bent. Maar misschien komt het dan ook wel, dat ik me niet ouder dan een jaartje of 30 voel? Ja, oké, dat is wel eens schrikken als je langs een spiegel of raam loopt, maar ja, het gaat toch altijd gewoon om hoe je je voelt? Kan ik er wat aan doen, dat ik me zo voel? Ik geef niet op hoor, ik solliciteer me gewoon helemaal rot. Het is ondertussen echt een volledige dagtaak geworden. Ik verander steeds kleine dingetjes op mijn CV, want ook daar groei ik mee. Dat ik denk, oh dit klinkt beter, dan verander ik het direct. Het tij is gekeerd, door Sunshine en dat was niet voor niets. Ik kom er wel hoor! Ooit…

Weet je wat het is? Als ik terug kijk ook, op mijn leven, dan zie je een patroon. Want elke keer als ik dacht dat ik afgewezen werd voor iets wat ik echt wilde, dat goed was, werd ik eigenlijk omgeleid naar iets beters. En zo zit het in het heden ook natuurlijk. Ik moet het betere, waar ze me heen willen hebben, alleen nog even zien te vinden! Ik pluk mezelf weer omhoog, stof mezelf even af en ik begin gewoon weer opnieuw!